دولت جدید آمریکا از هر نشست بین المللی که بتواند به دیدار رو در رو با ایران منجر شود، استفاده می کند. موضوعات قابل طرح هم از برنامه هسته ای ایران گرفته تا اتهام جاسوسی ایران به خبرنگار آمریکائی است.
دولت جدید آمریکا از هر نشست بین المللی که بتواند به دیدار رو در رو با ایران منجر شود، استفاده می کند. موضوعات قابل طرح هم از برنامه هسته ای ایران گرفته تا اتهام جاسوسی ایران به خبرنگار آمریکائی است.
اگر دیپلمات های آمریکائی خود را درگیرمذاکرات مخفیانه با ایران کنند، به اندازه کافی هوشیار هستند که بحث را با موضوع حائز بیشترین اشتراک منافع آغاز کنند: موضوع افغانستان.
هیچکدام از دو کشور مایل نیستند طالبان دوباره به قدرت بازگردد، یا القاعده تروریست های خود را از گذرگاه های هیمالیا به مناطق مجاور بفرستد. ایران خواستار امنیت در تمامی مرزهاست تا بتواند به اقتصاد رو به وخامتش سر و سامان بدهد. از آن گذشته، ایران خاطره کشتار نه دیپلمات خود توسط رژیم طالبان در سال 1998 را از یاد نبرده است.
هیچکدام از دو کشور نمی خواهد افغانستان 90 درصد از هروئین جهان را که عمدتاً از مرز 582 مایلی با ایران گذر می کند، تأمین کند. بیش از 700⁄3 نیروی انتظامی ایران ظرف دو دهۀ گذشته، جان خود را در خشونت های مربوط به قاچاق مواد مخدر از دست داده اند. اخیراً یک تحقیق نشان داده است از هر 7 جوان ایرانی، یک نفر به هروئین اعتیاد دارد.
دو دشمن دیرین می تواند با همکاری برای ایجاد ثبات در افغانستان و حتی پاکستانی که در معرض تهدید طالبان است، اعتماد لازم برای حل و فصل معضلات را بوحود آورند؛ اعتمادی که نیازمند انجام نوعی داد و ستد است.
جمهوری اسلامی ایران علیرغم عزم اوباما برای آغازی نو در روابط و نیز کنار گذاشتن شرایط مربوط به دوره زمامداری بوش برای گفتگوهای هسته ای (شامل تعلیق غنی سازی اورانیوم)، تا این جای کار علاقه ای به دادن امتیازات بیشتر به وی نشان نداده است. ایران حتی ادعای آمریکا مبنی بر گفتگوی نماینده آمریکا با یکی از نمایندگان خود در ماه گذشته را نیز رد کرده است.
درحالیکه ایران وعدۀ مصالحه بر سر برنامه هسته ای خود در دور تازه ای از گفتگوها را می دهد، بزرگترین مانع، همچنان منازعه تهران با آمریکاست. ایران از اینکه پس از کمک به بوش در حمله سال 2001 به افغانستان، به عنوان بخشی از «محور شرارت» معرفی شده، احساس بدی دارد. ضمناً مطمئن نیست آیا آقای اوباما تحت فشار داخلی یا اسرائیل زیر هرگونه توافقی می زند یا خیر.
ایران اخیراً برای کمک در افغانستان، که با آن اشتراکات قومی و زبانی دارد، اقداماتی انجام داده است. پیشنهاد آموزش پلیس افغانستان یکی از این اقدامات است؛ کاری که اکنون ژاپن مشغول انجام آن است.
وزیر خارجه پاکستان در هفته جاری به خبرنگاران گفت: «وقتی شما درباره رویکرد منطقه ای برای پرداختن به موضوع تروریسم و بنیادگرائی صحبت می کنید، ایران یک بازیگر مهم در منطقه است.»
دنیس راس، دیپلمات ارشد اوباما برای انجام هرگونه گفتگوی احتمالی با ایران است که سابقه طولانی در مذاکرات خاورمیانه دارد. وی سال گذشته در مقاله ای خواستار بازکردن یک «مجرای مخفی و مستقیم» با تهران شد. چنین مخفی کاری برای «محافظت هر دو طرف از باز شدن زودرس مشت شان» در اتخاذ هرگونه موضعی که می تواند منجر به عقب نشینی شود، مفید است.
اگر چنین گفتگوهائی درباره افغانستان آغاز شود، یک نکته کلیدی این است که آیا ایران، آمریکا و یا هیچکدام از آنها حاضر به پایان دادن به نفوذ خود در آن کشور خواهد بود یا خیر.
به نظر می رسد دو کشور بر سر میزان نفوذ در عراق پس از آنکه نیروهای آمریکائی منطقه را ترک کنند به توافق رسیده باشند. پس چرا دربارۀ افغاسنتان این اتفاق نیفتد؟
ایران و آمریکا باید برای جلوگیری از خارج شدن قطار مسأله هسته ای از ریل، همکاری را از جائی شروع کنند.
درشرایطی که حسن نیت کمی وجود درد، بهتر است دو طرف از امور کوچکتر آغاز کنند.
همانطور که یکی از مذاکره کنندگان ایرانی در سال گذشته گفت، مذاکرات تهران با غرب مانند بافتن یک فرش ایرانی است. این مذاکرات می تواند «تنها میلیمتر به میلیمتر پیش برود.»
منبع: کریستین ساینس مانیتور- 16 آوریل
