ایو بونه
نه حرف و نه سخنرانی پشت تریبون، همیشه برای پاک کردن وجهه یک کشور کفایت نمی کند؛ همین طور تریبون سازمان ملل که رجال سیاسی به نوبت پشت آن می روند و تبلیغات می کنند و سخنانی را بر زبان می رانند که متأسفانه زمانی که با هم همسو نیستند، مفاهیم متفاوتی از لابلای آنها استنباط می شود.
واژه هایی که ازسوی محمد جواد ظریف، وزیر خارجه ایران، در برابر یونسکو بیان شد، با اظهارات دیگر دیپلمات ها از هر کشوری که باشند، تفاوت چندانی ندارد. او با اقتدار هر چه تمام آنچه را که سزاوار فرهنگ و ملت بزرگ ایران است بیان کرد. ولی طنین صدای او را اعتراض خاموش قربانیان یک تروریسم روزمره که متحمل انواع بدرفتاری ها ازسوی حکومت خود می شوند، خاموش نگاه می دارند.
ظریف زمانی که صحبت از ۲۷۰ فقره اعدام از زمان انتخاب رییس جمهور اعتدال گرا می شود، نیازی به سرهم کردن فرمول های زیبا ندارد؛ اقدامات تلافی جویانه علیه مخالفان اقلیت بلوچی و اعدام ۱۶ تن در زندان زاهدان؛ صدور محکومیت های سنگین علیه بهاییان؛ محکومیت پگاه آهنگرانی، بازیگر با استعداد، به ۱۸ ماه زندان به دلیل اظهارات و مصاحبه هایش با روزنامه نگاران خارجی و… بی شک این لیست پایان ناپذیر است.
محمد جواد ظریف نخواهد توانست کسی را، به ویژه اگر اظهارات احمد شهید، گزارشگر ویژه مالدیوی سازمان ملل را در امور حقوق بشر مربوط به ایران شنیده باشد، نسبت به اهداف و خلوص نیت خود متقاعد سازد. احمد شهید هیچ نشانه ای از بهبود وضعیت حقوق بشر در کشوری که به لحاظ تعداد اعدام در جایگاه دوم در جهان ایستاده، مشاهده نکرده است.
زندگی روزمره در ایران با ممنوعیت ها، سانسور، فیلترینگ، پارازیت اندازی علیه شبکه های رادیویی و تلویزیونی، انهدام ماهواره ها، و تعقیب قضایی اقلیت های مذهبی اشباع شده است. چطور می توان یک فرد متعصب را به مدارا فرا خواند؟ چطور می توان نشان داد که قدرت دموکراسی ها در توان آنها برای پذیرش مسایل و استقبال از انتقادات نهفته است؟
پس از پاریس و یونسکو، ژنو و مذاکرات پیرامون برنامه هسته ای خواهد بود: همین وزیر امور خارجه اظهارات تکراری همیشگی را از حسن نیت جمهوری اسلامی بیان خواهد کرد. از یک تریبون واژه های یکسانی فرو می ریزد؛ گوش ها همان گوش ها و نتایح نیز همان نتایج خواهند بود.
منبع: هافینگتون پست، ۵ نوامبر
