یکی از اعضای انجمن اسلامی دانشگاه امیرکبیر و از دوستان مجید توکلی، در مصاحبه با روز به تشریح زوایای اقدام خبرگزاری های فارس و ایرنا در نشان دادن تصویری از وی با لباس زنانه پرداخته است. این فعال دانشجویی معتقد است که مسوولان امنیتی به شکار رهبران و فعالان جنبش دانشجویی به عنوان وسیله ای برای سرکوب اعتراضات نگاه می کنند. مصاحبه با این عضو انجمن اسلامی، که به دلیل شرایط ایجاد شده علیه فعالان دانشجویی ترجیح می دهد نام وی ذکر نشود، در پی می آید.
زمانی که عکس های مجید توکلی با روسری و مقنعه منتشر شد، دانشجویان چطور به این موضوع نگاه کردند و از دید آنها هدف از انتشار این تصاویرچه بود؟
ابتدا که خبر بازداشت یکی از فعالین دانشجویی با لباس زنانه در میان دانشجویان پیچید همه معتقد بودند که چنین چیزی از اساس دروغ است. این شایعه مربوط به روز اول تجمعات دانشجویی است یعنی روز 16 آذر. روز بعد از 16 آذر یعنی هفدهم با گسترش تجمعات نزدیک عصر خبری همزمان بر روی دو خبرگزاری فارس و رجانیوز قرار گرفت. مجید توکلی با لباس زنانه با تعدادی عکس با ابولحسن بنی صدر مقایسه شده بود. عمده ی دانشجویان با شنیدن و دیدن چنین خبری بخصوص که به سرعت در رسانه های منتسب به حامیان دولت و به ویژه سایت های رسمی بسیج دانشجویی از جمله بسیج دانشجویی دانشگاه امیرکبیر پخش شد می گفتند که چنین چیزی محال است. جالب است که روز 17 بر روی بردهای دانشگاه بسیج دانشجویی کاغذهایی را زده بود مبنی بر اینکه اخبار کامل را در سایتشان بخوانید؛ این مربوط به سابقه مجید توکلی و سخنرانی اش در آن روز خاص می شود. مجید توکلی به صراحت لهجه و شجاعت در میان دوستانش شهره است. به ویژه در میان فعالین دانشجویی دانشگاه های مختلف ایران. مجید توکلی در آن روز خاص هم تنها و یک تنه با اینکه می دانست بازداشت خواهد شد و این را در ارتباط با دوستانش در روزهای قبل مطرح کرده بود در دانشگاه سخنرانی کرد. جالب است بدانید که مجید توکلی 7 بار از بالای پله ها به پایین می آید و دو باره سخنرانی می کند. تمام دانشجویانی که آن روز حضور داشتند و سخنان او را شنیدند و بدون درنگ می گفتند که خبر لباس عوض کردن او، کار خود نیروهای امنیتی است.
در مجموع، دانشجویان بیشتر از چه زاویه ای عکس های منتشر شده را مورد توجه قرار می دادند؟
بحث های بسیاری از جانب خود دانشجویان مطرح شد. اولین نکته این بود که دانشجویان به پس زمینه سفید این عکس ها توجه می کردند. موضوع بعدی این بود که دانشجویان اذعان می کردندکه مجید را با کاپشن سورمه ای دیده اند در حالی که در عکس آستین او به رنگ قهوه ای است. علاوه بر اینها، زمان انتشار چنین عکس هایی جای تأمل دارد. چرا این عکس ها همان روز منتشر نشده و پس از گذشت یک روز از بازداشت منتشر شده است؟ آیا این خود تدارک دیدن برای طراحی یک پروژه را نمی رساند؟
و در این بین ارزیابی فعالان دانشجویی از دلایل این اقدام چه بود؟
پس از اعتراضات دانشجویان در آذرماه سال 85 به رئیس دولت، نیروهای امنیتی که گویا زخم عمیقی از این بابت خورده بودند دست اند کار طراحی یک پروژه ی کثیف شدند: جعل نشریات دانشجویی دانشگاه امیرکبیر. درجریان انتشار آن نشریات که در دهه ی اول اردیبهشت سال 86 انجام شد، چندین تیم، از حراست دانشگاه و مسئولین فرهنگی و ریاست دانشگاه گرفته تا بخش هایی از دولت به هدایت پروژه ای پرداختند که طی آن برای حذف و بازداشت دانشجویان عضو انجمن اسلامی به برخی مقدسات به شکل تلویحی توهین شده بود.
پس از آن غائله که طی آن ریاست دانشگاه و بسیج دانشجویی از شاکیان پرونده بودند، با توجیه توهین به مقدسات 9 دانشجو هرکدام بیش از 50 روز انفرادی را توام با شکنجه های شدید روحی و بعضاً جسمی تحمل کردند. آقایان خودشان نیز نهایتاً نگفتند آن نشریات توسط چه کسی منتشر شده است و نهایتا نیز سه دانشجو را که بیش از 15 ماه حبس را تحمل نموده و نزدیک به 60 روز آن را در انفرادی بودند، تبرئه کردند. پس از آن، پرونده دفن شهدا را ساختند و به دنبال آن ده ها دانشجو را مورد ضرب وشتم قرار داده و از جلوی درب دانشگاه ربودند که فیلم های آن نیز موجود است و بسیاری دیده اند و پس از آزادی آن عده به خانه 4 نفر از همان فعالین دانشجویی ریخته و بازداشتشان کردند. مجریان همان پروژه ها که از رسوایی شکنجه ها و نخ نما شدن پرونده های پیشینشان به شدت عصبانی هستند، اکنون با دستپاچگی به پرونده سازی برای مجید توکلی روی آورده اند.
سوالی که اینجا مطرح است این است که اگر این یک “پروژه برنامه ریزی شده” است، آنها آیا به این موضوع فکر نکرده اند که مجید توکلی پس از آزادی ممکن از واقعیت ماجرا را برملا کند؟
تجربه این کار پیشتر هم وجود داشته. یعنی سابق بر این هم ما با چنین پروژه ای روبه رو بودیم که بدون هیچ مدرکی می گفتند شما با سازمان مجاهدین خلق ارتباط داریدهمان طور که در مورد برخی فعالین اصلاح طلب هم گفتند که مشروبات الکلی مصرف می کرده یا ارتباطات نامشروع داشته اند. درباره افشای ماجرا پس از بازداشت نیز باید گفت ایشان در پرونده جعل نشریات هم خودشان می دانستند که کار خودشان است و می دانستند چگونه دانشجویان را شکنجه کرده اند. اما گمان می کنند که دانشجوها می ترسند و افشاگری نمی کنند، یا فکر می کنند این دروغشان برای مدتی نام مجید را لکه دار می کند و این دستمایه ای است برای تخریب چهره ی او حتی اگر تنها برای چند ماه باشد. هرچند که پس از ماجراهای اعترافات و ضرب و جرح مردم عادی در خیابان این نکته برای اذهان روشن شده است که تمای ادعاهای دستگاه های امنیتی علیه منتقدان از اساس دروغ است و دیگر کسی برای این دروغ ها تره هم خورد نمی کند.
این کارها چه تاثیری در اراده دانشجویان برای ادامه اعتراضات می گذارد؟ آنها را مصمم تر می کند یا اینکه ممکن است مرعوب کند؟
خوب در شرایط فعلی که دانشجویان هشیارانه با این قضایا برخورد می کنند، چنین سناریو هایی سبب ترس نمی شود. اگر در اخبار دیده باشید در تظاهرات مربوط به روز دانشجو در بسیاری از دانشگاه ها مأمورین امنیتی در مقابل دانشگاه ها دانشجویان را بازداشت می کردند. اما شعارهای فعلی تجمعات به مراتب تندتر از آن چیزی است که در بیان فعالین دانشجویی وجود دارد. این خود نشان می دهد که این دست اقدامات تأثیری در فضا نداشته است. شاید هم این کار برای به حاشیه راندن اقدامات دیگری بوده که به مراتب غیرانسانی تر بوده اند. فراموش نکنیم که رسانه های حکومتی در خبرسازی خود علیه توکلی آشکارا یک اصل را زیر پاگذاشته اند که به چه دلیل اساساً یک دانشجو را بازداشت می کنند که حالا بازداشتش با لباس زنانه باشد یا مردانه؟ یا چه نهادی او را بازداشت کرده است که اخبارش در فارس و ایرنا و رجانیوز خورده است؟
احیانا دانشجویان در واکنش به برخوردی که با مجید توکلی انجام شده، اعتراضاتی خواهند داشت؟
بله قطعاً. دانشجویان نه فقط نسبت به آن برخورد بلکه اساساً نسبت به بازداشت مجید معترض اند. بسیاری از دانشجویان در فیس بوک و دیگر شبکه های اجتماعی به صراحت پس از سخنرانی مجید و بازداشتش، از او به عنوان” قهرمان جنبش دانشجویی” نام برده اند. آنان بی شک نسبت به بازداشت وی سکوت نخواهند کرد. البته باید بپذیریم که مجید تنها یکی از چنیدن فعال دانشجویی بازداشت شده است. دانشجویان نسبت به بازداشت دیگر دوستان خود نیز، که از سرنوشت خیلی هاشان هیچ اطلاعی در دست نیست، معترض اند. جلوی در های دانشگاه های مختلف با باتون چنان بر سر و بدن دانشجویان کوبیده اند که بسیاری از سرهاشکسته و خونین شده اند و بدن های بسیاری نیز هنوز کبود است. به چه حقی اینگونه زده اند و برده اند؟ پس دانشجویان باید معترض باشند. همانگونه هم که دیدیم، در سه روز گذشته نیز در دانشگاه شریف و تهران این اتفاق رخ داده است.
