ژرژ مالبرونو
محمود احمدی نژاد، رییس دولت جمهوری اسلامی، در یک سال باقی مانده از ریاست جمهوری اش کمک های خود را به نفع محرومان شهرستان ها افزایش داده و بدین ترتیب می خواهد تورم روزافزون را که در دامن زدن به آن نقش داشته، ساده انگارد.
ورامین در انتظار بازگشت ناجی خود نشسته است. پس از آخرین دیدار محمود احمدی نژاد از این شهر محروم در سال 2006، تعداد 1300 نفر از ساکنان آن از یک وام 500 هزار تومانی [در حدود 350 یورو] بهره مند شدند. از آن تاریخ، ساخت یک اتوبان به سوی پایتخت آغاز گردید. علیرضا، کارمند دفتر تعاونی شهر در این خصوص می گوید: ”بازرسان رییس جمهور به طور مرتب می آیند و بر پیشرفت کار نظارت می کنند.“
محمود احمدی نژاد از زمان رسیدن به منصب ریاست جمهوری در سال 2005 ، بیشتر از طریق اعطای یارانه توانسته کشور را اداره کند تا از طریق اعمال سرکوب. رییس جمهور به لطف شبکه وسیع تعاونی در سراسر کشور که مسؤولیت توزیع یارانه های دولت را برعهده دارد، اقدام به ایجاد یک پایگاه انتخاباتی منسجم کرده است. از سوی دیگر، طرفداران رییس جمهور به مخالفانی که وی را مسؤول تورم [به طور رسمی بیش از 20 درصد] می دانند خرده می گیرند.
همان کارمند تعاونی در ادامه می گوید: “رییس جمهور به وعده خود که آوردن پول نفت بر سر سفره مردم بود عمل کرده است.” دفتر تعاونی شهر بودجه 140 پروژه، به ویژه “بنگاه های زودبازده” را که توسط افراد بیکار و دیپلمه های جوان تأسیس شده تأمین کرده است. تلاش هایی نیز در بخش مسکن انجام شده و تعداد 500 نفر در این بخش ثبت نام کرده اند تا از کمک های مالی استفاده کنند. دولت به هر متقاضی مسکن یک زمین و یک وام 10 هزار یورویی اعطا می کند.
در نزدیکی همین تعاونی، اولین ساختمان 50 واحدی [هر واحد 90 متر مربع] در حال ساخت است. مجموعه دیگری با 150 واحد بزرگ تر پذیرای مستأجرانی با امکانات مالی بهترخواهد بود. این ساکنان آینده تماماً از کارمندان تعاونی شهر هستند. در ایران احمدی نژاد، هر تعاونی شرایط خاص خود را برای دریافت وام و کمک های دولتی دارد. رامین، یک بنا که با تماشای تلویزیون وقت کشی می کند می گوید: “قبلاً ما مجبور بودیم برای بخش خصوصی کار کنیم که در نهایت نیز هیچ سودی برای ما نداشت.” سپس با خوشحالی می افزاید: “احمدی نژاد بزودی مبلغی پول به هر خانواده خواهد داد.“
در حقیقت، این آخرین راهکار “رییس جمهور خیر و نیکوکار” است. یکی از مستأجران آینده فرمی را نشان می دهد که باید توسط هر واحد پر شود و کلیه دارایی های متقاضی قبل از دریافت کمک هائی که هنوز مقدارشان مشخص نیست اعلام گردد. مخالفان احمدی نژاد از این حرکات به عنوان “عوامفریبی محض” یاد می کنند و یکی از اشخاصی که به چنین اقداماتی اعتقاد ندارد می گوید: “مردم در ایران بیش از جاهای دیگر از اعلام دارایی واقعی شان خودداری می ورزند.” رامین می گوید: “این چیزی است که افراد پردرآمد عنوان می کنند، ولی این اقدام برای ما که جزو طبقه محروم جامعه هستیم بسیار جالب توجه است.“
تأثیرات گمراه کننده
در سایه یک دیوار در محوطه تعاونی شهر، حدود 50 نفر در انتظار دریافت “کمک های خیرخواهانه” خود نشسته اند. امروز نوبت روستاییانی است که برای دریافت سهام شرکت های دولتی آمده اند. قبل از آنان نیز، رزمندگان سابق، سپاهیان و خلاصه کلیه کسانی که “به گردن جمهوری اسلامی حق دارند”، هر یک پنج هزار سهم 100 تومانی دریافت کرده اند. کارمندان دولت، افراد بیکار و بازنشسته آخرین کسانی خواهند بود که از این “نعمت” برخوردار خواهند شد. در ورامین، دوهزار و پانصد نفر به این فراخوان پاسخ داده اند. تنها در استان تهران تعداد کمک شدگان به 13 میلیون نفر خواهد رسید. مسؤول این پروژه، یک جوان تکنوکرات با کت و شلوار سرمه ای رنگ، به خبرنگار ما اظهار داشت: “سود این سهام تضمین شده است.” این سهام که از سال گذشته توزیع شده تاکنون تنها یک سود 250 یورویی عاید سهامداران کرده.
فرزاد، یک کارگر کشاورز و درعین حال راننده تاکسی می گوید: “این فقط سرهم بندی کردن است، درحالی که هزینه برق یا یک کیلو برنج طی یک سال اخیر سه برابر شده.”
یکی از اشخاصی که در صف ایستاده و کار آزاد می کند می گوید: “ایده های احمدی نژاد خوب اند، ولی باید ببینیم آیا اجر می شوند.” ایرانیان بسیاری هستند که معتقدند این سیاست توزیع یارانه نتیجه گمراه کننده ای دارد. یک کارمند دولت که حقوقش از زمان حذف ساعات اضافه کاری به میزان 20 درصد کاهش یافته با حالتی شکایت آمیز می گوید: ”اخیراً دیگر نمی توانیم از بانک ها وام بگیریم.“
افزایش در گردش پول، نرخ سود را بالا برده، ولی بانک مرکزی با خواست احمدی نژاد مبنی بر کاهش آن مخالفت کرده و این یکی از تنش هایی است که به تنش های اجتماعی دیگر، آن هم در کشوری که از سوی تحریم های غربی ضربه خورده، اضافه شده است. اگر محمود احمدی نژاد مایل است سال آینده مجدداً براساس آرای عمومی به ریاست جمهوری انتخاب شود، باید هرچه سریع تر به ورامین بازگردد و “مأیوسان” سیاست پوپولیستی خود را از نگرانی برهاند.
منبع: فیگارو، 11 اوت
مترجم: علی جواهری