هیچ چهارراه یا خیابان اصلی یا میدانی در تهران نیست که در آن تابلوی عظیمی از فلسطینی های زخمی غزه یا صندوق اعانات برای جمع آوری کمک های مردمی نصب نشده باشد. کانال های تلویزیون بی وقفه به پخش تصاویر جنگ می پردازند و انواع گرد هم آئی ها و تظاهرات به حمایت از مردم غزه برگزار می شود.
در یکی از تظاهرات روزهای اخیر مردم شاهد صحنه ای بدیع بودند: رژه دخترکانی که عروسک هائی را به نشانه کودکان کشته شده فلسطینی در بمباران ها در آغوش می فشردند. بیش از سه هفته است که ایران با غزه همنوا شده است.
تبریز، یکی از شهرهای مقدس شیعه خود را “خواهر دوقلوی” غزه نامیده و بر روی تلفن های همراه مردم پیام های کوتاه شماره حساب بانکی برای کمک به جنگ زدگان را اعلام می کنند.
احمدی نژاد، رئیس جمهور ایران خواهان تشکیل یک دادگاه بین المللی برای” رسیدگی به جنایات جنگی رهبران اسرائیل” شد و رهبر انقلاب، آیت الله خامنه ای، فتوائی مبنی بر تحریم محصولات شرکت های وابسته به اسرائیل صادر کرد. حتی کار به جائی رسیده که آیت الله جنتی در نماز جمعه 16 ژانویه در مورد زیپی لیونی، وزیر امور خارجه اسرائیل اظهار داشت که حقش است “ یک نفر یک گلوله خرجش کند”.
در حاشیه این فضای ملتهب عاطفی که اخبار بحران اقتصادی را در “ صفحه اوّل” روزنامه ها تحت الشعاع قرارداده، مقامات حکومتی هرچند از این مسئله ناراضی نیستند امّا می دانند که زمان زمان بی گدار به آب زدن نیست.
وزارت اطلاعات ایران هفته گذشته 70هزار داوطلب را که در فرودگاه منتظر رفتن به غزه برای دفاع از “برادران” فلسطینی بودند به خانه هایشان بازگرداند و سرمقاله تند روزنامه های محافظه کار جوانان متعصبی را که برای سر حسنی مبارک، رئیس جمهور مصر” یک میلیون دلار” جایزه تعیین کرده بودند سر جایشان نشاند.
ترجیح ایران در شرایط کنونی این است که از طرق سیاسی دست به حمله ای پردامنه بزند. در عرض چند روز منوچهر متّکی، وزیر امور خارجه، با ارسال پیام هائی به مصر، عربستان سعودی و اردن که متهم به” انفعال” و “ هواداری از آمریکا” شده اند خواستار” توضیح” شد. علی لاریجانی، رئیس مجلس، در مقام مدافع حماس به ترکیه سفر کرد و آقای احمدی نژاد روز شانزدهم ژانویه برای شرکت در نشست غزه به دوحه رفت، نشستی بدون حضور محمود عباس رئیس دولت فلسطین و روسای دولت های مصر و عربستان سعودی، و با حضور خالد مشعل، رهبر سیاسی حماس.
برای احمدی نژاد که اولین رئیس جمهور ایرانی بود که در جلسه سال 2007 شورای همکاری خلیج فارس شرکت داشت حضور در نشست غزه مفهوم دیگری نیز داشت و آن این که کشورش را در کنار سوریه در خط مقدم جبهه دفاع از حماس و به شکل عام تر در خط مقدم مسئله فلسطین قرار دهد. احمدی نژاد با پای گذاشتن به میدان عمل تحت عنوان “همبستگی اسلامی” در مقابل سردرگمی کشورهای عرب “میانه رو” که به اعتقاد پاره ای از تحلیل گران موجودیت اسرائیل را به رسمیّت شناخته اند، “خود را در مقام رهبر توده های شورشی عرب قرار می دهد”.
آیا ایران که گفته می شود در سه سال گذشته 250 میلیون دلار به حماس کمک مالی کرده است امروز بیش از همیشه به وظیفه “پدرخواندگی” خود در قبال این سازمان عمل می کند؟ برای یافتن پاسخ این سئوال راهی ساختمان مسکونی کوچکی در شمال تهران می شویم تا با دکتر ابو اسامه عبدالمتی که هفت سال است نمایندگی حماس را در ایران برعهده دارد گفت و گو کنیم.
به گفته نگهبان ساختمان علاوه بر او هیأتی از حزب الله[ لبنان] نیز در این ساختمان زندگی می کند.
دکتر عبدالمتی در جواب سئوال ما می گوید: “مشکل شما اروپائی ها اینست که توجه اصلی
خود را روی ایران متمرکز کرده اید”. و بعد سعی می کند ما را متقاعد سازد که سازمان متبوع وی که فرزند اخوان المسلمین است از اقمار تهران نیست بلکه “سال ها پیش از تأسیس جمهوری اسلامی تحت عنوان دیگری وجود داشته و شصت سال است که مبارزه و مقاومت می کند”.
وی می افزاید که البته حماس “از کمک های ایران قدردانی می کند. ما خواهان عدالتیم و هر گونه کمکی را که در این جهت باشد می پذیریم. من از کشورهای اروپائی مثل فرانسه و ایتالیا و آلمان و انگلیس می خواهم راه ایران را که تأمین عدالت برای فلسطینی هاست دنبال کنند. امّا ایران تنها نیست. ما از اعراب سراسر جهان هم کمک دریافت می کنیم”.
آقای عبدالمتی توضیح می دهد که خواست حماس یک توافق “همه جانبه” است یعنی: “آتش بس، عقب نشینی نظامی، پایان دادن به محدودیت ها و باز کردن همه گذرگاه ها از جمله رفع . اگر این خواست تأمین نشود ما همچنان خواهیم جنگید و اگر لازم باشد سال ها به این جنگ ادامه خواهیم داد”. از او نظرش را در مورد مصر جویا می شوم و این که آیا او هم مثل بعضی ها معتقد است که مصر به فلسطینی ها “خیانت کرده است”؟ محتاطانه پاسخ می دهد: “من این لفظ را به کار نمی برم بلکه ترجیح می دهم بگویم کشورهای عرب به اصطلاح میانه رو، البته نام نمی برم، پس از آنچه که در غزه گذشت بار یک مسئولیت اخلاقی و تاریخی به دوششان افتاده است که باید به انجام برسانند”.
منبع: لوموند 19 ژانویه