جویل برینسکی
انقلاب های خاورمیانه مانند یک بیماری واگیر در حال گسترش است و اسرائیلی ها به شدت نگران هستند. آنها از این می ترسند که اخوان الملسملین اداره امور مصر را در دست بگیرد، و یا با کنار رفتن دیکتاتورهای سنتی، قدرت به دست حکومت های مستبد شیعه نظیر ایران بیفتد.
این نگرانی ها بسیار عمیق است. اما من سال های زیادی را به کار در خاورمیانه مشغول بوده ام و دیدگاه متفاوتی دارم.
از زمان تشکیل کشور اسرائیل و به مدت بیش از نیم قرن، رهبران عرب برای رام نگهداشتن مردمشان، از یک استراتژی همیشگی استفاده کرده اند.
آنها مرتب گفته اند هدف ما در زندگی، بازگرداندن فلسطینی هاست. هیچ چیز دیگر اهمیتی ندارد. آنها تعمداً این شیوه را برگزیدند تا مانع از آن شوند که مردمشان به وضعیت معیشتی خود فکر کنند و به جای آن، بر روی جنگ و نبرد متمرکز شوند.
سال های زیادی بود که به نظر می رسید این حربه کارآیی دارد. اما بعد تلویزیون های ماهواره ای و اینترنت از راه رسیدند و اعراب معمولی متوجه شدند که اسرائیل هیچ ربطی به شرایط زندگی آنها ندارد. همه مشکلات به گردن دیکتاتورهای فاسد و ناکارآمد خودشان بوده است.
نارضایتی ها بیشتر و بیشتر شد تا اینکه با بروز یک اتفاق خاص، نظیر خودسوزی یک فروشنده سبزیحات در تونس، کل منطقه به آتش کشیده شد. اکنون دنیا شاهد ناآرامی های جدی و تهدیدکننده ای از مراکش گرفته تا عراق و فراتر از آن است. این حوادث به نمایش بزرگی بدل شده است. همه ما می توانیم آنچه را این مردم می خواهند ببینیم و بشنویم. و یک واقعیت شگرف از پرده بیرون آمده است.
حتی پس از چندین دهه خط مشی به کار گرفته شده از سوی حاکمان، در هیچ یک از پوسترهای به نمایش درآمده در این کشورها چیزی درباره اسرائیل نوشته نشده است. مناقشه ها حتی به یک مساله ارضی نیز مربوط نمی شود. در اوائل ماه جاری، در تلویزیون تصویر یک معترض نشان داده شد که پوستر حسنی مبارک، در حالیکه ستاره داوود بر پیشانی اش نقش بسته بود، را تکان می داد. اما این پوستر بیشتر شرح حال مبارک بود تا اینکه به اسرائیل ربط داشته باشد.
اعراب اندکی هستند که نسبت به اسرائیل، احساس خوبی داشته باشند. اما تقریباً برای تمامی آنها، اسرائیل تنها یک حقیقت کتمان ناپذیر در زندگی است و نه یک موضوع توام با وسواس. به خاطر داشته باشید که تأسیس این کشور در 63 سال پیش رخ داد. آخرین جنگ اعراب و اسرائیل نیز 38 سال پیش اتفاق افتاد. امروز تقریباً بیش از نیمی از ساکنان دنیای عرب پس از آن وقایع به دنیا آمده اند. سن متوسط مردم لیبی 24 سال و در مصر 25 سال است. این مردم اکنون می دانند هشدارهای دیکتاتورهایشان درباره اسرائیل چیزی جز عامل انحراف افکار نبوده است.
ایران دشمن شماره یک اسرائیل محسوب می شود. علیرغم همه صحبت هایی که درباره نفوذ تازه ایران در جهان عرب شنیده می شود، دانستن این نکته مهم است که اعراب و پارسیان قرنهاست که دشمنان تلخروی یکدیگر هستند. آنها حتی همین حالا نیز از هم متنفرند. کشورهای عربی محدودی، اگر نگوئیم هیچ کشوری، حاضر خواهد شد دنباله روی تهران شود.
نگرانی دیگر اسرائیل به اخوان المسلمین مربوط می شود. آری شویت روزنامه نگار نشریه هاآرتض چندی پیش آمریکا را به دلیل آنکه اجازه داد حسنی مبارک سقوط کند و راه برای اخوان المسلمین و ایران باز شود، مورد شماتت قرار داد.
ما نمی دانیم اخوان المسلمین عملاً قصد انجام چه کاری را دارد یا نه. اما واضح است که اکثریت مردم مصر شامل نظامیان، مایل به ایفای نقش رهبری از سوی اخوان المسلمین نیستند. این را هم فراموش نکنیم که تمام مردم مصر و سایر کشورها می توانند در هر لحظه دیگر از زمان دوباره به خیابان ها سرازیر شوند.
منبع: سانفرانسیسکو کرونیکل- 6 مارس
