غزال آزادفر
منصور اسانلو، رئیس هیئت مدیره سندیکای شرکت واحد اتوبوس رانی تهران، به دلیل عمل سنگین جراحی چشم و فشارهای عصبی در روزهای اخیر، در بخش ویژه مراقبت های قلبی، سی سی یو، بیمارستان لبافی نژاد تهران بستری شد.
پروانه اسانلو، همسر این فعال سندیکایی دیشب درگفت و گو با روز با تایید این مطلب اظهار داشت: “یکی ازدلایل بستری شدن آقای اسانلو در سی سی یو، عمل سنگین جراحی چشم او بود که در آن، استفاده زیادی از داروی بیهوشی شد.“
رییس هیات مدیره سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوس رانی تهران چند هفته قبل برای انجام عمل جراحی بر روی چشم چپ او که در جریان بازداشتش در سال گذشته آسیب دیده بود، از زندان اوین به بیمارستان لبافی نژاد منتقل شده بود.
این فعال سندیکایی در تیر ماه سال گذشته بازداشت و به اتهام اقدام علیه امنیت ملی، به پنج سال زندان محکوم شد. اتهام و حکمی که اعتراض منصور اسانلو، خانواده، وکلا و تشکل های کارگری درایران و سازمان های کارگری جهان را در پی داشت.
پروانه اسانلو علت دیگر بستری شدن و تشدید وخامت وضعیت جسمانی همسرش را فشارهای عصبی اخیر بر وی ذکر کرد و گفت: “حضور ماموران ویژه در جلوی اتاق بخش سی سی یو و اصرار آنان مبنی بر اینکه دستور دارند که با حضور بر بالای سر منصور اسانلو، مراقب او باشند، باعث شده است که آقای اسانلو در این شرایط، فشار عصبی زیادی را متحمل شود.“
این دوعامل، به گفته خانم اسانلو، باعث افزایش ضربان قلب همسرش شده است.
وی اضافه کرد که “اصرار ماموران، که یکی از آنان مسلح است، برای حضور در بخش سی سی یو، با مخالفت پرستاران بخش سی سی یو مواجه شده است و آنها می گویند که این موضوع باعث وارد آمدن فشار عصبی بر تمامی بیماران آن بخش خواهد شد.“
به گفته خانم اسانلو، پرستاران با اشاره به وضعیت منصور اسانلو به ماموران گفته اند که وی توانایی فرار از بیمارستان را ندارد و بنابراین رفتن آنها به بخش سی سی یو، محلی از اعراب ندارد.
در پاسخ به این پرسش که آیا اعتراضی به اینگونه رفتار با رییس زندانی سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوس رانی تهران انجام شده است یا خیر، خانم اسانلو با دادن پاسخ مثبت، ابراز امیدواری کرد که از طریق پزشکی قانونی این امکان فراهم شود که مرخصی پزشکی به همسرش داده شود و او به جای انتقال به بیمارستان، به منزلش انتقال یابد تا بهبود قطعی پیدا کند.
در هفته های اخیر، پزشکی قانونی به خاطر شرایط جسمی و انجام چند عمل جراحی بر روی چشم چپ منصور اسانلو گواهی کرده بود که وی توانایی تحمل زندان را ندارد و باید به مدت یک ماه و نیم به مرخصی استعلاجی فرستاده شود.
منصور اسانلو علاوه بر ناراحتی چشم، بیماری قلبی نیز دارد.
در این میان، سایت سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوس رانی تهران درگزارشی به نقل ازسازمان دفاع از حقوق بشر ایران نوشت: “دکتر موحدی مسئول بهداری زندان اوین به همراه انهاری، مسئول پاسیاران اوین، به دستور مقامات دادگاه انقلاب تهران، از جمله قاضی حداد، معاونت امنیت، و سرهنگ حسین زمانی، پلیس امنیت، به بیمارستان لبافی نژاد مراجعه و خواهان انتقال منصور اسانلو به بیمارستان مدرس شدند که با توجه به حضور آقای اسانلو در بخش ویژه مراقبت های قلبی، سی سی یو، و مخالفت پزشکان متخصص قلب بیمارستان لبافی نژاد، تا ساعت 12 ظهر دیروز موفق به این کار نشدند، اما آنها همچنان درصدد انتقال منصور اسانلو به بیمارستان مدرس هستند.“
اما رییس هیات مدیره سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوس رانی تهران که از 14 سال پیش در بیمارستان لبافی نژاد پرونده پزشکی دارد، گفته است: “در صورت انتقال اجباری به بیمارستان دیگر، چون به پزشکان آنجا و تخصص آنها آشنایی و اعتماد ندارد و انتخاب پزشک معالج، یکی از حقوق هر بیمار است، برای دفاع از حقوق انسانی و بیماری اش و برای حق انتخاب پزشک دست به اعتصاب غذا خواهد زد تا با مرگ خود، چهره واقعی معاونت امنیت دادگاه انقلاب اسلامی تهران را به همه دنیا نشان دهد.“
در این گزارش، گفته شده است که “عدم توجه مسئولین دادگاه انقلاب اسلامی به این موارد اولیه حقوق شهروندی و بیمار، نشان از رفتاری غیرقانونی و خارج از ضوابط می باشد و بیانگر اراده ای فراقانونی نسبت به برخورد با رئیس هیئت مدیره سندیکای کارگران شرکت واحد می باشد.“
بیانیه علیه ایران در نشست آی ال او
خبرگزاری ایسنا دیروز به نقل از اولیاء علی بیگی، نایب رییس کانون عالی شوراهای اسلامی کار کشور، که در نشست سالیانه سازمان بین المللی کار، ای ال او، در سوییس شرکت داشته، نوشت که در این نشست، بیانیه ای علیه ایران در خصوص منصور اسانلو صادر شده است.
وی اشاره ای به متن بیانیه نکرد، اما گفت که نمایندگان کشورهای عراق، اردن و لبنان به این بیانیه اعتراض کرده و آن را سیاسی دانسته اند.
از هفته ها قبل گفته شده بود که سازمان های کارگری در جهان از رفتار حکومت جمهوری اسلامی با فعالان سندیکایی و تشکل های کارگری در ایران به آی ال او شکایت کرده اند.
دراین ارتباط، به نوشته خبرنامه فدراسیون جهانی کارگران بخش حمل و نقل، دیوید کاکرافت، دبیر کل این سازمان کارگری در سخنرانی هفته قبل خود در آی ال او، به بازداشت منصور اسانلو اعتراض کرده بود.
این اعتراض همزمان با انتشار یک نامه از منصور اسانلو خطاب به سازمان های کارگری در داخل و خارج از ایران صورت گرفت. آقای اسانلو در این نامه از “ضرب و شتم خود توسط بازداشت کنندگان و بازجویانش در زندان” خبر داده بود.
نامه آقای اسانلو در شرایطی انتشار یافت که پیش از آغاز به کار کنفرانس آی ال او، متن گزارش هیات اعزامی سازمان بین المللی کار به ایران منتشر شد که در آن به نقل از یکی از معاونان وزیر دادگستری جمهوری اسلامی ایران آمده بود که با آقای اسانلو عادلانه برخورد شده است.
اما روایت منصور اسانلو در نامه اش، روایت دیگریست. وی در نخستین سطرهای نامه خود با نوشتن این موضوع که “زندانیان کاملا بی پناه و دست از دنیا جدا در زندان هستند و هرگونه رفتار قانونی و غیرقانونی از سوی مسئولین زندانی با قدرتی کاملا یکسویه نسبت به آنها اعمال می شود و یکی از مشکلات زندانیان، بی توجهی مسئولین به نامه هایی است که آنها برای مراجع مختلف می نویسند”، نوشت که از لحظه ربوده شدن توسط لباس شخصی ها “مورد شدیدترین ضرب و شتم و هتاکی و فحاشی” قرار گرفته است.
به گفته این فعال سندیکایی، در بازجویی از او، “بازجویان سعی می کردند رفتن به گورستان خاوران را به عنوان یک جرم به او تفهیم اتهام کنند یا شرکت در مراسم بزرگداشت صفر خان، قهرمانیان زندانی سیاسی قهرمان دوران ستم شاهی یا مراسم بزرگداشت آقایان طالقانی، بازرگان و سحابی را جرم اعلام می کردند. شرکت در مراسم سالگرد تولد نهضت آزادی ایران را هم که با دعوت نامه رسمی صورت پذیرفته بود، زیر سوال می بردند. حضور در مراسم عمومی انجمن دفاع از حقوق زندانیان را زیر سوال می بردند و به نوعی اتهام زنی می کردند. صرفا دوستی و همسفری و گفت و گو با آقای محمدعلی عمویی اسطوره زندانهای ساواک و ستم شاهی را جرم می دانستند. سفر به شهر همدان و میهمان شدن در منزل دوستان و آشنایان و گفت وگو درباره مسائل انتخابات رئیس جمهوری و مجلس شورا یا شورای شهر را جرم اعلام می کردند. صرف حضور در کنگره اتحاد جمهوری خواهان را جرم اعلام می کردند. بدون آنکه متهم نقشی در آنجا داشته باشد یا نظریات آنها را تائید کند. حضور در جلوی زندان اوین و درخواست آزادی وکیل قهرمان ناصر زرافشان که اولین وکیل سندیکای کارگران شرکت واحد بود را جرم اعلام می کردند.“
منصور اسانلو افزوده است: “بازجویان تلاش سندیکایی و صنفی کارگری را سیاسی جلوه می دادند و سعی می کردند با ایجاد رعب و وحشت و تهدید و شلاق زدن و مرگ خانواده، متهم بپذیرد سندیکا به دستور گروه های سیاسی مانند حزب توده ایران یا دموکراسی خواهان ایجاد شده است.“
آقای اسانلو اشاره کرد که او را در سلولی شش متری قرار داده بودند که یک عضو القاعده در آن زندانی بود.
وی می گوید که از اولین برخورد با دو بازجوی مسئول پرونده او تا اولین برخورد با با بازپرس نمازی در شعبه اول دادگاه امنیت، همواره “تقاضای رسیدگی به کتک هایی که خورده بود را داشت و درخواست داشت تا او را به پزشکی قانونی اعزام نمایند، اما تا امروز او به پزشکی قانونی اعزام نشده و آثار ضرب و شتم در حال از بین رفتن است، ولی در پرونده های بهداری بند 209 زندان اوین، بازداشتگاه اطلاعات و بهداری زندان و بیمارستان لبافی نژاد، آثار ضرب و شتم از زمان تحویل دادن او توسط لباس شخصی ها تا امروز و روال معاینات و معالجات و وضعیت جسمانی در زمان تحویل به بند 209 اطلاعات ثبت شده و قابل رسیدگی است.“
در نامه رییس سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوس رانی تهران نوشته شده است که حتی بعد از ثبت شکایتش در روز 26 اسفند ماه 1386 در دادگاه رسیدگی به تخلفات کارکنان دولت اقدامی برای رسیدگی و اعزامش به پزشکی قانونی و تحقیقات محلی در محل ربودن و ضرب و شتم او به عمل نیامده است.
اما در این نامه تنها به این موضوع بسنده نمی شود و آقای اسانلو می گوید که هیچ یک از دادگاه های مربوط به اعضای سندیکا به صورت علنی و با حضور هیئت منصفه و خبرنگاران و مردم نبوده و در پشت در های بسته، شبیه به اتاق های بازجویی بند 209 اطلاعات صورت گرفته است.
وی افزوده است که “دولت سعی می کند با انواع روش های تهدید آمیز و ایجاد رعب و وحشت برای فعالین کارگری، تلاش های آنها را متوقف و به سازمان های جهانی اعلام کند شهر در امن و امان هست و هیچ کارگری هیچ خواسته سندیکایی ندارد.“
منصور اسانلو درنامه اش از سازمان ها و نهادهای کارگری و حتی کارفرمایی مستقل در ایران و جهان خواسته است با همکاری نهادهای حقوق بشری از جمله شورای دفاع از حقوق بشر جهانی، به این بیدادگری ها رسیدگی و حقوق بشری ایرانیان به خصوص کارگران و زندانیان را طرح نمایند.
وی در سطرهای پایانی نامه اش نوشته است: “بی توجهی نهادهای بین المللی به نقض حقوق بشر در ایران که اصلی ترین آن حقوق طبقه کارگر است (به دلیل بیشترین گستردگی که در جامعه دارد) به پایمال شدن هرچه بیشتر حقوق اولیه ما کارگران و خانواده هایمان می انجامد.“