فشارهای عصبی اسانلو را به این روز انداخته

نویسنده

osanloo725.jpg

غزال آزادفر

منصور اسانلو، رئیس هیئت مدیره سندیکای شرکت واحد اتوبوس رانی تهران، به دلیل عمل سنگین جراحی چشم ‏و فشارهای عصبی در روزهای اخیر، در بخش ویژه مراقبت های قلبی، سی سی یو، بیمارستان لبافی نژاد تهران ‏بستری شد.‏

پروانه اسانلو، همسر این فعال سندیکایی دیشب درگفت و گو با روز با تایید این مطلب اظهار داشت: “یکی ‏ازدلایل بستری شدن آقای اسانلو در سی سی یو، عمل سنگین جراحی چشم او بود که در آن، استفاده زیادی از ‏داروی بیهوشی شد.“‏

رییس هیات مدیره سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوس رانی تهران چند هفته قبل برای انجام عمل جراحی بر ‏روی چشم چپ او که در جریان بازداشتش در سال گذشته آسیب دیده بود، از زندان اوین به بیمارستان لبافی نژاد ‏منتقل شده بود.‏

این فعال سندیکایی در تیر ماه سال گذشته بازداشت و به اتهام اقدام علیه امنیت ملی، به پنج سال زندان محکوم شد. ‏اتهام و حکمی که اعتراض منصور اسانلو، خانواده، وکلا و تشکل های کارگری درایران و سازمان های کارگری ‏جهان را در پی داشت. ‏

پروانه اسانلو علت دیگر بستری شدن و تشدید وخامت وضعیت جسمانی همسرش را فشارهای عصبی اخیر بر وی ‏ذکر کرد و گفت: “حضور ماموران ویژه در جلوی اتاق بخش سی سی یو و اصرار آنان مبنی بر اینکه دستور ‏دارند که با حضور بر بالای سر منصور اسانلو، مراقب او باشند، باعث شده است که آقای اسانلو در این شرایط، ‏فشار عصبی زیادی را متحمل شود.“‏

این دوعامل، به گفته خانم اسانلو، باعث افزایش ضربان قلب همسرش شده است.‏

وی اضافه کرد که “اصرار ماموران، که یکی از آنان مسلح است، برای حضور در بخش سی سی یو، با مخالفت ‏پرستاران بخش سی سی یو مواجه شده است و آنها می گویند که این موضوع باعث وارد آمدن فشار عصبی بر ‏تمامی بیماران آن بخش خواهد شد.“‏

به گفته خانم اسانلو، پرستاران با اشاره به وضعیت منصور اسانلو به ماموران گفته اند که وی توانایی فرار از ‏بیمارستان را ندارد و بنابراین رفتن آنها به بخش سی سی یو، محلی از اعراب ندارد.‏

در پاسخ به این پرسش که آیا اعتراضی به اینگونه رفتار با رییس زندانی سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوس ‏رانی تهران انجام شده است یا خیر، خانم اسانلو با دادن پاسخ مثبت، ابراز امیدواری کرد که از طریق پزشکی ‏قانونی این امکان فراهم شود که مرخصی پزشکی به همسرش داده شود و او به جای انتقال به بیمارستان، به ‏منزلش انتقال یابد تا بهبود قطعی پیدا کند.‏

در هفته های اخیر، پزشکی قانونی به خاطر شرایط جسمی و انجام چند عمل جراحی بر روی چشم چپ منصور ‏اسانلو گواهی کرده بود که وی توانایی تحمل زندان را ندارد و باید به مدت یک ماه و نیم به مرخصی استعلاجی ‏فرستاده شود.‏

منصور اسانلو علاوه بر ناراحتی چشم، بیماری قلبی نیز دارد.‏

در این میان، سایت سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوس رانی تهران درگزارشی‏‎ ‎به نقل ازسازمان دفاع از ‏حقوق بشر ایران نوشت: “دکتر موحدی مسئول بهداری زندان اوین به همراه انهاری، مسئول پاسیاران اوین، به ‏دستور مقامات دادگاه انقلاب تهران، از جمله قاضی حداد، معاونت امنیت، و سرهنگ حسین زمانی، پلیس امنیت، ‏به بیمارستان لبافی نژاد مراجعه و خواهان انتقال منصور اسانلو به بیمارستان مدرس شدند که با توجه به حضور ‏آقای اسانلو در بخش ویژه مراقبت های قلبی، سی سی یو، و مخالفت پزشکان متخصص قلب بیمارستان لبافی نژاد، ‏تا ساعت 12 ظهر دیروز موفق به این کار نشدند، اما آنها همچنان درصدد انتقال منصور اسانلو به بیمارستان ‏مدرس هستند.“‏

اما رییس هیات مدیره سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوس رانی تهران که از 14 سال پیش در بیمارستان لبافی ‏نژاد پرونده پزشکی دارد، گفته است: “در صورت انتقال اجباری به بیمارستان دیگر، چون به پزشکان آنجا و ‏تخصص آنها آشنایی و اعتماد ندارد و انتخاب پزشک معالج، یکی از حقوق هر بیمار است، برای دفاع از حقوق ‏انسانی و بیماری اش و برای حق انتخاب پزشک دست به اعتصاب غذا خواهد زد تا با مرگ خود، چهره واقعی ‏معاونت امنیت دادگاه انقلاب اسلامی تهران را به همه دنیا نشان دهد.“‏

در این گزارش، گفته شده است که “عدم توجه مسئولین دادگاه انقلاب اسلامی به این موارد اولیه حقوق شهروندی ‏و بیمار، نشان از رفتاری غیرقانونی و خارج از ضوابط می باشد و بیانگر اراده ای فراقانونی نسبت به برخورد ‏با رئیس هیئت مدیره سندیکای کارگران شرکت واحد می باشد.“‏

‎ ‎بیانیه علیه ایران در نشست آی ال او‏‎ ‎

خبرگزاری ایسنا دیروز به نقل از اولیاء علی بیگی، نایب رییس کانون عالی شوراهای اسلامی کار کشور، که در ‏نشست سالیانه سازمان بین المللی کار، ای ال او، در سوییس شرکت داشته، نوشت که در این نشست، بیانیه ای ‏علیه ایران در خصوص منصور اسانلو صادر شده است.‏

وی اشاره ای به متن بیانیه نکرد، اما گفت که نمایندگان کشورهای عراق، اردن و لبنان به این بیانیه اعتراض کرده ‏و آن را سیاسی دانسته اند.‏

از هفته ها قبل گفته شده بود که سازمان های کارگری در جهان از رفتار حکومت جمهوری اسلامی با فعالان ‏سندیکایی و تشکل های کارگری در ایران به آی ال او شکایت کرده اند.‏

دراین ارتباط، به نوشته خبرنامه فدراسیون جهانی کارگران بخش حمل و نقل، دیوید کاکرافت، دبیر کل این ‏سازمان کارگری در سخنرانی هفته قبل خود در آی ال او، به بازداشت منصور اسانلو اعتراض کرده بود.‏

این اعتراض همزمان با انتشار یک نامه از منصور اسانلو خطاب به سازمان های کارگری در داخل و خارج از ‏ایران صورت گرفت. آقای اسانلو در این نامه از “ضرب و شتم خود توسط بازداشت کنندگان و بازجویانش در ‏زندان” خبر داده بود. ‏

نامه آقای اسانلو در شرایطی انتشار یافت که پیش از آغاز به کار کنفرانس آی ال او، متن گزارش هیات اعزامی ‏سازمان بین المللی کار به ایران منتشر شد که در آن به نقل از یکی از معاونان وزیر دادگستری جمهوری اسلامی ‏ایران آمده بود که با آقای اسانلو عادلانه برخورد شده است.‏

اما روایت منصور اسانلو در نامه اش، روایت دیگریست. وی در نخستین سطرهای نامه خود با نوشتن این ‏موضوع که “زندانیان کاملا بی پناه و دست از دنیا جدا در زندان هستند و هرگونه رفتار قانونی و غیرقانونی از ‏سوی مسئولین زندانی با قدرتی کاملا یکسویه نسبت به آنها اعمال می شود و‌ یکی از مشکلات زندانیان، بی ‏توجهی مسئولین به نامه هایی است که آنها برای مراجع مختلف می نویسند”، نوشت که از لحظه ربوده شدن توسط ‏لباس شخصی ها “مورد شدیدترین ضرب و شتم و هتاکی و فحاشی” قرار گرفته است.‏

به گفته این فعال سندیکایی، در بازجویی از او، “بازجویان سعی می کردند رفتن به گورستان خاوران را به عنوان ‏یک جرم به او تفهیم اتهام کنند یا شرکت در مراسم بزرگداشت صفر خان، قهرمانیان زندانی سیاسی قهرمان دوران ‏ستم شاهی یا مراسم بزرگداشت آقایان طالقانی، بازرگان و سحابی را جرم اعلام می کردند. شرکت در مراسم ‏سالگرد تولد نهضت آزادی ایران را هم که با دعوت نامه رسمی صورت پذیرفته بود، زیر سوال می بردند. ‏حضور در مراسم عمومی انجمن دفاع از حقوق زندانیان را زیر سوال می بردند و به نوعی اتهام زنی می کردند. ‏صرفا دوستی و همسفری و گفت و گو با آقای محمدعلی عمویی اسطوره زندانهای ساواک و ستم شاهی را جرم ‏می دانستند. سفر به شهر همدان و میهمان شدن در منزل دوستان و آشنایان و گفت وگو درباره مسائل انتخابات ‏رئیس جمهوری و مجلس شورا یا شورای شهر را جرم اعلام می کردند. صرف حضور در کنگره اتحاد جمهوری ‏خواهان را جرم اعلام می کردند. بدون آنکه متهم نقشی در آنجا داشته باشد یا نظریات آنها را تائید کند. حضور در ‏جلوی زندان اوین و درخواست آزادی وکیل قهرمان ناصر زرافشان که اولین وکیل سندیکای کارگران شرکت ‏واحد بود را جرم اعلام می کردند.“‏

منصور اسانلو افزوده است: “بازجویان تلاش سندیکایی و صنفی کارگری را سیاسی جلوه می دادند و سعی می ‏کردند با ایجاد رعب و وحشت و تهدید و شلاق زدن و مرگ خانواده، متهم بپذیرد سندیکا به دستور گروه های ‏سیاسی مانند حزب توده ایران یا دموکراسی خواهان ایجاد شده است.“‏

آقای اسانلو اشاره کرد که او را در سلولی شش متری قرار داده بودند که یک عضو القاعده در آن زندانی بود.‏

وی می گوید که از اولین برخورد با دو بازجوی مسئول پرونده او تا اولین برخورد با با بازپرس نمازی در شعبه ‏اول دادگاه امنیت، همواره “تقاضای رسیدگی به کتک هایی که خورده بود را داشت و درخواست داشت تا او را به ‏پزشکی قانونی اعزام نمایند، اما تا امروز او به پزشکی قانونی اعزام نشده و آثار ضرب و شتم در حال از بین ‏رفتن است، ولی در پرونده های بهداری بند 209 زندان اوین، بازداشتگاه اطلاعات و بهداری زندان و بیمارستان ‏لبافی نژاد، آثار ضرب و شتم از زمان تحویل دادن او توسط لباس شخصی ها تا امروز و روال معاینات و ‏معالجات و وضعیت جسمانی در زمان تحویل به بند 209 اطلاعات ثبت شده و قابل رسیدگی است.“‏

در نامه رییس سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوس رانی تهران نوشته شده است که حتی بعد از ثبت شکایتش ‏در روز 26 اسفند ماه 1386 در دادگاه رسیدگی به تخلفات کارکنان دولت اقدامی برای رسیدگی و اعزامش به ‏پزشکی قانونی و تحقیقات محلی در محل ربودن و ضرب و شتم او به عمل نیامده است.‏

اما در این نامه تنها به این موضوع بسنده نمی شود و آقای اسانلو می گوید که هیچ یک از دادگاه های مربوط به ‏اعضای سندیکا به صورت علنی و با حضور هیئت منصفه و خبرنگاران و مردم نبوده و در پشت در های بسته، ‏شبیه به اتاق های بازجویی بند 209 اطلاعات صورت گرفته است. ‏

وی افزوده است که “دولت سعی می کند با انواع روش های تهدید آمیز و ایجاد رعب و وحشت برای فعالین ‏کارگری، تلاش های آنها را متوقف و به سازمان های جهانی اعلام کند شهر در امن و امان هست و هیچ کارگری ‏هیچ خواسته سندیکایی ندارد.“‏

منصور اسانلو درنامه اش از سازمان ها و نهادهای کارگری و حتی کارفرمایی مستقل در ایران و جهان خواسته ‏است با همکاری نهادهای حقوق بشری از جمله شورای دفاع از حقوق بشر جهانی، به این بیدادگری ها رسیدگی و ‏حقوق بشری ایرانیان به خصوص کارگران و زندانیان را طرح نمایند.‏

وی در سطرهای پایانی نامه اش نوشته است: “بی توجهی نهادهای بین المللی به نقض حقوق بشر در ایران که ‏اصلی ترین آن حقوق طبقه کارگر است (به دلیل بیشترین گستردگی که در جامعه دارد) به پایمال شدن هرچه بیشتر ‏حقوق اولیه ما کارگران و خانواده هایمان می انجامد.“‏