گروهی از فعالان سیاسی و مدتی با نوشتن نامه ای به دبیرکل سازمان ملل، از آن چه وی همزمان با اجلاس سران کشورهای غیرمتعهد در تهران انجام داد ابراز رضایت و قدرشناسی کرده و آن را “تصمیم منطقی” و “شجاعانه” خواندند و از این که حکومت ایران امکان نداد تا بان کی مون از میرحسین موسوی و مهدی کروبی و خانم زهرا رهنورد و محمد خاتمی رییس جمهور پیشین دیدار کند ابراز تاسف کرده اند.
به نوشته فعالان در این نامه “آنچه که شما طی سه روز اقامت خود در تهران انجام دادید لبخندی پر معنا را بر چهره میلیون ها شهروند ایرانی نهاده است؛ شهروندانی زیر سرکوب و در تنگنا، که نه تنها از حاکمیتی خودکامه و غیرپاسخگو، بلکه از تحریم های اقتصادی سنگین، و از تهدید به بمباران و جنگ نیز صدمه می بینند. هم از این رو شما کاملا برحق هستید وقتی از همگان دعوت می کنید که «به قدرت تعامل، به قدرت دیپلماسی» ایمان بیاورند”.
نامه به دبیرکل سازمان ملل تاکید کرده “شما در دیدار با رهبر حکومت «آزادی رهبران اپوزیسیون، فعالان حقوق بشر، روزنامه نگاران و فعالان اجتماعی از زندان» را مصرانه خواستار شدید. شما تاکید کردید «این کار به بیان آزادانه و بحث آزاد کمک می کند». شما به درستی اشاره کرده اید که این کارها به ویژه «کمک می کند که صداهای مردم ایران در طول سال آتی که سال انتخابات ریاست جمهوری است شنیده شود.» شما اصرار کرده اید که «ایران به جاست همکاری با نهادهای حقوق بشری سازمان ملل، به ویژه با گزارشگر ویژه را تقویت کند». شما یادآوری کردید: «سازمان ملل و جامعه بین المللی به طور کامل پشتیبان تلاش دیرینه مردم ایران برای دموکراسی و حقوق بشرند. نخستین منشور حقوق بشری به وسیله کورش در ۲۵۰۰ سال پیش شکل گرفته است.”
امضا کنندگان نامه ابراز اطمینان کرده اند که نخستین دیدار دبیرکل فعلی سازمان ملل متحد از تهران، از نظر مسایل خارجی و داخلی که مردم ما این روزها با آن مواجه اند سفری ارزشمند بوده است. این سفر می تواند افق های تازه ای را برای فهم بهترِ، گفتگو، و همکاری با جامعه بین المللی بگشاید، هم از این روست که ما برای شما این نامه را می نویسیم تا به شما اصرار کنیم که به هر وسیله که در اختیار دارید برای پایان دادن به نقض حقو ق بشر توسط حکومت ایران، برگزاری انتخابات آزاد، لغو تحریم های اقتصادی و ممانعت از حمله نظامی به کشور ما تلاش کنید. یقین داریم که این تلاش ها از حمایت گسترده ترین گروه های اجتماعی در ایران برخوردار است.
در فاصله که امضا ها برای ارسال این نامه تنظیم می شد گروهی از فعالان سیاسی با این توجیه که دبیرکل سازمان ملل به وظیفه شغلی خود عمل کرده و تازه می توان گلایه داشت که چرا بر سر خواست های خود نایستاده است، تشکر و قدردانی از وی را غیرلازم می دانستند اما سرانجام گروه کثیری بر سر امضای نامه و ارسال آن به تفاهم رسیدند.
