کانون نویسندگان ایران در آستانه 13 آذرماه، یازدهمین سالگرد قتل محمد مختاری و محمد جعفر پوینده، با انتشار بیانیه ای اعلام کرد که تا مجازات عاملان این قتلها از دادخواهی خون ایشان دست بر نخواهد داشت.
نویسندگان این بیانیه همچنین اعلام کرده اند روز 13 آذررا از ساعت 2 تا 4 عصر در کنار آرامگاه این دو نویسنده در امام زاده طاهر کرج خواهند گذراند و یادشان را گرامی خواهند داشت.
دربیانیه کانون نویسندگان که با شعر “آیین تازه ای نبود مرگ، / ما زنده ایم” آغاز شده است، درباره قتل این دو نویسنده آمده است: یازده سال پیش، در خزان 1377، در پی قتل تبهکارانه‌ی پروانه اسکندری و داریوش فروهر، فعالان سیاسی و اجتماعی، دو تن از یاران دلیر و آزاده‌ی ما، محمد مختاری و محمدجعفر پوینده، را در خیابان‌های تهران ربودند و به جرم نوشتن و گفتن و سرودن، شکستن سکوت گورستانی، گردن نگذاشتن به یوغ بردگیِ قدرتِ حاکم، کوشیدن در راه آزادی بیان و قلم و اندیشه و پیکار بی‌امان با سانسور به طرز هولناکی به قتل رساندند.
دراین بیانیه همچنین به سایر کشتارهای سیاسی در ایران اشاره شده است: در آن هنگام، حاکمیت که از سرکوب‌های خونین و گسترده‌ی دهه‌ی 1360 فارغ شده بود گمان داشت که با قتل و تک‌زنیِ مختاری و پوینده، غفار حسینی، حمید حاجی‌زاده و احمد میرعلایی و نیز مجید شریف و پیروز دوانی و ده‌ها تن دیگر می‌توان فریاد آزادی‌خواهیِ روشنفکریِ متعهد ایران را برای همیشه خاموش کرد. اما هنگامی که قتلها از پرده بیرون افتاد و حاکمیت چاره‌ای جز پذیرش قتلها ندید، کوشید با محدود کردن این کشتارها به چهار قتل، بر ژرفای این جنایت‌های ضدبشری سرپوش بگذارد و این تبهکاری‌ها را حاصل انحراف مشتی “خودسر” جلوه‌گر سازد؛ دادگاهی سر هم کرد و در پشت درهای بسته، در تاریکی و خاموشی، بدون حضور خانواده‌ها و وکیلان جان‌باختگان، سر و ته قضیه را هم آورد و سرانجام ناصر زرافشان، وکیل شجاع قربانیان و عضو کانون نویسندگان ایران را به جرم حق‌جویی و پافشاری بر محاکمه‌ی آمران و عاملان جنایت‌ها روانه‌ی زندان کرد.
کانون نویسندگان ایران همچنان حوادث خونبار ماه های اخیر در ایران را ادامه همان کشتارها دانسته و اعلام کرده است : آمران و قاتلان را در بافت و ساختی دیگرگونه و گسترده، و در سلیحِ کامل، روانه‌ی خیابان‌ها کردند تا این بار در رویدادهای خونینِ پس از خرداد 1388 به جان مردم و جوانان حق‌طلبی بیافتند که به مسالمت‌آمیزترین شکلِ ممکن خواهان اعاده‌ی آزادی‌های از دست‌رفته‌ی خود بودند. و چنین شد که خون کشتگانِ خیابان‌ها، شکنجه‌شدگان و قربانیان کهریزک‌ها، نداها و ترانه‌ها، سهراب‌ها و محسن‌ها و… با خون سلطان‌پورها و پوینده‌ها و مختاری‌ها و هزاران جان‌باخته‌ی دهه‌ی 60 به هم پیوست و آزادی را فریاد کرد.
این بیانیه که خطاب آن “مردم آزاده ایران ” است، در پایان از دادخواهی این کانون صنفی برای احقاق حقوق هم صنفان کشته شده خود سخن گفته است : کانون نویسندگان ایران در یازدهمین سالِ جان باختن محمد مختاری و محمدجعفر پوینده، بار دیگر اعلام می‌کند که با آرمان‌های پاک و آزادی‌خواهانه‌ی یاران از دست رفته‌ی خود بر سر همان پیمان است که بود، و اگر هزار سال بر این بگذرد حتی یک دَم از دادخواهی خود نمی‌گذرد و تا محاکمه و مجازات آمران و عاملان جنایت‌های سه دهه‌ی اخیر و برچیدن کامل تمامی بساط شکنجه و پیگرد و آزار و آزادی‌کُشی دَمی از پای نمی‌نشیند.
