ظواهر امر حاکیست آیت الله خامنه ای دست بالا را دارد. همه ی امکانات در خدمت اوست و احمدی نژاد بزودی دهمین رئیس جمهوری ایران می شود و رهبری کماکان قدرت مطلقه باقی خواهد ماند.
چه کسی از میر حسین انتظار داشت تا این حد ایستادگی کند و در قول و قرارش برای صیانت از آرای مردم پای بفشارد؟ چه کسی باور داشت مردی که بیست سال از صحنه ی علنی فعالیت سیاسی در ایران کنار بود چنین با سرعت هیجان سیاسی بیافریند و جوانان داخل و خارج کشور را یک دل و یک زبان، همراه نسل انقلاب، در یک اردو به اعتراض به وضع موجود بکشاند؟
موسوی اگر هیچ کاری هم از این به بعد نکند در همین حد که ماهیت رژیم را به دنیا و از همه مهمتر به طرفداران اسلام ناب محمدی شناساند و روحانیت مدعی دفاع از اسلام را به سکوت و تردید واداشت، کاری کارستان کرده است. مسیر وقایع سه هفته ی اخیر طوری بود که موسوی را خواه ناخواه به سمتی کشاند که رهبری بلامنازع جمهوری اسلامی را به مبارزه طلبید و این چالش رمز پیروزی او بود. اینک این موسوی است که برنده ی میدان است. اگر او همانگونه که حکومت ادعا می کند بازنده ی انتخابات است، چرا تمام وابستگان حکومت به تلاشی واداشته شده اند تا از او بخواهند نتایج انتخابات را تائید کند. این یک “درخواست” نیست، یک “استغاثه” است!
از یک سو، موسوی در رادیو تلویزیون دولتی متهم می شود مسئول خونریزی هائی ست که بعد از انتخابات در ایران رخ داده است و کیهان و رسالت، دو رسانه ی پرونده ساز رژیم همچنان موسوی را به کشانیدنش به محکمه تهدید می کنند و برای دادن اعتماد به نفس به طرفداران رژیم، بر طبل پیروزی می کوبند و سعی دارند اوضاع را عادی جلوه دهند؛ از سوی دیگر، حکومت به ناگزیر، گروهی از به اصطلاح عقلای خود را وا می دارد تا میر حسین (ودر کنارش کروبی) را به کمیته ی ویژه ای به کشانند که ظاهراٌ قرارست بخشی از” آرای ریخته شده در صندوق” را بازشماری کند.
اگر به راستی کار تمام شده بود و رژیم مشکلی نداشت، دیگر ضرورتی نبود که از موسوی به اصطلاح شکست خورده در انتخابات چنین درخواستی شود. خواهشی که تاکنون با وضوح تمام از سوی موسوی رد شده و او چون همیشه مردانه و استوار بر ابطال انتخابات و برگزاری انتخابات مجدد پای فشرده است. کروبی نیز تاکنون چنین مسیری را پیموده و مصاحبه ی اخیر سخنگویش نیز مشروط است و تقریباٌ موکول به محال. این درست است که حکومت ارتباطات موسوی را قطع کرده و به نوعی او را در حصر خانگی قرار داده است اما در واقع آنکه دربند کشیده شده، آیت الله خامنه ای است که چنین درمانده به لطائف الحیل در تقلاست و درانتظار پاسخی مثبت از میر حسین؛ مردی که بر خلاف رهبر از حمایت عمومی برخوردارست.
واقعیت این است که مشروعیت سیاسی و مذهبی نظام و قدرت ولایت فقیه بیش از آنکه در خارج از مرزها زیر سئوال رفته باشد، اکنون در تمامی پهنه ی ایران زمین و بخصوص در تهران و قم با سرعت زیاد در حال اضمحلال است و “عدالت” و “تدبیر و تدبر” آیت الله خامنه ای نیز همراه با مشروعیت سیاسی رژیم زیر سئوال است. در این شرایط بسیار دشوار، آیت الله خامنه ای به اصطلاح “ برنده ” ناگزیرست به هر شکل ممکن از مصیبتی که با رای مردم گریبانش را گرفته راه خلاصی به جوید. ایشان مجبور شده اند که حتی از هاشمی رفسنجانی نیز برای برون رفت از این بحران بزرگ استمالت جویند. روحانیت قم نیز که تا به حال سپر بلای حکومت اسلامی بود، اینک با مشکل مشروعیت مذهبی روبرو شده است که بقایش را تهدید می کند. سقوط مشروعیت رژیم که در حوادث بعد از تقلب در انتخابات و همزمان با اعلام پیروزی احمدی نژاد رخ داده، روحانیت قم را به این موضع کشانده است که به جای همدردی با آیت الله از او بخواهد راهی برای جمع آوری بقیه آبروی روحانیت بیابد و این معضل را سریع تر فیصله دهد. به همین دلیل است که آیات عظام بسیار محافظه کار قم نیز مرتباٌ به شورای نگهبان و در واقع به رهبری نصیحت می کنند که راه انصاف برگزیند و موضوع را به صورتی “ آبرومندانه ” فیصله دهد، “آتش را زیر خاکستر باقی نگذارد” و “بقایای تردید را هر چه سریع تر از اذهان مردم برطرف کند”.
آیت الله خامنه ای و اتاق فکرش که برادران لاریجانی در آن به شدت فعال و برنامه ریز هستند، همراه با ولایتی که در بیت ایشان بیتوته کرده و از کشتار فرقه امریکائی دیویدیان برای رهبر یادداشت خطبه نماز جمعه فراهم می کند، اینک به خوبی می دانند با این رئیس جمهوری که از صندوق شعبده بازی انتخابات 22 خرداد بیرون آورده اند دیگر نمیتوان از مواضع ایران در جهان دفاع کرد و برای حکومت های منطقه خط و نشان کشید. آن ها به خوبی آگاهند که جهان غرب به ویژه آمریکا، از این پس اعتبار چندانی برای حکومت ایران قایل نیست و در مذاکرات با تهران، به ایران کمترین امتیازی نمی دهد. آشکار است که ازین پس حلقه ی محاصره ی سیاسی علیه حکومت جمهوری اسلامی تنگتر خواهد شد و رژیم ناگزیر است از ماجراجوئی هسته ای که آن را عامل بقای جکومت خود می داند دست بشوید و در پی آن مرتباٌ ناظر بر افول قدرتش در منطقه باشد.
چشمان ناظر جهان شنبه 30 خرداد - 20 ژوئن- با ناباوری مرگ معصومانه و خونبار “ ندا آقا سلطان” را در خیابان باریک و کوتاه خسروی امیر آباد تهران دید وعظمت تظاهرات میلیونی مردم در خیابان ها و میدان های تهران و دیگر شهرستان های ایران را در 15 روز گذشته بارها به تماشا نشست. طبیعی است افکار عمومی جهان با تکرار این صحنه های دلخراش ومشاهده شکوه تظاهرات مردمی که به خیابان ها ریخته بودند تا پیگیر ارای نا خوانده شان باشند، دانست که دیگر از مشروعیت ادعائی “حکومت اسلامی” چیز چندانی باقی نمانده است. مشروعیتی که تا قبل از انتخابات به هر صورت کم و بیش نمودی داشت و رژیم با بهره برداری از دموکراسی مبتنی بر برگزاری 30 انتخابات در ایران به دنیا فخر می فروخت، اینک در دو هفته بعد از انتخابات آن مشروعیت نسبی مثل برف آب شده است.
بازنده ی حوادث اخیر، آیت الله خانه ای و رژیم است که علیرغم تظاهر به پیروزی، به خوبی می داند حکومتی که با مردم خود چنین عمیقاٌ درگیر شده و صدای “مرگ بر دیکتاتور”ش، به “سنفونی شب های ایران” تبدیل شده است و مدیریت امورش به دست کوتوله هاست و نظامیانش به تجارت و چپاول ثروت ملی مشغولند و طشت رسوائی اش به زمین افتاده است، باید فکری اساسی به حال خود کند. رهبری حکومت قطعا آگاه است که این عمیق ترین بحرانی است که جمهوری اسلامی در 30 سال حیاتش با آن روبرو شده است و در شرایطی که درجهان با مخالفت شدید غرب روبروست و مسئله هسته ایش به یک بحران جهانی تبدیل شده است، دیگر نمی تواند برای مدت طولانی روی حمایت یک خط در میان مسکو و پکن حساب کند. سابقه ی عدم تکمیل نیروگاه بوشهر از طرف روس ها و بازی مسکو با کارت ایران در برابر غرب و سوابق سلطه جوئی روس ها در ایران قاعدتاٌ این واقعیت را برای اتاق فکر خامنه ای نیز روشن کرده است که یا باید به سمت دیکتاتوری نظامی تمام عیار برود و یا به موسوی، رئیس جمهور منتخب مردم، امتیازات اساسی دهد.
موسوی که در اول خرداد در اولین مناظره تلویزیونی ریا و دروغ گوئی احمدی نژاد، نماد رسوایی حکومت را به چالش کشید، در تمامی چهل روز گذشته نشان داده است که با زیرکی یک آرشیتکت، با روح هنری یک نقاش، با صلابت یک آذربایجانی وطن پرست واعتماد به نفس یک مسلمان نیک اندیش، به هیچ وجه در اندیشه ی ویرانی نیست و اصلاح طلبی است که در مرحله ی نخست صیانت از آرای مردم را وظیفه ی اخلاقی و مذهبی خود می داند.
موسوی اگر بتواند با پشتیبانی گسترده ی ملت همچنان به مقاومت تحسین برانگیزش در برابر فشار های همه جانبه ی حاکمیت ادامه دهد، آیت الله خامنه ای را ناگزیر خواهد ساخت که در آینده ای نزدیک آرای واقعی مردم را به رسمیت شناسد و به موسوی به عنوان رئیس جمهوری دهم ایران تبریک بگوید. دیگر راه محتمل این است که رهبر زیر فشار نظامیان سوداگر، رسما حکومت نظامی اعلام کند، که به گواه تاریخ انتهای این راه نیز سقوط حکومت اسلامی خواهد بود.