آیا ایران باید نگران باشد؟

نویسنده

cableinter.jpg

آین براکول

برخی از نگرانی ها حاکی از آن است که قطع اخیر کابل های اینترنتی زیردریا احتمالا ً تصادفی نبوده ‏است. اولین اتفاق در 8 کیلومتری اسکندریه واقع در مصر رخ داد. بنا بر گزارش های اولیه، در این ‏حادثه از قرار معلوم دو کابل در کنار یکدیگر بوده اند که توسط کشتی “پاره” شده اند. ‏

اگرچه این توجیه قطعا ً یک احتمال است، اما قطع یک کابل دیگر دو روز بعد این بار در 56 ‏کیلومتری دوبی در خلیج فارس یک اتفاق عجیب بنظر می رسد. حتی شایعه شده است که کابل چهارم ‏هم صدمه دیده، اما این موضوع تأیید نشده است. ‏

کشورهای متأثر از کابل های صدمه دیده مصر، هند و خاورمیانه (به ویژه ایران) هستند. تا آنجا که ‏می دانیم اسرائیل و عراق با این مشکل روبرو نشده اند، چرا که این کشورها از مسیر جداگانه ای ‏برای خدمات رسانی اینترنتی استفاده می کنند. ‏

کابل های قطع شده متعلق به شرکت های وابسته به ‏Reliance Communication Ventures‏ ‏هستند که فردی بنام آنیل آمبانی 66.75% سهام آن را در اختیار دارد. پدر او (دیروبهای آمبانی) ‏بنیانگذار این شرکت بوده است. دیروبهای آمبانی با دست خالی شروع کرد، اما شرکت را آنقدر توسعه ‏داد که به یک موفقیت بزرگ تبدیل شد. سؤال هایی دربارۀ اینکه دیروبهای چگونه توانست اینهمه پول ‏نقد را برای انجام این کار جمع آوری کند، در ذهن ها ایجاد شد و بنظر می رسد این کار نتیجه سرمایه ‏گذاری 220 میلیون ریالی شرکت “‏Non-Resident Indian‏” در شرکت ریلاینس بین سال های ‏‏1982 تا 1983 بوده است. دیروبهای متهم به “دستاویز” قرار دادن سیاست های دولت هند است و در ‏انتخابات دولتی این کشور با برخورداری از حمایت رسانه ها بعنوان “مدیر دفتر” شناخته شد. او در ‏منافع تجاری دیگر از جمله صنعت نفت نیز مشارکت داشته است. با مرگ دیروبهای در سال 2002، ‏سهام شرکت او میان برادران آمبانی که جوانترین آنها (آنیل آمبانی) مسئولیت شرکت را بر عهده دارد، ‏تقسیم شد. آنیل، متولد سال 1959، با داشتن 45 میلیارد دلار سرمایه بعنوان ششمین فرد ثروتمند جهان ‏شناخته شده است. ‏

با فرض اینکه قطع کابل ها تصادفی نبوده است، باید از خودمان بپرسیم چه کسی و چرا دست به چنین ‏اقدامی زده است. واضح است که از این اقدام چیزی عاید ایران، که خود بیش از همه از این امر متأثر ‏است، نمی شود و خود ایران احتمالا ً هدف سازمان دهندگان این اقدام بوده است.‏

اما چرا کسی خواهان آن است که ارتباطات داخل ایران (و سایر کشورها) را مختل نماید؟ آیا این اقدام ‏می تواند پیام هوشمندانه ای برای ایران باشد، نمونه ای که چگونه نیروهای خارجی می توانند ‏ارتباطات ایرانیان را مختل کنند؟ شاید این اقدام مقدمه یک حمله و یا حرکت آزمایشی برای یک حمله ‏آتی باشد. ‏

ارتباط همیشه یک فاکتور مهم در اقدام نظامی بوده است و قطع این قبیل کابل ها می تواند توانایی ‏ایران را برای دفاع از خود تحت تأثیر قرار دهد. اما حتی اگر اینگونه هم نباشد، این اقدام قطعا ً ‏گزارش کردن هرگونه حادثه ای را از سوی ایرانیان برای جهان بیرون مشکل خواهد کرد. بنابراین، ‏اگر ایرانیان مورد حمله قرار گیرند، ما ناگزیر خواهیم بود به گزارش های خبری منابع عادی تکیه ‏کنیم. ‏

به علاوه، عجیب است که روسیه در همین مدت با برخی از “مشکلات اینترنتی” روبرو بوده است، ‏اما این امر می تواند تصادف دیگری باشد. ‏

منبع: امریکن کرونیکل، 2 فوریه‏