صحنه/ اجرای تهران – یوسف محمدی: نمایش “ردپای صورتی”، اقتباس آزادی است از انیمیشن “پلنگ صورتی” و “مورچه و مورچه خوار” که در اجرای آن شاهد شخصیتهای نوستالوژیک و محبوبی هستیم که بارها آنها را در انیمیشن های دوران کودکی دیده‌ایم. پلنگ صورتی، بازرس گلزوو، گروهبان دودو، مرد سفید، مورچه، مورچه خوار از جمله شخصیتهای این نمایش هستند. این نمایش یک روایت خیال گونه از موجودات انیمیشن های نوستالژیک است و کاملا منطبق با آنچه در دوران کودکی از این شخصیت ها دیده و شناخته ایم نیست. کارگردان درواقع اثری خیالی از آنچه دیده را، به تصویر می کشد.
انیمیشن “پلنگ صورتی” از ویدئو پروجکشن در حال پخش است که ناگهان به علت نامعلومی قطع می شود. دو شخصیت بازرس و دودو پس از قطع ناگهانی برنامه، وارد صحنه می شوند و به دنبال علت احتمالی این اختلال برمی آیند.
در اپیزود دیگری عوامل تولید فیلم به همراه مورچه و مورچه خوار در حال ساخت فیلم هستند که در مراحل ساخت هر سکانس آن با مشکلاتی روبه رو می شوند و موفق به تمام کردن سکانس نمی شوند. در این بین به حواشی واتفاقات پشت صحنه فیلم هم اشاره هایی می شود. در اپیزودهای دیگر، داستان هایی از ماجراهای پلنگ صورتی و خرابکاری های او پیش می آید که باعث جدل بین او و مرد سفید می شود. از طرف دیگر مورچه که از مزاحمت های مورچه خوار عاصی شده است، به بازرس پناه می آورد و بازرس دلباخته او می شود. پای پلنگ صورتی و مرد سفید هم در جریان مقابله و دنبال کردن های یکدیگر به لوکیشن های فیلم باز می شود.
اپیزود اول “پلنگ صورتی و مرد سفید” اقتباسی است از قسمتی از ماجراهای پلنگ صورتی که با یکی از شخصیت های انیمیشن بر سر رنگ خانه دعوا دارند. کارگردان در این اپیزود به متن اصلی در فیلم نامه و حتی طراحی صحنه کاملا وفادار است و رفتاری حرفه ای دارد. اما در ادامه ارتباط این اپیزود با دیگر اپیزودها، خیلی شفاف نمی شود و به نظر می رسد وجود این قسمت به دلیل نام اثر بوده باشد و تلاش شده نمایش از این طریق به کاری نوستالژیک تبدیل شود.
اپیزودهای “مورچه و مورچه خوار” و “بازرس و دودو”، به زد و بندهای جاری در سینمای امروز نگاهی انتقادی دارد و ارزش های انسانی را در مقابل رفتارهای غیر انسانی متداول قرار می دهد.
اپیزودهای این انیمیشن در واقع همان کمیک استریپ یا نقاشی های دنباله دار است که در کنار هم چیده شده اند و در حال روایت کردن ماجراهای نمایش هستند. از این رو بار سنگین چیدمان کمیک استریپ ها در کنار هم تا در اجرا خللی وارد نشود و داستان نمایش بد فهمیده نشود، بر دوش کارگردان است که خوب هم از عهده آن برآمده اما اگر کمی ظرافت بیشتری به خرج می رفت می توانست موفق تر باشد.
یکی از نقاط قوت این نمایش انتخاب درست بازیگر و از طرف دیگر طراحی لباس و گریم بسیار مناسب بازیگران است که با شخصیت های اصلی کمیک استریپ کاملا مطابقت دارد. شیوه بازی بازیگران، لباس و دکور، به فانتزی بودن اثر کمک می کند و در ذهن بیننده تاثیر بسزایی دارد. سادگی در طراحی دکور و دوری از هر چیز اضافه، فضا را کاملا مینیمال و انیماتور گونه کرده و توجه بیننده را بر روند نمایش متمرکز می کند.
یکی دیگر از نکات جالب توجه در این نمایش تغییر جنسیت پلنگ صورتی و مورچه از مرد به زن است. دشت آرای در نمایش “تن تن و راز قصر مونداس” نیز میلو سگ تن تن را که در نسخه انیمیشن نر بود تبدیل به سگی ماده با بازی طناز طباطبایی کرده بود.
در این اثر نمایشی داریوش موفق در نقش سربازرس کلوزو، فرزین محدث گروهبان دودو، کاظم سیاحی مرد سفید، ستاره پسیانی مورچه، رامین سیاردشتی مورچه خوار، اشکان مهری کارگردان، ساناز باقری منشی و مارین میلر پلنگ صورتی هستند. مارین میلر بازیگر هلندی دارای جوایز متعددی از جشنواره‌های معتبر تئاتری اروپا و مسلط به زبان‌های انگلیسی، آلمانی و فرانسه است و بر ۸ گویش از زبان انگلیسی احاطه کامل دارد. میلر همچنین کارگاه‌های آموزشی متعددی در زمینه تئا‌تر فیزیکال و حرکت مدرن برگزار کرده است.
این نمایش تا ۱۵ تیرماه در سالن استاد ناظرزاده کرمانی ایرانشهر اجرا می شود.
ردپای صورتی/ نویسنده: احسان گودرزی، کارگردان: آروند دشت آرای، بازیگران: داریوش موفق، فرزین محدث، کاظم سیاحی، ستاره پسیانی، رامین سیاردشتی، اشکان مهری، ساناز باقری و مارین میلر، مدیر پروژه: سعیده امیرساعی، دستیار کارگردان: امین یزدان نژاد، منشی صحنه: ساناز باقری، طراح لباس: امیر اثباتی، طراح صحنه: امیرحسین دوانی، طراح گریم: سارا اسکندری، طراحان صدا: بامداد افشار، کاوه ستاری، طراح گرافیک: بهراد جوانبخت، عکاس: رضا قاضیانی
