جادوی اجرای زنده
صابرابر پس از همکاری درتئاتر”کردگدن”به کارگردانی فرهادآئیش این باربه سراغ کارگردانی نمایش “واوها و ویرگول ها” رفته است. نمایشی که اتفاقا با استقبال خوبی هم مواجه شده درسالن ایرانشهرتهران برصحنه است. گفت و گوی هنر روز با این کارگردان جوان را می خوانید…
ازبازیگری سینما تا کارگردانی تئاتر. این روندفعالیت های کاری برای شما چگونه تعریف می شود؟
کارگردانی تئاترامتیازاتی را دارد که آن برایم بسیارپراهمیت می کند. البته منظور ازامتیازات مسائل مالی این رشته هنری نیست به دلیل اینکه همه می دانند شاید ارزانترین هنر دربین همه هنرها همین هنرتئاتر است. هنری که مادر همه هنرها نامیده می شودمورد کم لطفی قرار می گیرد وبی مهری ها نسبت به آن تمامی ندارد. اما کارگردانی تئاتربرای من همواره به عنوان یک مساله مطرح است. تخصصی که بهواقع بسیار سنگیم وپیچیده است. کارگردانی تئاترنیازمند سواد آموزی حجیمی درمورد همه موضوعات است. این است که شناسایی حجم مطالب درمن وکنکاش درمورد آنها وانتقال مفاهیم از طریق تئاتربرایم به عنوان یک اصل مطرح ومورد احترام است.
واین موضوع درهمکاری قبلی شما درعرصه تئاتر با آقای آئیش تشدیدشد؟
بله. درکرگدن با این موضوعات به صورت مستیقیم سروکار داشتم وهمین امر باعث شد تا سعی کنم به هرترتیبی دراین تجربه خودم به سراغ کارگردانی بروم.
طرح اولیه “واوها وویرگول ها”چگونه به سراغ شما آمد؟
درمورد موضوع نمایش با همین دوستانی که امروز به عنوان بازیگر و همراهان پشت صحنه با من همکاری دارند صحبت کردم. به نتایج کلی رسیدیم وتمرینات را شروع کردیم.
دراولین تجربه کارگردانی تئاترتعدادزیاد بازیگران برایتان سخت نبود؟
19 بازیگری که در این نمایش باهم همکاری داریم همگی استعدادهای درخشانی هستند که با نوع کار یکدیگر آشنا هستند. این آشنایی مشکلات زیادی را حل و فصل می کرد. همه دوستانم برای به ثمر رسیدن نمایش به من کمک کردند ونه تنها تعداد آنها برایم عجیب نبود که اتفاقا با این تعداد راحت ترکارکردم.
تمرینات شما به چه شکلی بود؟
درموسسه کارنامه تمرین می کردیم. بازیگران نمایش همه تحصیلکردگان موسسه کارنامه هستند وچندین ترم است که با بازی و اخلاق یکدیگر آشنا هستند. به صورت یک روزدرمیان تمرین می کردیم وهربار3 تا 4 ساعت مشغول بودیم.
اغلب انتظار داشتیم که با توجه به فعالیت های سینمایی شما درمقام کارگردان تئاتر از بازیگران چهره سینمایی استفاده کنید. چرا این اتفاق نیفتاد؟
می شد به این گونه که شما می گویید هم باشد اما مساله آزمودن خویش درتجربه هنری بود ونه موفقیت درگیشه واین حرف ها… ضمن اینکه به نظرم این بازیگران که اغلب آنها اولین بار است که بازیگری می کنند وروی صحنه می روند بسیار صادقانه وجسورانه به کارخود می پردازند.
چرانام “واوها وویرگول ها”؟
این استعاره ای است از همه مکث های اجتماعی انسان ها درزندگی برای تعویض طیف وتصمیم گیری های بزرگ درخانواده واجتماع.
بسیاری از لحظات نمایش دراجرا وحتی متن شبیه به فیلم است. درطراحی های خود تا چه حدی پایبند وتاثیرگرفته از سینما بوده اید؟
سینما وتئاترهردو تکمیل کننده یکدیگر هستند وبسیاری اوقات تاثیرات مستقیم بریکدیگردارند. درطراحی میزانسن ها دربرخی نقاط نگاهی هم به کار در سینما داشته ام اما اغلب تمرکزم این بود که به شکل خلاقانه وبزرگ نمایی شده با خطوط حرکتی بازیگران برخورد داشته باشم.
یعنی برای فرارازاحتمال مطرح شدن این سوال دست به این نوع کارمی زدید؟
خیر. فضاسازی های تئاتروسینمابا یکدیگرتفاوت های چشکگیری دارند. البته درنوع برخورد همه چیز یکدست است اما درچگونگی کارفرق دارند. اصلا نمی خواستم که به صورت مستقیم سینما وارد مبحث تئاترشود.
چراسالن های ایرانشهررابرای اجرادرنظرگرفتید؟
ابتدا قصدداشتم تا “واوهاوویرگول ها”رادرتالارمولوی که محیطی کاملا دانشجویی هم دارد اجرا کنم اما درنهایت مجبور شدم از میان سالن های پیشنهادی ایرانشهررابرای اجرا برگزینم.
فکرمی کنید باز هم به سراغ تئاتر بیایید؟
بازخورد مخاطبان تااین لحظه بسیار مثبت بوده است. از نقد هایی که درمورد کارم نوشته شده است مطالب متنوعی را آموختم وجذابیت های اجرای زنده برایم قابل ستایش است. درآینده ای نزدیک با شکل وتجربه ای نو به سراغ تئاتر خواهم آمد.