دولت‎ ‎از‎ ‎دانشگاه‎ ‎انتقام‎ ‎می گیرد

نویسنده

po_memarian_01.jpg

‎‎ ‎

امیدمعماریان‎ ‎

info‎ ‎

علی‎ ‎نیکونسبتی‎ ‎دانشجوی‎ ‎کارشناسی‎ ‎ارشد‎ ‎و‎ ‎مسپول‎ ‎روابط‎ ‎عمومی‎ ‎دفترتحکیم‎ ‎وحدت‎ ‎درگفت‎ ‎وگو‎ ‎با‎ ‎روز‎ ‎با‎ ‎اشاره‎ ‎به‎ ‎دستگیری‎ ‎های اخیر‎ ‎فعالان دانشجویی‎ ‎می‎ ‎گوید‎ ‎که‎ ‎این‎ ‎برخورد‎ ‎به‎ ‎نوعی‎ ‎انتقام‎ ‎جویی‎ ‎از‎ ‎جنبش‎ ‎دانشجویی‎ ‎به‎ ‎دنبال‎ ‎برخی‎ ‎پیروزی‎ ‎های‎ ‎صنفی‎ ‎دانشجویان‎ ‎دردانشگاه‎ ‎های‎ ‎مختلف‎ ‎کشور‎ ‎صورت‎ ‎می‎ ‎گیرد. او‎ ‎معتقد‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎دولت‎ ‎می‎ ‎داند‎ ‎نمی‎ ‎تواند‎ ‎روی‎ ‎دانشگاه‎ ‎ها‎ ‎به‎ ‎عنوان‎ ‎مکانی‎ ‎برای‎ ‎جلب‎ ‎آرای‎ ‎مردم‎ ‎حساب‎ ‎کند‎ ‎و‎ ‎به‎ ‎همین‎ ‎جهت‎ ‎در‎ ‎سرکوب‎ ‎دانشگاه‎ ‎ها‎ ‎خست‎ ‎به‎ ‎خرج‎ ‎نمی‎ ‎دهد. این‎ ‎گفت‎ ‎وگو‎ ‎را‎ ‎می‎ ‎خوانید.‏

‎ ‎

‎ ‎با‎ ‎توجه‎ ‎به‎ ‎برخورد‎ ‎های‎ ‎فزآینده‎ ‎با‎ ‎فعالان‎ ‎دانشجویی‎ ‎طی‎ ‎ماه‎ ‎های‎ ‎اخیر‎ ‎و‎ ‎با‎ ‎نزدیک‎ ‎شدن‎ ‎به‎ ‎مهر‎ ‎ماه‎ ‎چه‎ ‎تغییراتی‎ ‎ممکن‎ ‎است‎ ‎درنحوه‎ ‎رابطه‎ ‎مقامات‎ ‎حکومتی‎ ‎باتشکل‎ ‎های‎ ‎صنفی‎ ‎و‎ ‎اعضای‎ ‎آنها‎ ‎رخ‎ ‎دهد؟‎ ‎

‎ ‎

حوادثی‎ ‎که‎ ‎امسال‎ ‎روی‎ ‎داده‎ ‎است‎ ‎خیلی‎ ‎مشابه‎ ‎حوادثی‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎درسال‎ ۱۳۷۸ ‎رخ‎ ‎داد. به‎ ‎نحوی‎ ‎که‎ ‎دانشجویان‎ ‎درمسیر‎ ‎پیگیری‎ ‎مطالبات‎ ‎صنفی‎ ‎خود‎ ‎چندین‎ ‎پیروزی‎ ‎مختلف‎ ‎به‎ ‎دست‎ ‎آوردند‎ ‎و‎ ‎با‎ ‎احساسی‎ ‎پیروزمندانه‎ ‎ای‎ ‎وارد‎ ‎تابستان‎ ‎شدند‎ ‎ودرست‎ ‎بعد‎ ‎از‎ ‎آن‎ ‎بود‎ ‎که‎ ‎یکسری‎ ‎برخوردها‎ ‎شروع‎ ‎شد. به‎ ‎نحوی‎ ‎که‎ ‎می‎ ‎توانم‎ ‎بگویم‎ ‎یک‎ ‎سری‎ ‎برنامه‎ ‎ریزی‎ ‎صورت‎ ‎گرفت‎ ‎که‎ ‎چنین‎ ‎حسی‎ ‎درمیان‎ ‎دانشجویان‎ ‎در‎ ‎عمل‎ ‎شکسته‎ ‎شود. در‎ ‎سال‎ ۷۸ ‎درحالی‎ ‎که‎ ‎دانشجویان‎ ‎می‎ ‎رفتند‎ ‎که‎ ‎ماجرای‎ ‎کوی‎ ‎دانشگاه‎ ‎را‎ ‎پیگیری‎ ‎کنند‎ ‎ناگهان‎ ‎مواجه‎ ‎شدند‎ ‎با‎ ‎علم‎ ‎کردن‎ ‎ماجرای‎ ‎نشریه‎ ‎موج‎ ‎که‎ ‎تلاشی‎ ‎آشکاربرای‎ ‎این‎ ‎بود‎ ‎که‎ ‎دانشجویان‎ ‎در‎ ‎لاک‎ ‎دفاعی‎ ‎فروروند. مقایسه‎ ‎آن‎ ‎زمان‎ ‎وحال‎ ‎حاضر‎ ‎نشان‎ ‎می‎ ‎دهد‎ ‎که‎ ‎شباهت‎ ‎های‎ ‎زیادی‎ ‎وجود‎ ‎دارد. بنابراین‎ ‎ممکن‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎برنامه‎ ‎ریزی‎ ‎ای وجود‎ ‎داشته‎ ‎باشد‎ ‎برای‎ ‎اینکه‎ ‎دانشجویان‎ ‎وقتی‎ ‎وارد‎ ‎سال‎ ‎تحصیلی‎ ‎جدید‎ ‎می‎ ‎شوند‎ ‎حالت‎ ‎انفعالی‎ ‎داشته‎ ‎باشند. البته،‎ ‎چنین‎ ‎برنامه‎ ‎ریزی‎ ‎هایی‎ ‎هیچگاه‎ ‎به‎ ‎نتیجه‎ ‎نرسیده‎ ‎و‎ ‎با‎ ‎وجود‎ ‎این‎ ‎برخوردها‎ ‎دانشجویان‎ ‎پیگیر‎ ‎مطالبات‎ ‎خود‎ ‎هستند. ازسوی‎ ‎دیگر‎ ‎برخورد‎ ‎های‎ ‎دانشجویی‎ ‎را‎ ‎باید‎ ‎درزمینه‎ ‎دیگری‎ ‎هم‎ ‎مورد‎ ‎توجه‎ ‎قرار‎ ‎داد‎ ‎وآن‎ ‎در‎ ‎پیش‎ ‎بودن‎ ‎انتخابات‎ ‎ریاست‎ ‎جمهوری‎ ‎سال‎ ‎آینده‎ ‎است. روزنامه‎ ‎کیهان‎ ‎چندی‎ ‎پیش‎ ‎یادداشتی‎ ‎نوشته‎ ‎بود‎ ‎درخصوص‎ ‎تاثیر‎ ‎دانشگاه‎ ‎و‎ ‎این‎ ‎بحث‎ ‎را‎ ‎مطرح‎ ‎کرده‎ ‎بود‎ ‎که‎ ‎اصلاح‎ ‎طلبان‎ ‎قصد‎ ‎سوء‎ ‎استفاده‎ ‎از‎ ‎دانشجویان‎ ‎را‎ ‎دارند. دیدید‎ ‎پس از آن که روز گذشته از‎ ‎آقای‎ ‎عبدالله‎ ‎نوری‎ ‎مطلبی‎ ‎دررسانه‎ ‎ها‎ ‎منتشر‎ ‎شداقتدارگرایان‎ ‎نسبت‎ ‎به‎ ‎این‎ ‎موضوع‎ ‎شدیدا‎ ‎واکنش‎ ‎نشان‎ ‎دادند‎ ‎که‎ ‎این‎ ‎موضوع‎ ‎نشان‎ ‎دهنده‎ ‎آن‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎طی‎ ‎ماه‎ ‎های‎ ‎آینده‎ ‎باید‎ ‎در‎ ‎انتظار‎ ‎فضای‎ ‎متفاوتی‎ ‎برای‎ ‎جنبش‎ ‎دانشجویی‎ ‎باشیم. ‏‎ ‎‎ ‎

‎ ‎چنین‎ ‎فعالیت هایی‎ ‎بر‎ ‎انتخابات تاثیر معکوسن‏‎ ‎خواهد‎ ‎داشت؟‎ ‎

‎ ‎

حاکمان‎ ‎خیلی‎ ‎وقت‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎تصمیم‎ ‎خودشان‎ ‎را‎ ‎گرفته‎ ‎اند. دولت‎ ‎می‎ ‎آید‎ ‎طرح‎ ‎امنیت‎ ‎اجتماعی‎ ‎را‎ ‎اجرا‎ ‎می‎ ‎کند‎ ‎وبا‎ ‎باتوم‎ ‎به‎ ‎جان‎ ‎مردم‎ ‎می‎ ‎افتد‎ ‎درخیابان‎ ‎ها‎ ‎و‎ ‎بعدش‎ ‎هم‎ ‎دیدید‎ ‎که‎ ‎فرمانده‎ ‎نیروی‎ ‎انتظامی‎ ‎گفت‎ ‎که‎ ‎این‎ ‎طرح‎ ‎به‎ ‎دستور‎ ‎رییس‎ ‎دولت‎ ‎اجرا‎ ‎شده‎ ‎است. ‏‎ ‎این‎ ‎برخوردهای‎ ‎خشن‎ ‎نشان‎ ‎می‎ ‎دهد‎ ‎که‎ ‎اصلا‎ ‎به‎ ‎این‎ ‎چیزها‎ ‎فکر‎ ‎نمی‎ ‎کنند. دولت‎ ‎یک‎ ‎اقلیت هوادار‏‎ ‎دارد‎ ‎که‎ ‎با‎ ‎استفاده‎ ‎از‎ ‎پروژه‎ ‎های‎ ‎مختلف‎ ‎آنها‎ ‎را‎ ‎به‎ ‎خود‎ ‎وفادار‎ ‎نگه‎ ‎می‎ ‎دارد. افرادی‎ ‎که‎ ‎اگر‎ ‎این‎ ‎دولت‎ ‎نباشد‎ ‎رانت‎ ‎خود‎ ‎را‎ ‎از‎ ‎دست‎ ‎می‎ ‎دهند‎ ‎وخیلی‎ ‎ازمشاغلی‎ ‎که‎ ‎به‎ ‎ناحق‎ ‎به‎ ‎آن‎ ‎تکیه‎ ‎کرده‎ ‎اند‎ ‎را‎ ‎مجبورند‎ ‎ترک‎ ‎کنند. دولت‎ ‎این‎ ‎گروه‎ ‎ها‎ ‎را‎ ‎حامی‎ ‎خودش‎ ‎می‎ ‎داند. ‏یعنی‎ ‎احزاب‎ ‎پادگانی. بنابراین‎ ‎به‎ ‎جای‎ ‎رای‎ ‎دانشجویان نیز، ‏‎ ‎به‎ ‎رای‎ ‎سازمان‎ ‎دهی‎ ‎شده‎ ‎تکیه‎ ‎می‎ ‎کند. به‎ ‎این‎ ‎ترتیب‎ ‎با‎ ‎سرکوب‎ ‎جنبش‎ ‎مستقل‎ ‎دانشجویی‎ ‎تلاش‎ ‎می‎ ‎کند‎ ‎همزمان‎ ‎رضایت‎ ‎اقلیت هوادار خود را نیز‎ ‎به‎ ‎دست‎ ‎آورد. سخنان‎ ‎وزیر‎ ‎علوم‎ ‎در‎ ‎دیداربا‎ ‎دانشجویان‎ ‎بسیجی‎ ‎در مورد‎ ‎اینکه‎ ‎اساتیدی‎ ‎که‎ ‎در‎ ‎دانشگاه‎ ‎ها‎ ‎هستند‎ ‎به‎ ‎دولت‎ ‎وفادار‎ ‎هستند‎ ‎نشان‎ ‎می‎ ‎دهد‎ ‎که‎ ‎آنها‎ ‎به‎ ‎اساتیدی‎ ‎فکر‎ ‎می‎ ‎کنند‎ ‎که‎ ‎به‎ ‎آرمان‎ ‎های‎ ‎دولت‎ ‎نهم‎ ‎وفادار‎ ‎باشند. دولت‎ ‎می‎ ‎داند‎ ‎نوع‎ ‎برخوردش‎ ‎طوری‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎به‎ ‎هیچ‎ ‎وجه‎ ‎قشر‎ ‎مستقل‎ ‎دانشجویان‎ ‎به‎ ‎آن‎ ‎تمایلی‎ ‎نشان‎ ‎نمی‎ ‎دهند. ‏‎ ‎


‎ ‎دستگیری‎ ‎اخیر‎ ‎بهاره‎ ‎هدایت‎ ‎و‎ ‎محمدهاشمی‎ ‎هم‎ ‎آیا‎ ‎در‎ ‎غالب‎ ‎همین‎ ‎تحلیل‎ ‎قابل‎ ‎ارزیابی‎ ‎است؟‎ ‎

‎ ‎

بازداشت‎ ‎محمد‎ ‎هاشمی‎ ‎و‎ ‎بهاره‎ ‎هدایت‎ ‎نیز‎ ‎در‎ ‎راستای‎ ‎ادامه‎ ‎برخورد‎ ‎با‎ ‎فعالین‎ ‎مدنی‎ ‎به‎ ‎خصوص‎ ‎دانشجویان‎ ‎بود. فارغ‎ ‎از‎ ‎جنبه‎ ‎انتقام‎ ‎گیری‎ ‎از‎ ‎منتقدان‎ ‎که‎ ‎خصوصیت‎ ‎دولتمردان‎ ‎نهم‎ ‎است،‎ ‎چند‎ ‎نکته‎ ‎دیگر‎ ‎نیز‎ ‎در‎ ‎این‎ ‎امر‎ ‎موثر‎ ‎است.‏‎ ‎از‎ ‎یک سو‎ ‎دانشجویان‎ ‎در‎ ‎ماههای‎ ‎گذشته‎ ‎پیروزی های‎ ‎فراوانی‎ ‎در‎ ‎دانشگاههای‎ ‎مختلف‎ ‎از‎ ‎جمله‎ ‎سهند، تربیت‎ ‎معلم، زنجان، شیراز و… ‏داشتند‎ ‎و‎ ‎این‎ ‎مساله‎ ‎آنها‎ ‎را‎ ‎برای‎ ‎پیگیری‎ ‎مطالباتشان‎ ‎به‎ ‎خصوص‎ ‎از‎ ‎ابتدای‎ ‎سال‎ ‎راسخ‎ ‎تر‎ ‎کرد‎ ‎و‎ ‎در‎ ‎نتیجه‎ ‎آقایان‎ ‎به‎ ‎این‎ ‎نتیجه‎ ‎رسیده‎ ‎اند‎ ‎که‎ ‎با‎ ‎ایجاد‎ ‎مشکل‎ ‎و‎ ‎به‎ ‎قول‎ ‎خودشان‎ ‎سیاست‎ ‎هجومی‎ ‎جلوی‎ ‎این‎ ‎پیگیری‎ ‎مطالبات‎ ‎را‎ ‎بگیرند.‏‎ ‎امری‎ ‎که، همان ‏طور که پیشتر گفتم،‎ ‎در‎ ‎سال‎ 78 ‎نیز‎ ‎به‎ ‎وقوع‎ ‎پیوست. از‎ ‎سوی‎ ‎دیگر‎ ‎امسال‎ ‎انتخابات‎ ‎ریاست‎ ‎جمهوری‎ ‎نیز‎ ‎در‎ ‎پیش‎ ‎است‎ ‎و‎ ‎ترس‎ ‎از‎ ‎اثرگذاری‎ ‎دانشجویان‎ ‎یکی‎ ‎از‎ ‎عوامل‎ ‎تشدید‎ ‎کننده‎ ‎این‎ ‎برخوردها‎ ‎ست.‏‎ ‎به‎ ‎هر‎ ‎حال‎ ‎عامل‎ ‎انتقام‎ ‎گیری‎ ‎را‎ ‎مهم‎ ‎ارزیابی‎ ‎می‎ ‎کنم‎ ‎وشاهد‎ ‎این‎ ‎مدعی‎ ‎نیز‎ ‎دستگیری‎ ‎دانشجویان‎ ‎زنجان‎ ‎و‎ ‎سهند‎ ‎و‎ ‎دو‎ ‎عضو‎ ‎شورای‎ ‎مرکزی‎ ‎ما‎ ‎است. ‏‎ ‎مساله‎ ‎دیگر‎ ‎این‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎آقایان‎ ‎در‎ ‎حالی‎ ‎که‎ ‎در‎ ‎عرصه‎ ‎بین‎ ‎الملل‎ ‎در‎ ‎حال‎ ‎عقب‎ ‎نشینی‎ ‎هستند‎ ‎و‎ ‎مثلا‎ ‎از‎ ‎ملت‎ ‎اسرائیل‎ ‎صحبت‎ ‎می‎ ‎کنند‎ ‎در‎ ‎این‎ ‎سو‎ ‎می‎ ‎کوشند‎ ‎با‎ ‎برخوردهای‎ ‎سنگین‎ ‎با‎ ‎فعالین‎ ‎عرصه‎ ‎های‎ ‎گوناگون‎ ‎و‎ ‎حتی‎ ‎اعدامهای‎ ‎گروهی‎ ‎در‎ ‎جامعه‎ ‎ایجاد‎ ‎ترس‎ ‎و‎ ‎وحشت‎ ‎نمایند‎ ‎تا‎ ‎به‎ ‎قول‎ ‎خودشان‎ ‎نمایش‎ ‎اقتدار‎ ‎داده‎ ‎باشند. ‏

‎ ‎

‎ ‎برخی‎ ‎معتقدند‎ ‎اتفاقی‎ ‎که‎ ‎سال‎ ‎گذشته‎ ‎دردانشگاه‎ ‎امیر‎ ‎کبیر‎ ‎اتفاق‎ ‎رخ‎ ‎داد‎ ‎و‎ ‎در‎ ‎آن‎ ‎دانشجویان‎ ‎با‎ ‎پاره‎ ‎کرده‎ ‎عکس‎ ‎محمود‎ ‎احمدی‎ ‎نژاد‎ ‎او‎ ‎را‎ ‎دیکتاتور‎ ‎خواندند‎ ‎نقطه برخورد‏‎ ‎رییس‎ ‎جمهوری‎ ‎وجنبش‎ ‎مستقل‎ ‎دانشجویی‎ ‎بود. این‎ ‎تحلیل‎ ‎چقدر‎ ‎با‎ ‎وقایع‎ ‎کنونی‎ ‎سازگاری‎ ‎نشان‎ ‎می‎ ‎دهد؟‎ ‎

‎ ‎

با‎ ‎سیاستی‎ ‎که‎ ‎دولت‎ ‎نهم‎ ‎پیش‎ ‎گرفته‎ ‎در‎ ‎خصوص‎ ‎بازنشستگی‎ ‎اساتید‎ ‎و‎ ‎اخراج‎ ‎دانشجویان‎ ‎و‎ ‎انحلال‎ ‎تشکل‎ ‎های‎ ‎دانشجویی، ‏طبیعی‎ ‎بود‎ ‎که‎ ‎این‎ ‎اتفاق‎ ‎در‎ ‎نقطه‎ ‎ای‎ ‎رخ‎ ‎دهد. دانشگاه‎ ‎امیرکبیر‎ ‎آغاز‎ ‎یک‎ ‎رویارویی‎ ‎مستقیم‎ ‎بود‎ ‎با‎ ‎خود‎ ‎آقای‎ ‎احمدی‎ ‎نژاد‎ ‎و‎ ‎این‎ ‎رویارویی‎ ‎ادامه‎ ‎پیدا‎ ‎کرد. البته‎ ‎قبل‎ ‎از‎ ‎آن‎ ‎هم‎ ‎وجود‎ ‎داشت‎ ‎اما‎ ‎در‎ ‎آن‎ ‎نقطه‎ ‎تقریبا‎ ‎به‎ ‎اوج‎ ‎خود‎ ‎رسید. بعد‎ ‎از‎ ‎آن‎ ‎هم‎ ‎شکل‎ ‎عیان‎ ‎تری‎ ‎به‎ ‎خود‎ ‎گرفت. ‏‎ ‎‎ ‎

‎ ‎تصویر‎ ‎عمومی‎ ‎که‎ ‎از‎ ‎احمدی‎ ‎نژاد‎ ‎دردانشگاه‎ ‎ها‎ ‎وجود‎ ‎دارد‎ ‎چگونه‎ ‎است؟‎ ‎

‎ ‎

تصویری‎ ‎که‎ ‎ازدولت‎ ‎نهم‎ ‎وجود‎ ‎دارد‎ ‎یک‎ ‎دولت‎ ‎سرکوب‎ ‎گر‎ ‎پادگانی‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎به‎ ‎هیچ‎ ‎عنوان‎ ‎هیچ‎ ‎انتقادی‎ ‎را‎ ‎قبول‎ ‎نمی‎ ‎کند. ‏حتی‎ ‎اگر‎ ‎انتقاد‎ ‎اگر‎ ‎ازسوی‎ ‎گروه‎ ‎های‎ ‎هم‎ ‎فکر‎ ‎خودش‎ ‎باشد‎ ‎هم‎ ‎قبول‎ ‎نمی‎ ‎کند. حتی‎ ‎وزرایی‎ ‎که‎ ‎از‎ ‎کابینه‎ ‎کنار‎ ‎می‎ ‎روند‎ ‎این‎ ‎بحث‎ ‎را‎ ‎مطرح‎ ‎می‎ ‎کنند‎ ‎که‎ ‎کوچکترین‎ ‎انتقادی‎ ‎باعث‎ ‎تغییر‎ ‎می‎ ‎شود. ‏‎ ‎‎ ‎

‎ ‎بعد‎ ‎از‎ ‎روی‎ ‎کار‎ ‎آمدن‎ ‎آقای‎ ‎احمدی‎ ‎نژاد‎ ‎یک‎ ‎فترت‎ ‎محسوسی‎ ‎در‎ ‎میان‎ ‎جنبش‎ ‎دانشجویی‎ ‎به‎ ‎چشم‎ ‎می‎ ‎خورد‎ ‎که‎ ‎با‎ ‎فعال‎ ‎شدن‎ ‎تشکل‎ ‎های‎ ‎دانشجویی‎ ‎طی‎ ‎ماه‎ ‎های‎ ‎گذشته‎ ‎به‎ ‎نظر‎ ‎می‎ ‎رسید‎ ‎که‎ ‎از‎ ‎میان‎ ‎رخت‎ ‎بربسته‎ ‎است. اکنون، ‏‎ ‎بار‎ ‎دیگر‎ ‎ما‎ ‎شاهد‎ ‎برخورد‎ ‎با‎ ‎تشکل‎ ‎های‎ ‎دانشجویی‎ ‎هستیم. آیا‎ ‎آن‎ ‎رخوت‎ ‎با‎ ‎باز شدن‎ ‎دانشگاه‎ ‎ها‎ ‎بازخواهد‎ ‎گشت؟‎ ‎

‎ ‎

تشکل‎ ‎های‎ ‎دانشجویی‎ ‎در‎ ‎زمان‎ ‎اصلاحات‎ ‎یک‎ ‎وابستگی‎ ‎به‎ ‎بودجه‎ ‎و‎ ‎امکانات‎ ‎دولتی‎ ‎پیدا‎ ‎کرده‎ ‎بودند‎ ‎وتغییر‎ ‎از‎ ‎آن‎ ‎وضعیت‎ ‎و ‏پذیرش‎ ‎نوع‎ ‎جدیدی‎ ‎از‎ ‎کنش‎ ‎در دانشگاه‎ ‎ها‎ ‎مدتی‎ ‎زمان‎ ‎احتیاج‎ ‎داشت. ولی‎ ‎الان‎ ‎شاهد‎ ‎هستیم‎ ‎که‎ ‎در‎ ‎اکثر‎ ‎دانشگاه‎ ‎ها‎ ‎تشکل‎ ‎های‎ ‎مستقل‎ ‎دانشجویی‎ ‎منحل‎ ‎شده‎ ‎وشکل‎ ‎جدیدی‎ ‎از‎ ‎ارتباط‎ ‎میان‎ ‎فعالین‎ ‎دانشجویی‎ ‎در‎ ‎دانشگاه‎ ‎های‎ ‎مختلف‎ ‎به‎ ‎وجود‎ ‎آمده‎ ‎که‎ ‎امیدوار‎ ‎کننده‎ ‎است‎ ‎و‎ ‎خود باعث‎ ‎پیروزی‎ ‎های‎ ‎اخیر‎ ‎در‎ ‎دانشگاه‎ ‎ها‎ ‎شده‎ ‎است. به‎ ‎نظر می رسد آن‎ ‎ضربه‎ ‎پذیری‎ ‎اولیه‎ ‎به‎ ‎دلیل‎ ‎‎ ‎مشکلات‎ ‎و‎ ‎عوارض‎ ‎وابستگی‎ ‎بود‎ ‎و این‎ ‎تغییرات‎ ‎وانطباق‎ ‎با‎ ‎شرایط‎ ‎جدید‎ ‎مدتی‎ ‎وقت‎ ‎گرفت. معتقدم این‎ ‎تصمیم‎ ‎خوبی‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎دانشجویان‎ ‎خودشان‎ ‎را‎ ‎باشرایط‎ ‎جدید‎ ‎وفق‎ ‎بدهند‎ ‎تا‎ ‎در‎ ‎آینده‎ ‎هم‎ ‎با‎ ‎استقلال‎ ‎بیشتری‎ ‎رفتار‎ ‎بکنند‎ ‎و‎ ‎پویایی‎ ‎خودرا‎ ‎حفظ‎ ‎کنند. ‏‎ ‎

‎ ‎‎ ‎‎ ‎