تندروی برای گرفتن امتیاز است

info ‎

‎

دکتریوسف‎ ‎مولایی‎ ‎استاد‎ ‎روابط‎ ‎بین‎ ‎الملل‎ ‎در‎ ‎دانشگاه‎ ‎تهران‎ ‎در‎ ‎گفت‎ ‎وگو‎ ‎با‎ ‎روز‎ ‎به‎ ‎بررسی رویکرد جدید‎ ‎باراک‎ ‎اوباما‎ ‎به‎ ‎جهان‎ ‎اسلام‎ ‎و‎ ‎به‎ ‎خصوص‎ ‎لحن‎ ‎متفاوت‎ ‎دولت‎ ‎وی‎ ‎در‎ ‎خصوص‎ ‎ایران‎ ‎پرداخته‎ ‎است. به‎ ‎گفته‎ ‎وی‎ ‎برخی اظهارات و سخنان ‏تندروانه در ایران‎ ‎ممکن است در‎ ‎داخل‎ ‎کشور‎ ‎تاثیر‎ ‎گذار‎ ‎باشد،‎ ‎اما‎ ‎در‎ ‎جریان‎ ‎اصلی‎ ‎تصمیم‎ ‎گیری‎ ‎در زمینه روابط دو کشور ‏چندان‎ ‎اهمیتی‎ ‎ندارد. وی تاکید دارد: “همه‎ ‎اینها‎ ‎می‎ ‎تواند‎ ‎در‎ ‎خدمت‎ ‎سیاست‎ ‎بزرگی‎ ‎برای‎ ‎گرفتن‎ ‎امتیاز‎ ‎قرار‎ ‎بگیرد. ” این‎ ‎گفت‎ ‎وگو‎ ‎را‎ ‎می‎ ‎خوانید. ‏‎ ‎‎

‎ ‎اهمیت سخنان‎ ‎دولت دموکرات‎ ‎در‎ ‎خصوص‎ ‎مذاکره‎ ‎با‎ ‎ایران‎ ‎‏ و اقداماتی چون پیام‎ ‎باراک‎ ‎اوباما‎ ‎به‎ ‎جهان‎ ‎اسلام‎ ‎در‎ ‎مصاحبه‎ ‎با‎ ‎شبکه‎ ‎العربیه‎ ‎چیست؟‎ ‎‎ ‎
‏ ادبیات‎ ‎احترام‎ ‎آمیز‎ ‎در‎ ‎مقایسه‎ ‎با‎ ‎ادبیات‎ ‎تهدید‎ ‎آمیز‎ ‎می‎ ‎تواند‎ ‎اثر‎ ‎متفاوتی‎ ‎داشته‎ ‎باشد،‎ ‎اما‎ ‎باید‎ ‎توجه داشت که‎ ‎در‎ ‎مساپل‎ ‎پیچیده‎ ‎بین‎ ‎المللی‎ ‎لحن‎ ‎و‎ ‎ادبیات‎ ‎تنها‎ ‎یکی‎ ‎از‎ ‎متغیرهایی‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎در‎ ‎توسعه‎ ‎مناسبات‎ ‎و یا‎ ‎به‎ ‎هم‎ ‎خوردن‎ ‎روابط‎ ‎بین‎ ‎کشور‎ ‎ها‎ ‎موثر‎ ‎است. به طور کلی،‎ ‎در‎ ‎اوضاع‎ ‎واحوالی‎ ‎که‎ ‎ما‎ ‎داریم‎ ‎از‎ ‎ادبیات‎ ‎تهدید‎ ‎آمیز‎ ‎نتیجه‎ ‎ای‎ ‎نمی‎ ‎توان‎ ‎گرفت. البته وقتی‎ ‎ادبیات‎ ‎تغییر‎ ‎می‎ ‎کند‎ ‎ممکن‎ ‎است‎ ‎نشان‎ ‎از‎ ‎تغییر‎ ‎تاکتیک‎ ‎ها‎ ‎هم‎ ‎باشد. اما‎ ‎اصولا‎ ‎استراتژی‎ ‎ها‎ ‎تغییر‎ ‎نمی‎ ‎کند. باید‎ ‎منتظر‎ ‎شد‎ ‎ودید‎ ‎که‎ ‎آیا این ‏تفاوت‎ ‎ادبیات‎ ‎بخشی‎ ‎از‎ ‎یک‎ ‎سیاست‎ ‎است‎ ‎یا‎ ‎صرفا‎ ‎تاکتیکی‎ ‎است‎ ‎برای‎ ‎اینکه‎ ‎نشان‎ ‎بدهند‎ ‎اوضاع‎ ‎واحوال‎ ‎تغییر‎ ‎کرده‎ ‎است. ‏‎ ‎

‎ ‎‎ ‎آیا اعلام‎ ‎تصمیماتی چون‎ ‎بستن‎ ‎زندان‎ ‎گوانتانامو‎ ‎و‎ ‎یا‎ ‎گمانه‎ ‎زنی‎ ‎هایی‎ ‎که‎ ‎در آمریکا در زمینه ‏‎ ‎بازخواست‎ ‎از‎ ‎کسانی‎ ‎که‎ ‎برخی‎ ‎تصمیمات‎ ‎را‎ ‎در‎ ‎رابطه‎ ‎با‎ ‎جنگ‎ ‎با‎ ‎عراق‎ ‎وافغانستان‎ ‎گرفته‎ ‎اند‎ ‎مطرح شده، نمی‎ ‎تواند‎ ‎پیام‎ ‎مثبتی‎ ‎را‎ ‎به‎ ‎کشورهای‎ ‎اسلامی‎ ‎و‎ ‎از‎ ‎جمله‎ ‎ایران‎ ‎صادر‎ ‎کند؟‎ ‎‎ ‎
در‎ ‎هر‎ ‎حال‎ ‎مقامات‎ ‎ایرانی‎ ‎هم‎ ‎خیلی‎ ‎این‎ ‎تحولات‎ ‎را‎ ‎با‎ ‎بدبینی‎ ‎استقبال‎ ‎نکرده‎ ‎اند‎ ‎و‎ ‎منتظر‎ ‎هستند‎ ‎ببینند‎ ‎حرکت‎ ‎های‎ ‎بعدی‎ ‎چه‎ ‎می‎ ‎تواند‎ ‎باشد. اما‎ ‎حداقل‎ ‎از‎ ‎دید‎ ‎خود‎ ‎آمریکایی‎ ‎ها‎ ‎این‎ ‎روش‎ ‎کار‎ ‎نسبت‎ ‎به‎ ‎روش‎ ‎قبلی‎ ‎بوش‎ ‎برای‎ ‎این‎ ‎کشور‎ ‎کم‎ ‎هزینه‎ ‎تر‎ ‎است‎ ‎و‎ ‎در‎ ‎نتیجه‎ ‎مقبول‎ ‎تر‎ ‎بوده‎ ‎و‎ ‎اعتماد‎ ‎بیشتری‎ ‎را‎ ‎پیرامون‎ ‎این‎ ‎سیاست‎ ‎ها‎ ‎شکل‎ ‎داده‎ ‎است. اگرچه‎ ‎برای‎ ‎نتیجه‎ ‎گیری‎ ‎کلی،‎ ‎با‎ ‎توجه‎ ‎به‎ ‎اینکه‎ ‎متغیرهای‎ ‎دخیل‎ ‎زیادند،‎ ‎هنوز‎ ‎زمان‎ ‎ارزیابی‎ ‎نرسیده است. ‏‎ ‎‎ ‎

‎ ‎چه‎ ‎متغیرهایی؟‎ ‎‎ ‎
‎ ‎مساپل‎ ‎خاورمیانه‎ ‎به‎ ‎همدیگر‎ ‎تنیده‎ ‎شده‎ ‎اند. ایران‎ ‎و‎ ‎گروهی‎ ‎از‎ ‎کشورهای‎ ‎عربی‎ ‎منافع‎ ‎متضادی‎ ‎را‎ ‎در‎ ‎منطقه‎ ‎دنبال‎ ‎می‎ ‎کنند. ‏مشکلات‎ ‎منطقه‎ ‎راه‎ ‎حل‎ ‎های‎ ‎مختلفی‎ ‎را‎ ‎در‎ ‎بین‎ ‎کشورهای‎ ‎منطقه‎ ‎شکل‎ ‎داده‎ ‎است. ایران‎ ‎در‎ ‎این‎ ‎میان‎ ‎موقعیت‎ ‎خاصی‎ ‎دارد‎ ‎و‎ ‎خواست‎ ‎ها‎ ‎و‎ ‎مطالباتش‎ ‎به‎ ‎راحتی‎ ‎کشورهای‎ ‎دیگر‎ ‎نیست. اختلافات‎ ‎زیادی‎ ‎هم‎ ‎بین‎ ‎بازیگران‎ ‎این‎ ‎حوزه‎ ‎وجود‎ ‎دارد. بنابراین‎ ‎یک‎ ‎بخشی‎ ‎از‎ ‎حرکت‎ ‎دست‎ ‎آمریکایی‎ ‎هاست‎ ‎که‎ ‎سعی‎ ‎می‎ ‎کنند‎ ‎با‎ ‎لحن‎ ‎بهتر‎ ‎واحترام‎ ‎آمیزتر، رعایت‎ ‎اصول‎ ‎روابط‎ ‎بین‎ ‎الملل‎ ‎را‎ ‎چاشنی‎ ‎سیاستی‎ ‎بکنند‎ ‎که‎ ‎مطلوب‎ ‎است. ‏‎ ‎ولی البته در‎ ‎ایران‎ ‎تصمیم‎ ‎گیری‎ ‎به‎ ‎این‎ ‎سادگی‎ ‎نیست‎ ‎که‎ ‎بر مبانی‎ ‎استفاده‎ ‎از‎ ‎یک‎ ‎ادبیات، در‎ ‎سیاست‎ ‎های‎ ‎شما‎ ‎تغییر‎ ‎ایجاد‎ ‎شود. ‏‎ ‎‎ ‎

‎ ‎آقای‎ ‎احمدی‎ ‎نژاد‎ ‎در‎ ‎سخنرانی‎ ‎اخیر‎ ‎خود‎ ‎در‎ ‎کرمانشاه‎ ‎سیاهه‎ ‎ای‎ ‎از‎ ‎اقدامات‎ ‎آمریکا‎ ‎اراپه‎ ‎کردند‎ ‎وگفتند‎ ‎که‎ ‎دولت‎ ‎اوباما‎ ‎باید‎ ‎بابت‎ ‎آنها‎ ‎عذرخواهی‎ ‎کند. آیا‎ ‎این‎ ‎موارد‎ ‎به‎ ‎صورت‎ ‎ضمنی‎ ‎پیش‎ ‎شرط‎ ‎های‎ ‎مذاکره‎ ‎با‎ ‎آمریکاست؟‎ ‎‎ ‎
مکالمات‎ ‎دیپلمات‎ ‎یک‎ ‎طرف‎ ‎است‎ ‎و‎ ‎تصمیماتی‎ ‎که‎ ‎گرفته‎ ‎می‎ ‎شود‎ ‎یک‎ ‎طرف‎ ‎دیگر. طبیعی‎ ‎است‎ ‎وقتی‎ ‎ایران‎ ‎بخواهد‎ ‎نظر‎ ‎مساعدش‎ ‎را‎ ‎به‎ ‎صورت‎ ‎منفی‎ ‎بیان‎ ‎نکند، مطالبات‎ ‎خودش‎ ‎را‎ ‎به‎ ‎صورت‎ ‎پررنگ‎ ‎تر‎ ‎بیان‎ ‎کند. این‎ ‎به‎ ‎خودی‎ ‎خود‎ ‎نه‎ ‎مشکلی‎ ‎است‎ ‎نه‎ ‎مساله‎ ‎جدیدی. به‎ ‎هرحال‎ ‎ایران‎ ‎باید‎ ‎مطالباتی‎ ‎را‎ ‎دارد‎ ‎مطرح‎ ‎کند،‎ ‎به‎ ‎خصوص‎ ‎از‎ ‎دید‎ ‎جناجی‎ ‎که‎ ‎سیاست‎ ‎هایش‎ ‎رادیکال‎ ‎است‎ ‎و به‎ ‎همین‎ ‎جهت‎ ‎دیدگاه هایش‎ ‎را‎ ‎با‎ ‎ادبیات‎ ‎یاد‎ ‎شده‎ ‎طرح‎ ‎می‎ ‎کند. اینها‎ ‎به‎ ‎صورت‎ ‎پیش‎ ‎شرط‎ ‎نیست‎ ‎بلکه‎ ‎اتخاذ‎ ‎مواضعی‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎قبلا‎ ‎هم‎ ‎اعلام‎ ‎شده‎ ‎والان‎ ‎هم‎ ‎تکرار‎ ‎می‎ ‎شود. ‏‎ ‎‎ ‎

‎ ‎اما‎ ‎مواردی‎ ‎که‎ ‎آمریکایی‎ ‎ها‎ ‎مطرح‎ ‎می‎ ‎کنند‎ ‎در‎ ‎رابطه‎ ‎با‎ ‎ایران،‎ ‎مواردی‎ ‎مشخص هستند‏‎ ‎که‎ ‎می‎ ‎توان‎ ‎روی‎ ‎آنها‎ ‎مذاکره‎ ‎کرد. درحالی‎ ‎که‎ ‎موارد‎ ‎طرف‎ ‎ایرانی‎ ‎که‎ ‎از‎ ‎طرف‎ ‎آقای‎ ‎احمدی‎ ‎نژاد‎ ‎مطرح‎ ‎شده‎ ‎است‎ ‎موضوعات کلی‏‎ ‎تاریخی‎ ‎و‎ ‎ارزشی‎ ‎هستند.‏‎ ‎

این‎ ‎درست‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎خواست‎ ‎های‎ ‎آمریکایی‎ ‎ها‎ ‎عینی‎ ‎تر‎ ‎وملموس‎ ‎تر‎ ‎است. ایران‎ ‎ممکن‎ ‎است‎ ‎علی‎ ‎الظاهر‎ ‎خواسته‎ ‎هایش‎ ‎عینی‎ ‎نباشند‎ ‎برای‎ ‎اینکه‎ ‎به‎ ‎صورت‎ ‎خیلی‎ ‎عام‎ ‎و کلی‎ ‎مطرح‎ ‎می‎ ‎شوند و‏‎ ‎وقتی‎ ‎بحث‎ ‎مذاکره‎ ‎پیش‎ ‎بیاید‎ ‎بحث‎ ‎های‎ ‎کلی‎ ‎کاربردی‎ ‎نخواهدداشت. اما به طور کلی، ایران‎ ‎پشت‎ ‎سر‎ ‎این‎ ‎ادبیات‎ ‎خواست‎ ‎هایش‎ ‎رانشان‎ ‎می دهد ‏‎ ‎که‎ ‎می‎ ‎خواهد‎ ‎به‎ ‎عنوان‎ ‎یک‎ ‎قدرت‎ ‎منطقه‎ ‎ای‎ ‎نفوذ‎ ‎وسهم‎ ‎خودش‎ ‎را‎ ‎درمنطقه‎ ‎داشته‎ ‎باشد. آمریکایی‎ ‎ها‎ ‎می‎ ‎دانند‎ ‎که‎ ‎که‎ ‎وقتی‎ ‎بحث‎ ‎مذاکره‎ ‎جدی‎ ‎شود‎ ‎ایران‎ ‎چه‎ ‎مواردی‎ ‎را‎ ‎مطرح‎ ‎خواهد‎ ‎کرد. در‎ ‎مورد‎ ‎پرونده‎ ‎هسته‎ ‎ای‎ ‎الان‎ ‎قطعنامه‎ ‎وجود‎ ‎دارد‎ ‎و‎ ‎به‎ ‎آمریکایی‎ ‎ها‎ ‎این‎ ‎اجازه‎ ‎را‎ ‎می‎ ‎دهد‎ ‎که‎ ‎خواسته‎ ‎های‎ ‎خودشان‎ ‎را‎ ‎عینی‎ ‎تر‎ ‎و‎ ‎مردم‎ ‎پسندانه‎ ‎تر‎ ‎مطرح‎ ‎کنند. از این‎ ‎طرف‎ ‎وقتی‎ ‎ایران می‎ ‎گوید‎ ‎خواستار‎ ‎تغییر‎ ‎رویکرد‎ ‎آمریکاست‎ ‎یک‎ ‎قسمتی‎ ‎از‎ ‎آن‎ ‎برمی‎ ‎گردد‎ ‎به‎ ‎سیاست‎ ‎هایی‎ ‎که‎ ‎آمریکا‎ ‎در‎ ‎مورد‎ ‎ایران‎ ‎اتخاد‎ ‎می‎ ‎کند‎ ‎ازجمله‎ ‎همین‎ ‎پرونده‎ ‎هسته‎ ‎ای. در‎ ‎رابطه‎ ‎با‎ ‎مساپل‎ ‎سیاسی‎ ‎نیز ایران می خواهد آمریکایی‎ ‎ها‎ ‎درچارچوب‎ ‎حقوق‎ ‎بین‎ ‎الملل‎ ‎اطمینان‎ ‎بدهند‎ ‎مداخله‎ ‎ای در ‏این کشور‎ ‎نخواهند‎ ‎داشت‎ ‎از‎ ‎جمله‎ ‎در‎ ‎رابطه‎ ‎با‎ ‎تغییر‎ ‎رژیم. این‎ ‎بحث‎ ‎ها‎ ‎برای‎ ‎طرفین‎ ‎شناخته‎ ‎شده‎ ‎است،‎ ‎اما‎ ‎هر‎ ‎دو‎ ‎طرف‎ ‎ادبیات‎ ‎خود‎ ‎را‎ ‎استفاده‎ ‎می‎ ‎کنند. ادبیات‎ ‎آمریکایی‎ ‎های‎ ‎عینی‎ ‎تر‎ ‎است‎ ‎چرا‎ ‎که‎ ‎تجربه‎ ‎دیپلماسی‎ ‎بیشتری‎ ‎دارند. ایران‎ ‎هم‎ ‎با‎ ‎مشکلات‎ ‎خودش‎ ‎مواجه‎ ‎است‎ ‎از‎ ‎جمله‎ ‎اینکه‎ ‎نمی‎ ‎تواند‎ ‎خواسته‎ ‎های‎ ‎خودش‎ ‎را‎ ‎دقیق‎ ‎مشخص‎ ‎کند. ‏‎ ‎‎ ‎

‎ ‎آمریکایی‎ ‎ها‎ ‎بارها‎ ‎در‎ ‎اشکال‎ ‎مختلف‎ ‎گفته‎ ‎اند‎ ‎که‎ ‎دیپلمات‎ ‎های‎ ‎ایرانی‎ ‎در‎ ‎جلسات‎ ‎خود‎ ‎با‎ ‎کشورهای‎ ‎اروپایی‎ ‎و‎ ‎به‎ ‎خصوص‎ ‎جلسه‎ ‎ای‎ ‎که‎ ‎در‎ ‎خصوص‎ ‎پرونده‎ ‎هسته‎ ‎ای‎ ‎با‎ ‎حضور‎ ‎نماینده‎ ‎آمریکا‎ ‎تشکیل‎ ‎شد، نمی گویند که‎ ‎مشخصا چه‎ ‎می‎ ‎خواهند‎ ‎و به‎ ‎جای‎ ‎صحبت‎ ‎از‎ ‎موارد‎ ‎دقیق‎ ‎وجزیی‎ ‎به‎ ‎کلی‎ ‎گویی‎ ‎وطرح‎ ‎مساپل‎ ‎تاریخی‎ ‎می‎ ‎پردازند. آیا‎ ‎این‎ ‎مساله‎ ‎صحت‎ ‎دارد؟‎ ‎

قطعا‎ ‎ایرانی‎ ‎ها‎ ‎می‎ ‎دانند. ‏‎ ‎این‎ ‎شیوه‎ ‎دیپلمات‎ ‎های‎ ‎ایرانی‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎می‎ ‎دانند‎ ‎وقتی‎ ‎شرایط‎ ‎آماده‎ ‎نیست‎ ‎مذاکره‎ ‎به‎ ‎نتیجه‎ ‎نخواهد‎ ‎رسید. در ضمن‎ ‎اینکه‎ ‎نمی‎ ‎خواهند‎ ‎فضا‎ ‎را‎ ‎رد‎ ‎کنند،‎ ‎نمی‎ ‎خواهند‎ ‎خود‎ ‎را‎ ‎مشتاق‎ ‎نشان‎ ‎بدهند. در‎ ‎مناسبات‎ ‎ایرانی‎ ‎ها رسم‏‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎فضا‎ ‎وقتی‎ ‎آماده‎ ‎نیست‎ ‎شما‎ ‎مشت‎ ‎خود‎ ‎را‎ ‎باز‎ ‎نمی‎ ‎کنید. ‏‎ ‎‎ ‎

‎ ‎در‎ ‎سالهای‎ ‎گذشته‎ ‎سیاست‎ ‎رسمی‎ ‎دولت‎ ‎آمریکا‎ ‎در‎ ‎رابطه‎ ‎با‎ ‎ایران‎ ‎تغییر‎ ‎رژیم‎ ‎بوده‎ ‎است. به عقیده شما سیاست ‏جدید دولت اوباما مبنی بر گفت و گو با جمهوری اسلامی، در تهران یک‎ ‎تغییر‎ ‎رویکرد‎ ‎جدی‎ ‎تلقی نمی شود؟‎ ‎

اگر‎ ‎قرارباشد‎ ‎این‎ ‎تغییر‎ ‎سیاست‎ ‎جدی‎ ‎باشد‎ ‎باید‎ ‎در‎ ‎عمل‎ ‎مشاهده‎ ‎شود‎ ‎که‎ ‎به‎ ‎چه‎ ‎سمت‎ ‎وسویی‎ ‎می‎ ‎رود. در‎ ‎ضمن‎ ‎دستگاه‎ ‎دیپلماسی‎ ‎آقای‎ ‎اوباما‎ ‎هم‎ ‎می‎ ‎گوید‎ ‎که‎ ‎در‎ ‎رابطه‎ ‎با‎ ‎ایران‎ ‎هیچ‎ ‎یک‎ ‎از‎ ‎گزینه‎ ‎ها‎ ‎را‎ ‎کنار‎ ‎نمی‎ ‎گذاریم. یعنی‎ ‎به‎ ‎هر‎ ‎حال‎ ‎با وجود‎ ‎ادبیات‎ ‎جدید،‎ ‎بحث‎ ‎تهدید‎ ‎نظامی هم کماکان از جمله گزینه های‏‎ ‎مطرح در سیاست‎ ‎جدید‎ ‎است. به طوری که خودشان‎ ‎گفته‎ ‎اند:‏‎ ‎سیاست‎ ‎هویج‎ ‎بزرگ‎ ‎تر‎ ‎وچماق‎ ‎جدی‎ ‎تر. منتها‎ ‎برای‎ ‎شروع، از‎ ‎ادبیات‎ ‎مثبت‎ ‎استفاده می کنند. از‎ ‎آن‎ ‎طرف‎ ‎اینکه‎ ‎اقای‎ ‎احمدی‎ ‎نژاد‎ ‎برای‎ ‎اولین‎ ‎بار‎ ‎به‎ ‎رییس‎ ‎جمهوری‎ ‎آمریکا‎ ‎تبریک‎ ‎گفته، در‎ ‎چارچوب‎ ‎سیاست‎ ‎های‎ ‎سنتی‎ ‎ایران‎ ‎خودش‎ ‎گام‎ ‎بزرگ‎ ‎تری‎ ‎است. به‎ ‎نظرمی رسد پاسخ‎ ‎شایسته‎ ‎ای‎ ‎از‎ ‎طرف‎ ‎آمریکا‎ ‎باید‎ ‎ارائه‎ ‎شود‎ ‎که‎ ‎یک‎ ‎حرکت‎ ‎جدی‎ ‎با‎ ‎رعایت‎ ‎همه‎ ‎اصول‎ ‎روابط‎ ‎بین‎ ‎المل‎ ‎در‎ ‎مسیر‎ ‎حل‎ ‎مشکلات‎ ‎دو‎ ‎کشور‎ ‎به‎ ‎حساب‎ ‎آید. اگر‎ ‎آقای‎ ‎اوباما‎ ‎سیاست‎ ‎دیگری‎ ‎هم‎ ‎داشت‎ ‎برای‎ ‎رسیدن‎ ‎به‎ ‎نتیجه‎ ‎باید‎ ‎ادبیات‎ ‎دولت‎ ‎بوش‎ ‎را‎ ‎تغییر‎ ‎می‎ ‎داد. ‏‎ ‎

‎ ‎طی‎ ‎ماه‎ ‎گذشته‎ ‎تصاویری‎ ‎از‎ ‎به‎ ‎آتش‎ ‎کشیده‎ ‎شدن‎ ‎عکس‎ ‎اوباما‎ ‎از‎ ‎ایران‎ ‎به‎ ‎کشورهای‎ ‎دیگر‎ ‎مخابره‎ ‎شده‎ ‎بود‎ ‎که‎ ‎در‎ ‎میان‎ ‎برخی‎ ‎تحلیل‎ ‎گران‎ ‎به این ذهنیت‏‎ ‎دامن‎ ‎زد‎ ‎که‎ ‎ایران‎ ‎حتی‎ ‎با‎ ‎حضور‎ ‎باراک‎ ‎اوباما‎ ‎هم‎ ‎آماده‎ ‎تغییر‎ ‎نیست. از‎ ‎سوی‎ ‎دیگر‎ ‎برخی چهره های تندرو اظهار داشته اند که‎ ‎شیطان‎ ‎بزرگ‎ ‎عوض‎ ‎نشده‎ ‎بلکه‎ ‎تنها‎ ‎ماسک‎ ‎سیاهی‎ ‎به‎ ‎صورت‎ ‎زده‎ ‎است (نقل‎ ‎به‎ ‎مضمون). تاثیر این‎ ‎رویدادها‎ ‎چقدر‎ ‎مهم‎ ‎است؟‎ ‎
‎ ‎
این‎ ‎رویدادها‎ ‎وجود‎ ‎دارند‎ ‎و‎ ‎از‎ ‎جمله متغیرهای‎ ‎تاثیر گذار‎ ‎بر شرایط هم‎ ‎می‎ ‎توانند‎ ‎باشند‎ ‎اما‎ ‎خیلی‎ ‎تعیین‎ ‎کننده‎ ‎نیستند. یعنی‎ ‎سیاست‎ ‎های‎ ‎ایران‎ ‎مطمئنا‎ ‎الهام‎ ‎گرفته‎ ‎از‎ ‎این‎ ‎رویدادها‎ ‎و‎ ‎موضع‎ ‎گیری‎ ‎های‎ ‎یک‎ ‎روزنامه یا سخنران‏‎ ‎نیست. در‎ ‎ایران‎ ‎ما‎ ‎اندیشمندانی داریم‎ ‎که‎ ‎با‎ ‎دقت‎ ‎وحوصله‎ ‎مساپل‎ ‎را‎ ‎به‎ ‎صورت‎ ‎علمی‎ ‎بررسی‎ ‎می‎ ‎کنند‎ ‎و‎ ‎اگر‎ ‎نشانه‎ ‎های‎ ‎مثبت‎ ‎ببینند‎ ‎پاسخ‎ ‎مثبت‎ ‎می‎ ‎دهند. البته‎ ‎با‎ ‎روش‎ ‎خودشان‎ ‎که‎ ‎معلولا‎ ‎کند‎ ‎و غیر‎ ‎شتاب‎ ‎زده‎ ‎است. ‏‎ ‎فکر‎ ‎نمی‎ ‎کنم‎ ‎کسانی‎ ‎که‎ ‎آشنایی‎ ‎دارند‎ ‎با‎ ‎ایران‎ ‎و‎ ‎بحث‎ ‎سیاست‎ ‎بین‎ ‎الملل‎ ‎را‎ ‎به‎ ‎صورت‎ ‎علمی‎ ‎می‎ ‎فهمند‎ ‎وبنیان‎ ‎ها‎ ‎را‎ ‎به‎ ‎صورت‎ ‎درست‎ ‎درک‎ ‎می‎ ‎کنند،‎ ‎یکی- ‏‎ ‎دو‎ ‎تصویر یا اظهار ‏نظر‎ ‎را‎ ‎ملاک قضاوت در مورد‎ ‎سیاست‎ ‎رسمی‎ ‎قرار دهند. آنها می‎ ‎دانند‎ ‎که‎ ‎شرایط‎ ‎خاصی‎ ‎در‎ ‎ایران‎ ‎است‎ ‎و‎ ‎بعضی‎ ‎از‎ ‎حرف‎ ‎هایی‎ ‎که‎ ‎زده‎ ‎می‎ ‎شود‎ ‎نشان‎ ‎از‎ ‎سیاست‎ ‎رسمی‎ ‎نیست. اگر‎ ‎چه‎ ‎همه‎ ‎اینها‎ ‎می‎ ‎تواند‎ ‎در‎ ‎خدمت‎ ‎سیاست‎ ‎بزرگی‎ ‎برای‎ ‎گرفتن‎ ‎امتیاز‎ ‎قرار‎ ‎بگیرد. ‏‎ ‎