هیچ کس انتظار ندارد حال که احمدی نژاد همزمان با آخرین سال ریاست جمهوری اش – البته در دوره اول – به آمریکا آمده است، به یکباره همه اتهاماتی که به حکومت جمهوری اسلامی ایران وارد است را بپذیرد و تعهد دهد که در بازگشت، چنان کند که دیگر اثری از نقض حقوق بشر نماند و چنین کند که ایران فقط به دنبال بخش صلح آمیز انرژی هسته ای باشد و…
همه ما که احمدی نژاد، ورودش، مصاحبه ها و نهایتا خروجش از آمریکا را دنبال می کنیم، از پی این نگران هستیم که بدون بیان آنچه خود و سیستم حکومتی در حق سیاسیون، دانشجویان، زنان و کودکان می کنند، ، تنها برای دستیابی به مقاصد یک حکومت خودکامه، از ابزارهای آزادی بیان در دنیای مدرن برای خود و سیستم حکومتی ایران سوءاستفاده کند و آخر امر ما بمانیم و حوض مان.
ما بمانیم یک عالمه سوال ِ دوستان، همکاران و مخاطبان مان در غرب که چه می گویید “در ایران کسی تحت فشار نیست”، “رییس جمهورتان می گفت98 درصد مردم طرفدار نظام هستند”، “روابط دولت ایران با مردم صمیمانه است” و سرآخر اینکه خوش به حال تان چرا که رییس جمهور تان می گوید “انتخابات ایران جزو آزادترین انتخابات است و حداقل 100 برابر آمریکا در ایران آزادی هست”.
واقعیت این است که دولت جمهوری اسلامی ایران در سه سال گذشته با تکرار این تک جمله که “رسانه ای برای انعکاس عملکرد خود ندارد”، اتفاقا از رسانه های ملی و مکتوب نزدیک به خود بهترین بهره را برده است و سعی کرده با ساده سازی شعارهای خود اقدام به قانع سازی مردم در داخل کند و در عرصه خارجی نیز این تنها شخص رییس جمهوری است که سخن می گوید و با این استراتژی؛ محمود احمدی نژاد سعی کرده است با همان ادبیات ]عامیانه[ که در داخل با مردم کوچه و بازار سخن می گوید، در عرصه جهانی با دنیا سخن بگوید و البته در این میان هستند بسیاری از رسانه های بین المللی که در مقابل پاسخ هایی که از او می شنوند، تردید به خود راه می دهند. وقتی رییس جمهوری ایران چنین تردستانه از چنگ برخی خبرنگاران بین المللی می گریزد، شما در نظر بگیرید مردم عادی در دنیا چه فکری در مورد او می کنند. چنین است که احمدی نژاد به ناگاه، از همین رسانه هایی که مدافع آزادی بیان هستند، منادی شعارهای انسان دوستانه می شود.
ابزار رسانه در حالی همواره می تواند چون چاقوی دو لبه باشد که احمدی نژاد تا کنون به نحوی که خود می پسندد از آن بهره گرفته است. در این میان اگر لازم باشد، خود چشم رسانه ها می شود چنان که در پی سفر اولش به نیویورک برای آیت الله جوادی آملی از هاله نور تعریف کرد و یا همراهانش، همچون ثمره هاشمی که از سفر دوم به نیویورک و حضور در دانشگاه کلمبیا سخن ها گفته اند. یا هم یک تیم خبری کامل از نزدیکان رسانه ای با خود – مثل این دفعه – به نیویورک می برد که می شود حدس زد دست پخت این تیم چه خواهد بود.
با این پیش زمینه است که می بینیم علیرغم جا ماندن سه یار نزدیک احمدی نژاد – ثمره هاشمی، طالب زاده و مرتضی قمری وفا – رییس دولت اینبار اکیپی مجهز از خبرنگاران رسانه های نزدیک به خود شامل خبرنگاران صداو سیما، روزنامه ایران و خبرگزاری ایرانا را با خود برده تا بیش از پیش اخبار رییس جمهوری در نیویورک پوشش داده شود.
در چنین شرایطی اصلا برای من تعجب بر انگیز نیست که اولین روز حضور این اکیپ مجهز با “خبرسازی” همراه باشد. روز اول حضور احمدی نژاد هرچند با انجام دو مصاحبه با یک شبکه رادیویی و روزنامه لس آنجلس تایمز آغاز شد، اما لحظاتی بعد خبرگزاری ایرنا بدون اشاره به متن سخنان احمدی نژاد، “شعف انگیز”، در خبری با عنوان ”شماره سه شنبه لس آنجلس تایمز برای آمریکایی ها خواندنی است”، خبرداد “روز سه شنبه مخاطبان پرشمار این نشریه، مصاحبه با احمدی نژاد را خواهند خواند.”
خبرگزاری دولت همچنین با اشاره به اینکه “در طول مدت حضوردکتر احمدی نژاد در نیویورک، دیگر رسانه های مطرح آمریکا از جمله شبکه CNN با حضور مجری معروف آن “لری کینگ”، شبکه های NBC، CBS و تعدادی دیگر از روزنامه ها و رسانه های آمریکایی نیز با رییس جمهوری اسلامی ایران مصاحبه خواهند داشت”، این موضوع را از آن جهت حایز اهمیت دانست که “درخواست مصاحبه رسانه های آمریکایی برای مصاحبه با رییس جمهوری کشورمان در حالی است که این روزها به دلیل انتخابات ریاست جمهوری آمریکا رقابت انتخاباتی بین اوباما و مک کین می تواند بهترین سوژه خبری و رسانه ای برای آنها به شمار رود.”(1)
داستان خبررسانی دولتی تیم اطلاع رسانی در روز اول سفر احمدی نژاد تنها به این موضوع ختم نشد. درست در همان دقایقی که احمدی نژاد خود را آماده حضور در مقر سازمان ملل برای شرکت در دیداری کوتاه با رییس سازمان ملل می کرد، جمعیتی معادل سه هزار نفر در مقابل ساختمان سازمان ملل، به حضور احمدی نژاد اعتراض کردند. این موضوع از سوی بسیاری از رسانه های دنیا منعکس شد و حتی روزنامه لس آنجلس تایمز که مصاحبه احمدی نژاد را منعکس کرد نیز به آن اشاره کرد (2) اما این خبر نیز از سوی خبرنگاران ایرانی همراه رییس جمهوری مجال انعکاس نیافت بلکه خبرنگار اختصاصی صدا و سیما از پنجاه نفر دانش آموز و کودک آمریکایی نام برد که به زور به محل آورده شده بودند تا به حضور احمدی نژاد اعتراض کنند و باز ایرنا در یک خبر سازی آشکار با اشاره به اینکه “تلاش صیهونیست ها در برپایی تظاهرات ضد ایرانی در نیویورک شکست خورد”، نوشت: “شماری از گروههای صهیونیستی که تاکنون مدعی بودند از پشتیبانی به گفته آنان “بیش از 2 میلیون یهودی ساکن نیویورک “برخوردارند، پس از روزها تبلیغات گسترده در رسانه های آمریکایی در نهایت موفق شدند تنها یک گروه محدود 200 نفری را به یک تظاهرات ضدایرانی بکشانند.”
به نوشته ایرنا، بخش عمده این افراد نیز “دانش اموزان عمدتا دوره ابتدایی” بودند که احتمالا با وعده خوردن بستنی از مدارس به این تظاهرات ضد ایرانی آورده شده بودند. شماری از کودکانی که صهیونیست ها از مدارس ابتدایی به این تظاهرات آورده بودند، گریه کنان می خواستند به خانه و پیش خانواده خود بازگردانده شوند.
هرچند سایر رسانه های بین المللی همچون بی بی سی نیز این مراسم را با حضور “تعداد زیادی” عنوان کرده و در مقابل از عده ای فعال ضد جنگ علیه ایران نیز نام برده اما خبرگزاری ایرنا این معترضان را، “طرفداران ایران” معرفی کرد و نوشت: “اندک صهیونیست های شرکت کننده تابلو نوشته هایی را با خود حمل می کردند که در آنها نوشته شده بود «متحد برای اسرائیل»، «ایران را همین حالا متوقف کنید» و «ایران هسته ای نمی خواهیم.» اما در مقابل، گروه بزرگی از یهودیان آمریکایی که مخالف سیاستهای فزون خواهانه گروههای صهیونیستی مدافع اسرائیل هستند، با صف آرایی در مقابل گروههای صهیونیستی اعتراض آرامی را برپا کردند. ”(3)
هر چند روز اول حضور احمدی نژاد با چند خبرسازی کوچک از سوی رسانه های نزدیک به احمدی نژاد به پایان رسید اما باید دید که در روزهای آینده این خبرگزاری ها چه برای رییس محبوب شان خواهند کرد؛ بخصوص که سال گذشته خبرنگاران همراه رییس جمهوری در رسوایی دانشگاه کلمبیا حضور نداشتند اما علیرغم این مساله در روزهای اخیر فیلمی یکساعته با عنوان ”مهمان کلمبیا” برای مخاطبان ایران در داخل ایران نمایش داده شد. می شود حدس زد حال که از “کامران نجف زاده” تا خبرنگاران روزنامه و سایت حامی دولت با او آمده اند، چه تدارکی برای ملت ایران دیده خواهد شد.