هفته نامه نیمروز که قرار بود اولین شماره سراسریش، شنبه این هفته به سردبیری محمد قوچانی منتشر شود، منتشر نشده توقیف شد!
واقعیت این است که پس از توقیف هم میهن و انتشار شهروند امروز که قوچانی نازنین و تیم نویسندگان سیاسیش به هر دلیلی دچار دگردیسی فکری – سیاسی شدند، اختلافات راهبردی روزنامه نگارانی مانند من با این دوستان نیز آغاز شد که به نظر می آید کماکان ادامه دارد. اصل این اختلافات هم مربوط به قرائت متفاوتی است که از اصلاح‌طلبی و اصلاحات در ایران وجود دارد و بدیهی است که دارندگان این قرائت‌های متفاوت نقدهای جدی و اساسی به نظرات طرف مقابل داشته باشند.
اما شخصا قاطعانه اعتقاد دارم که این اختلافات نمی‌تواند و نباید به بهانه‌ای برای خوددرگیری میان روزنامه‌نگاران اصلاح‌طلب از نحله‌های مختلف فکری بدل شود. جریان اصلاح‌طلبی ایران منبعث از جنبشی است که یکی از اصلی‌ترین اصول آن پذیرش پلورالیسم و تکثرگرایی است که اعتقاد به آزادی بیان و عقیده، شرط لازم آن است.
تمرین نقد یکدیگر بر مبنای پذیرش شکاف‌های موجود میان طیف‌های مختلف جریان اصلاحات، از جمله ضروریاتی است که باید بدون نگرانی از سوءاستفاده‌های احتمالی رقبا، صورت بگیرد اما واکنش‌هایی که برخی روزنامه‌نگاران و فعالان سیاسی اصلاح‌طلب به حمایت شهروند امروز از آقای کروبی نشان دادند، نشان داد که تا نهادینه شدن این اصول در لایه‌های ذهنی ما هنوز فاصله زیادی باقی مانده.
آنچه امروز در حال وقوع است این است که جریان اقتدارگرای حاکمیت و دولت نهم که این جریان را نمایندگی می‌کند، با وقاحت هرچه تمامتر طیفی از روزنامه‌نگاران اصلاح‌طلب را نه تنها از حقوق طبیعی و اولیه خود محروم کرده بلکه به واسطه قطع تنها منبع تامین معیشت آنها، حق حیات را نیز از آنها سلب کرده است.
در چنین شرایطی است که دفاع از حق آزادی بیان، کار و حق تامین معاش روزنامه‌نگارانی که در یکی از سخت‌ترین اعصار فعالیت مطبوعاتی و سیاسی ایران، پایمردانه در این راه قدم و قلم می‌زنند، ضرورتی اخلاقی و انکارناپذیر است.