البرز محمودی
با اینکه همه خبرهای سیاسی ایران تحت تاثیر انتخابات اخیر و بحث رد صلاحیت هاست، اما روز جمعه با اعتراض دانشجویان ساکن کوی دانشگاه، می رفت که بحرانی دیگر در راس اخبار قرار گیرد؛ اتفاقی که دانشجویان دانشگاه تهران موفق به اداره آن شدند.
ناآرامی در کوی دانشگاه از آن جهت پر اهمیت است که پس از وقایع خردادماه سال 82، وحاکمیت فضایی امنیتی و نظامی بر این مجموعه دانشجویی، هر حرکتی با برخورد حراست و ارگان های شبه نظامی داخل دانشگاه روبه رو می شود.
علت اعتراض
پس از اینکه در چند روز اخیر اعتراض دانشجویان ساکن در کوی دانشگاه در مورد کیفیت غذا به جایی نرسید، ظهر جمعه تعداد زیادی از دانشجویان تصمیم گرفتند به کیفیت پایین غذا اعتراض کنند. این دانشجویان پس از آنکه غذای خود را از سلف سرویس دانشگاه تحویل گرفتند به نشانه اعتراض غذا ها را در همانجا روی زمین ریختند.
دانشجویان معترض که تعداد آنان به 500 نفر می رسید، پس از این اقدام دررستوران کوی دانشگاه متحصن شدند.جایی که انتظار داشتند با مسئولان رو به رو شوند؛ اما از آنجا که هیچ یک از مسئولین برای پاسخگویی به این اعتراض صنفی یا شنیدن سخنان معترضان در محل حاضر نشد، دانشجویان تصمیم به راهپیمایی در داخل کوی و بیان اعتراض خود گرفتند.
به دنبال این تصمیم دانشجویان به راهپیمایی در محوطه کوی دانشگاه پرداختند و لحظه بر لحظه هم بر تعداد آنها افزوده شد؛ در این مرحله بود که کم کم مسوولان در کوی دیده شدند.
در این میان اقدام مسوولان حراست کوی قابل توجه بود چرا که آنان پس از آغاز راهپیمایی دانشجویان، ضمن بستن درهای کوی دانشگاه، با خبرکردن نیروهای انتظامی فضا را ملتهب کردند. در حالیکه به گفته بسیاری از دانشجویان، این حرکت به منظور یک اعتراض صنفی و دانشجویی صورت گرفته و لازم نبود نیروهای ضد شورش مجهز به تجهیزات کامل در صحنه حاضر شود.وضعیتی که از دیددانشجویان «تحریک آمیز» تلقی و منجر به تجمع آنان در پشت در های خروجی شد.
در همین ارتباط فرید هاشمی، سخنگوی دانشجویان دموکراسی خواه دانشگاه تهران در مصاحبه با به رادیو فردا تاکید کرد که هر چند گاهی اعتراضات غیر صنفی هم می شود اما “مهمترین دلیل این تجمع صنفی بوده است.”
هاشمی روایت دیگری از آغاز تجمع ارایه می دهد و دلیل گسترش تجمع را، توهین مدیر کوی دانشگاه می داند. به گفته وی، فرهادی، مدیر کوی وقتی با اعتراض دانشجویان به غذای بی کیفیت مواجه شد نه تنها این موضوع را نپذیرفت بلکه اظهار داشت: “این امکانات رفاهی هم که در اختیار دانشجویان قرار گرفته و کیفیت آن هم مناسب نیست، لطفی به دانشجویان است.”
متعاقب این اظهارات، اعتراض دانشجویان بالا گرفت و آنها به سمت یکی از درهای خروجی کوی دانشگاه حرکت کردند وبعد از ساعاتی تعداد آنها به بیش از1000 نفر رسید.
دانشجویان سپس از کوی دانشگاه خارج شدند و به سمت خیابان مجاور کوی دانشگاه، یعنی امیر آباد رفتند. خیابانی که در سالهای اخیر همواره میزبان دانشجویان معترض بوده است و آخرین بار در روزهای خرداد 1382 چنین اعتراضاتی را به خود دید.
دانشجویان پس از خروج از محوطه کوی، همچنان به دادن شعار های صنفی پرداختند: “غذای با کیفیت حق مسلم ماست”. آنها همچنین به دلیل بی توجهی های مدیرکل کوی دانشگاه به اعتراضات صنفی دانشجویان، خواستار استعفای “فرهادی” شدند.
تحریکات پلیس
با این وجود و در حالیکه دانشجویان هیچ شعار سیاسی نمی داند، ماموران یپان های ویژه ضد شورش و نیروی انتظامی با آرایشی خاص، فضای تحریک آمیزی ایجاد کردند. همزمان حدود پنجاه موتور سوار با لباس های سیاه و مجهز به ماسک، در مقابل دانشجویان آرایش تهاجمی گرفتند. البته به گفته فرید هاشمی “درگیری نیروهای ضد شورش با دانشجویان مستقیم نبود و آنها تلاشمی کردند دانشجویان را متفرق کنند؛ با این حال دانشجویان ماندند و به تجمع خود ادامه دادند.”
این تجمع عاقبت با درایت دانشجویان و بعد از حضور معاون امور دانشجویی دانشگاه و وعده حل مشکلات دانشجویان به پایان رسید و معترضین به داخل کوی برگشتند. در این ماجرا کسی دستگیر نشد اما برخی از دانشجویان از احضار به حراست دانشگاه ابراز نگرانی می کنند.
روزهای ملتهب دانشگاه ها
دانشگاه های ایران در ماههای اخیر روزهای بسیار ملتهبی را گذرانده اند.در همین ارتباط در هفته های اخیر تعداد قابل توجهی از دانشجویان، به علت آنچه وزارت اطلاعات آن را “گرایش به چپ” نامیده بازداشت شده اند. تعداد زیادی از دانشجویان نیز به کمیته انضباطی احضار شده اند. هاشمی در این باره گفته است: “تعداد دانشجویان احضار شده دانشگاه به کمیته های انضباطی زیاد است. فهرستی طولانی از دانشجویان تهیه شده و به تدریج آنها را به کمیته های انضباطی احضار می کنند. سیاست مسئولان دانشگاه تهران به این صورت است که دانشجویان را به تدریج احضار می کنند تا نتوان بر آن احضارهای فله ای نام نهاد.”