”دشمن” مشکلات اقتصادی را بزرگ نمایی می کند، دشمن زنان بد حجاب را سازمان دهی میکند تا جامعه را تخریب کنند، دشمن جوانان ما را معتاد می کند و خلاصه تمام مشکلات کشور از دشمن ریشه گرفته و هیچ ربطی به سیاست و بی سیاستی، کارآمدی و نا کارآمدی، مدیریت و سوءمدیریت مسئولان کشور ما ندارد.
حتی وزیر سابق امور اقتصاد و دارایی دولت آقای احمدی نژاد که از عملکرد دولت در مورد تورم انتقاد کرده و ریشه آن را در به سیاست های انبساطی دولت، کسری بودجه و رشد نقدینگی نسبت داده، جدیدا سروسری با دشمن پیدا کرده است و دشمن توانسته بعد از تاثیرات عمیق بر اپوزیسیون داخل و خارج از کشور آقای دانش جعفری را هم جزء “ژنرال های ناتوی فرهنگی” نماید. البته پیش از این بسیاری از دیگر دوستان آقای احمدی نژاد که در دوران کاندیداتوری ایشان از هیچ تلاشی برای وی دریغ نکرده بودند نیز در لیست ارتباط با انواع و اقسام دشمنان خارجی قرار گرفتند. لیستی که دانشجویان، زنان، اقلیت های قومی و مذهبی، کارگران ومعلمان در سر لیست آن قرار داشتند.
امسال در حالی روز اول ماه مه را پشت سر گذاشتیم که کارگران ایران مانند دیگراقشار ایرانی زیر خط فقر به سر می برند و شعار های رئیس جمهور مهرورز به شوخی های مضحک و خنده آوری تبدیل شده است. مبارزه با بی عدالتی، تبعیض، قطع دستان سوءاستفاده کنندگان از بیت المال، مبارزه با انحصارات و مبارزه با آقازاده ها، آوردن پول نفت بر سر سفره مردم و دهها وعده وعید دیگر از جمله این شعار هاست. بدون شک باید خداوند را دهها بار شکر کرد که تا به حال هیچ کدام از نیروهای دگر اندیش با هر شیوه و خط فکری امکان دسترسی به بیت المال را نداشته اند تا آقای رییس جمهور بخواهد دست آنها را قطع کند و اصلاح طلبی هم سر کار نیست تا کاسه و کوزه های بی کفایتی اشان را بر سر آنها خراب کنند. و در نهایت از زیر بار این همه رانت خواری سیاسی و اقتصادی و فرهنگی فرار نمایند.
ما امسال در شرایطی روز جهانی کارگر را پشت سر گذاشتیم که سفره کارگران ما با 150 هزار میلیارد تومان نقدینگی خالی است و نرخ تورم تا 20 در صد افزایش یافته است و جناب احمدی نزاد در شعبده ای دیگر برای پنهان نمودن نا کار آمدی دولتش در 21 فروردین در مشهد اعلام می کند که باید خودمان را برای یک جراحی بزرگ آماده کنیم.
احمدی نژاد پس از حدود 1000 روز از دوران ریاست جمهوری اش دولت و نهادهای مختلف کشور را متهم به همراهی با مافیای رانت خواری و فساد می کند و در تمام این 1000 روز حتی نام 1 نفر از آنها را به طور شفاف افشا نمی نکند و به جای بر خورد با مفسدین روز نامه ها را می بندد تا حتی یک کور سو نوری تاریک خانه مفسدین سیاسی، اقتصادی را روشن نکند.
او با انحصار رسانه ای و ایجاد حزب پادگانی خود در این مافیای قدرت سهیم است. نعل وارونه میزند تا فضای حیاتی برای تنفس آنها را فراهم کند تا با شعار علیه آمریکا همه مخالفان و آزادی خواهان را آمریکایی جلوه داده و آنها را به راحتی سرکوب نماید. این شیوه همه آنهایی است که حکومت تک صدایی می خواهند. مو گابه دیکتاتور زیمباوه، مخالفان را طرفدار استعمار می خواند. و میلسویچ قصاب صربستان طرفداران دموکراسی را آمریکایی خطاب می کرد.
او در حالتی شعار عدل و صلح برای جهان را میدهد که زنان کشورش که تنها برابری با مردان را می خواهند به زندان و شلاق محکوم میشوند و دانشجویان به دلیل تلاش برای حقوق شهروندی در زندان تحت شکنجه قرار میگیرند و معلم کرد به اعدام محکوم میشود.
او در حالتی می خواهد مقابل زور گویان خارجی بایستد که 4 نوجوان کرد که به انتخابات در شهرشان اعتراض دارند به گلوله بسته می شوند و روحانیون سنی و شیعه مثل ماموستا ایوب گنجی و هادی قابل راهی زندان میشوند.
او در حالی از هاله سبز دور صورتش حرف میزند که دهها جوان مانند روناک صفار زاده، هانا عبدی، محمد اذزیار، فرزاد کریمیان، رحیم یزدی، شورش گلکار و دهها نفر دیگر دوران جوانی خود را در زندان می گذرانند.
او می خواهد شرایط جهان را تغییر دهد در حالی که هر روز مامورانش به خاطر چکمه و رنگ مانتو مدل مو با جوانان این مملکت در گیرند ودر این شرایط نابسامان سردار جعفری، فرمانده سپاه پاسداران در مراسم سالگرد شهید باکری با تاکید بر اینکه انقلاب اسلامی حتی یک قدم از شعار های خود به عقب باز نخواهد گشت می گوید: امنیت و آرامش در ایران بی نظیر است.
او در حالی از حفظ شعار های انقلاب صحبت میکند که که اساسا مفهومی از ان باقی نمانده است و انقلابیون واقعی هر کدام به مصیبتی دچار گشته اند.