سوال های امنیتی اسرائیل از آمریکا

نویسنده


boston610.jpg

افرایم شنه ‏

من 15 سال است که در حال انجام وظایف دولتی و پارلمانی خود برای اسراییل هستم و همواره برنامه هسته ‏ای ایران را دنبال کرده ام. این کار من به دلیل آن بود که برنامه های ایران را تهدیدی برای جامعه جهانی و ‏نیز برای موجودیت کشورم می پندارم.‏

صادقانه بگویم که عناوین خبری مربوط به گزارش سازمان امنیت ملی درباره ایران – که می گوید ایران ‏تلاش های نظامی هسته ای را در سال 2003 متوقف کرده است- مرا گیج و مبهوت کرده است. بعد از ‏مطالعه قسمت هایی از این گزارش که منتشر شده، با همه احترامی که برای نویسندگان آن قائل هستم، سه ‏سوال را از آنها می پرسم:‏

شما نوشته اید، “ایران علی رغم توقف برنامه های تسلیحاتی در سال 2003، برنامه اعلام شده خود مبنی بر ‏غنی سازی اورانیوم را از ژانویه 2006 از سر گرفته است. ایران در سال 2007 به پیشرفت چشمگیری در ‏استقرار دستگاه های سانتریفوژ در نطنز دست پیدا کرده است …” و گفته اید، “ایرانی ها در حال توسعه طیفی ‏از قابلیت های فنی هستند که اگر بخواهند، می توانند از آن برای تولید سلاح های هسته ای استفاده کنند.“‏

اگر ایران غنی سازی اورانیوم و توسعه آن تکنولوژی ها ر ادامه می دهد، پس دقیقاً چه چیزی را در سال ‏‏2003 متوقف کرده است؟

برای ساخت یک بمب هسته ای به دو ماده اولیه نیاز است: وسایل لازم برای شکافت هسته و ابزار خاص ‏انفجاری.‏

تولید وسایل لازم برای شکافت هسته ای نیاز به تاسیسات عظیم صنعتی، نظیر آنچه در نطنز است، دارد که به ‏راحتی قابل شناسایی است. از طرف دیگر، برای تولید و توسعه ابزار انفجاری، یک دستگاه کوچک هم کفایت ‏می کند. سایز و محدوده چنین امکاناتی بسیار شبیه یک آزمایشگاه دورافتاده است. به همه اینها روی هم رفته ‏‏”گروه تسلیحاتی” می گویند. تنها نابودی این “گروه تسلیحاتی” را می توان “توقف برنامه تسلیحات هسته ای” ‏نامید. می توانید با اطمینان بگویید چنین آزمایشگاهی در ایران وجود ندارد؟ آیا پوشش اطلاعاتی شما از ایران ‏به قدری جامع و نافذ هست که چنین نتیجه گیری را اثبات کنید؟‏

گزارش می گوید، “ما با اطمینان بالایی بررسی کرده ایم که ایران در نهایت از قابلیت علمی، فنی و صنعتی ‏لازم برای تولید سلاح هسته ای، در صورت تصمیم به انجام این کار، برخوردار است.” ولی در عین حال ‏نوشته اید “… ما اطلاعات کافی نداریم که در مورد عزم ایران به ادامه توقف این برنامه، قضاوت قطعی ‏کنیم.“‏

اگر شما آگاهی کامل از مقاصد این رژیم ندارید، که این قابل درک است، چطور می دانید یا خواهید دانست که ‏چنین تصمیمی از سوی آنها گرفته نشده و به اجرا درنیامده است؟

شما نوشته اید، “شواهد اطلاعاتی فزاینده ای نشان می دهد ایران درگیر فعالیت های پنهان غنی سازی ‏اورانیوم است ولی قضاوت ما این است که چنین تلاش هایی احتمالاً در پاییز 2003 متوقف شده و لا اقل تا ‏اواسط سال 2007 احتمالاً از سرگرفته نشده است.“‏

شما می گویید “احتمالاً”. اما قضاوت شما مبنی بر “عدم از سرگرفتن برنامه تسلیحات هسته ای ایران از ‏اواسط 2007 به این طرف تنها برپایه این فرض است که در هیچ جای ایران برنامه هسته ای مخفی در ‏جریان نیست. آیا شما مطمئن هستید؟

براساس گزارش امنیتی، “زمانی بین سال های 2015 تا 2020” ایران مقدار اورانیوم غنی شده لازم برای ‏تولید یک سلاح را در اختیار خواهد داشت. موشک های بالستیک لازم برای حمل چنین سلاحی تا اسراییل، و ‏نیز کشورهای خلیج فارس و کشورهای اروپایی، هم در حال حاضر آماده عملیات است. ‏

ما نمی توانیم منتظر پاسخ این سوال بمانیم. برآوردهای چنین گزارشی از سازمان امنیت ملی، که سوال ها ‏جدی در مورد آن مطرح است، یقینا از احتمال تحریم های جدید و سخت تر علیه ایران خواهد کاست. بنابراین ‏ما باید روی پای خودمان بایستیم. ‏

افرایم شنه یک ژنرال بازنشسته اسراییل و معاون اسبق وزارت دفاع این کشور است. او عضو زیر مجموعه ‏اطلاعاتی کنیسه[ مجلس] اسراییل است. ‏

منبع: بوستون گلوب – 11 دسامبر‏