تاماس دانلی
کنت پولاک در کتاب خود، “معمای پرشین”، در باره تنش دراز مدت میان ایران و آمریکا از “دو نوع ساعت” در مورد ایران سخن می گوید. یکی از این ساعت ها به طبع شمارش زمان رسیدن به توان هسته ای است. هیچ کس از میزان دقیق مدت این ساعت خبر ندارد، چرا که گردآوری اطلاعات دقیق در باره چیزی که ایران سعی در مخفی کردن آن دارد دشوار است. ولی اگر گزارش آژانس بین المللی انرژی هسته ای در ماه نوامبر صحت داشته باشد، زمان زیادی با آن فاصله نداریم. ایران مقدار کافی مواد برای ساخت تعدادی سلاح هسته ای د راختیار دارد و دست خود را با انجام آزمایشات زود رس رو نمی کند.
پولاک از ساعت دیگری هم سخن می گوید که به آن ساعت “تغییر رژیم” می گوید؛ به نظر او “رژیمی متفاوت در تهران، که بیشتر از اراده مردم این کشور ناشی شده باشد، حاضر خواهد شد برنامه نظامی هسته ای خود را متوقف کند و از میزان تهدید جهان بکاهد.” وی ضمنا می گوید “احتمال اینکه چنین دولتی در آینده نزدیک بر سر کار بیاید کم است.”
پولاک این موضوع را در سال 2004 می گفت؛ ولی از آن زمان، بخصوص سرکوب شدید مردم پس از انتخابات سال 2009 این پیشگویی را تا حدی عوض می کند.
ساعت هسته ای ایران هم روزهای تاریکی را برای آمریکا به ارمغان آورده است چرا که با عقب نشینی باراک اوباما از منطقه همراه شده است، که پولاک آن را در سال 2004 پیش بینی نمی کرد. خروج قریب الوقوع نیروهای آمریکا از عراق و سپس از افغانستان به معنی خروج آمریکا از منطقه و رشد نفوذ ایران هسته ای خواهد بود.
این امر تعادل نیرو در خاورمیانه را تغییر خواهد داد. آمریکا از زمان انقلاب ایران در سال 1979 همزمان با اشغال افغانستان توسط شوروی و به قدرت رسیدن صدام حسین در عراق و اشغال مسجد اعظم مکه توسط سنی های افراط گرا، همواره سعی کرده است با هر گونه تسلط خشونت گرایان در منطقه مبارزه کند.
این استراتژی موفق بوده است. شکست شوروی در افغانستان سقوط امپراطوری شوروی را به دنبال داشت و به این ترتیب تهدیدات خارجی علیه منطقه را منتفی ساخت. صدام هم در دور بعدی حذف شد. القاعده و همکاران آن هم در حال حذف هستند و فعلا در راس هیچ دولتی در منطقه نیستند (مگر اینکه سلفی را در بهار عربی قدرت بیشتری بگیرند) ولی معضل ایران همچنان باقی است.
تهران همواره بیشتر و کمتر جنگ با شیطان بزرگ را از گروگان گیری تا توطئه اخیر برای کشتن سفیر سعودی در واشنگتن ادامه داده است. تا کنون رفتار ما حاکی از کنترل نرم بوده که کمترین هزینه را برای جمهوری اسلامی داشته است.این به معنی آن بوده که ما صحنه را در رقابت ژئو پولیتیک خواهیم باخت. آمریکا همواره بیشتر بر تاکتیک ها متمرکز بوده تا استراتژی و در این زمینه عقب افتاده است. اوباما هم مدت زمان درازی را به امید برخورد نرم و مذاکره با ایران گذراند و اکنون هم ناچار از واگذاری عراق و افغانستان و خروج از منطقه است. ظاهرا به عوض لشکر کشی به منطقه، آمریکا بیشتر به دنبال “جنگ در سکوت” و از طریق جاسوسی، هواپیماهای بدون خلبان و ویروس کامپیوتری است.
نمایش افتخار آمیز هواپیمای بدون خلبان آمریکا در دست ایرانی ها نشان می دهد که چگونه عملیات مخفی جای تهدیدات آشکار را گرفته است.
با خروج آمریکا از منطقه، آمریکا در برابر ساعت هسته ای ایران قرار می گیرد. کنترل یک ایران هسته ای بسیار پر هزینه و دشوار خواهد شد، بخصوص با عدم حضور آمریکا در عراق و افغانستان. زمان کوتاه است ولی هنوز وقت هست؛ نه تنها برای آماده شدن برای خطرات یک ایران هسته ای بلکه برای نادیده گرفتن آن.
منبع: ویکلی استاندارد
