مهدی رمضانی که فرزندش در جریان اعتراضات مردمی در ۲۵ خرداد ۸۸ بر اثر شلیک گلوله از سوی نیروهای نظامی کشته شد برای اجرای حکم احضار و برای وثیقه گذاران تعدادی از حامیان مادران عزادار هم اخطاریه فرستاده شده است.
خدیجه مقدم، از پایه گذاران مادران پارک لاله که پیشتر مادران عزادار نامیده می شد در مصاحبه با “روز” می گوید که هیچ یک از این اقدامات نمی تواند مادران و حامیان آنها را از دادخواهی و همراهی بازدارد.
مادران عزادار که به مادران پارک لاله تغییر نام داده اند، مادران جانباختگان سی و یک سال گذشته هستند که اعلام کرده اند از خون فرزندان شان نخواهند گذشت و خواهان محاکمه آمران و عاملان اعدام های فردی و دسته جمعی، کشتارهای قومی و دینی، زندان، شکنجه، تجاوز، ترور، شبیخون به منازل، به خاک و خون کشیدن خوابگاه ها و… هستند.
مادران پارک لاله همچنین خواهان آزادی بی قید و شرط همه زندانیان سیاسی و عقیدتی هستند و اعدام را یک قتل سازمان یافته می دانند و مخالف هرگونه قتلی با هر شکل و هر نامی از جمله سنگسار و قصاص و خواهان لغو قانون مجازات اعدام هستند.
بیش از۱۰۰ تن از حامیان مادران پارک لاله طی سه ساله گذشته به تناوب بازداشت و تحت بازجویی قرار گرفته اند. خدیجه مقدم به “روز” می گوید: همه کسانی که در پارک لاله جمع می شدند تاکنون بازجویی پس داده اند. با وجودی که آنها بارها تاکید کرده اند که مادران پارک لاله، گروه یا تشکل نیست و هیچ وابستگی به هیچ گروه و تشکلی هم ندارد تاکنون بیش ۱۰۰ نفر از مادران و حامیان آنها که صدای مادران عزادار بوده اند بازداشت و با وثیقه آزاد شده اند، حکم های سنگین برای تعدادی از این مادران و حامیان صادر شده و اکنون هم یکی یکی این حکم ها را به اجرا در می آورند که این مساله باعث نگرانی ما است.
از خانم مقدم می پرسم که مدتهاست مادران مدتها است حضوری در پارک لاله ندارند دلیل این برخوردها، صدور احکام سنگین و زندانی کردن آنها چیست؟ می گوید: مادران بعد از انتخابات ۸۸ و کشتار بچه ها، هر هفته به پارک لاله می رفتند اما از همان ابتدا ماموران امنیتی پارک را قرق و خیلی از مادران را بازداشت کردند. بعد دیگر پارک مملو می شد از ماموران لباس شخصی و امکان حضور نبود اما مادران کوتاه نیامدند و دیدار و همدردی با مادرانی که فرزندانشان را از دست داده اند همچنان ادامه یافت و ادامه دارد. دادخواهی ادامه دارد و هیچ یک از برخودهای صورت گرفته نمی تواند مادران را منصرف کند.
او می افزاید: شما نگاه کنید حکیمه شکری و ندا مستقیمی را به همراه پدر رامین رمضانی در بهشت زهرا بازداشت و با وثیقه آزاد اما دادگاهی کردند. دادگاه هم که بیدادگاه است از آنها میخواهد چیزهایی بگویند و گردن بگیرند که انجام نداده اند یا ابراز ندامت کنند. اما وقتی کسانی می آیند و از حقوق خودشان دفاع میکنند بدتر برخورد می کنند مثلا ژیلا کرم زاده مکوندی از حامیان مادران در دادگاه به قاضی مقیسه گفته بود که من به آزادی بیان اعتقاد دارم و قاضی مقیسه به منشی اش گفته بود بنویس این حقوق بشری است. یعنی حقوق بشر را نیز جرم میدانند.
به گفته خانم مقدم “حکم های سنگین برای مادران پارک لاله و حامیان آنها به دو دلیل صادر می شود؛ یکی اینکه آنها در دادگاه تن به ندامت یا گردن گرفتن کارهای ناکرده نداده و از خودشان و فعالیت هایشان دفاع کرده اند. دلیل دیگر برای ترساندن مردم است؛ وقتی برای کسانی که فقط با مادرانی که بچه هایشان کشته شده همدردی کرده اند چنین حکم هایی صادر می شود میخواهند مردم ازهمراهی و حمایت و همدردی با هم بترسانند”.
او میگوید: براساس قانون باید حکم یا احضاریه را به وکلا ابلاغ کنند اما در روالی غیر قانونی به جای ابلاغ به وکلا، برای وثیقه گذاران مادران و حامیان آنها احضاریه فرستاده اند یا زنگ میزنند که اگر فلانی را تحویل ندهید طی ده روز خانه شما که سند ضمانت او است ضبط خواهد شد. همه اینها برای ترساندن مردم از همبستگی است.
خانم مقدم با ابراز نگرانی از به اجرا گذاشتن احکام مادران و حامیان آنها توضیح میدهد: ژیلا کرم زاده مکوندی که در زندان است. حکم ژیلا مهدویان، مادر حسام ترمسی، همان پسر جوانی که در زندان آلوده به بیماری اش کردند و اکنون هم کبدش را از دست داده، از سوی دادگاه تجدید نظر تایید شده. تصور کنید؛ ۵ سال زندان تایید شده. دکتر لیلا سیف الهی که به سه سال محکوم شده برای اجرای حکم احضار شده، منصوره بهکیش به ۶ ماه حبس تعزیری و ۴ سال حبس تعلیقی محکوم شد، حکیمه شکری به سه سال و ندا مستقیمی هم به سه سال حبس محکوم شده‌اند. سه سال حکم پدر رامین رمضانی هم تایید شده و اخیرا هم تلفن کرده و او را برای اجرای حکم خواسته‌اند. محمد ابراهیمی که از سال ۸۹ زندان است، یکی از اتهاماتش ارتباط با مادران پارک لاله است؛ از ۵ سال حبسی که به او داده اند سه سالش فقط به خاطر ارتباط با مادران است.
او می افزاید: این حکم ها و احضارها برای اجرای آنها، واقعا باعث نگرانی و تاسف همه ما است. من خودم وقتی در خبرها میخوانم سعید مرتضوی، که از سال ۸۲ مشخص شد زهرا کاظمی به چه دلیلی در زندان کشته شد، نه تنها مجازات نمی‌شود بلکه ترفیع هم می‌گیرد و مقام و پست هم به او می‌دهند و اعتراضات خانواده‌های کشته شدگان و حتی نماینده‌های مجلس هم فایده‌ای ندارد متاسف می‌شوم. مادران پارک لاله و حامیان آنها به دلیل همدردی با خانواده‌های کشته شدگان جایشان زندان نیست. جای امثال مرتضوی‌ها زندان است.
خانم مقدم سپس با اشاره به سکوت نکردن مادران پارک لاله میگوید: مادرانی که فرزندانشان را از دست داده‌اند ساکت نمی‌شوند. شما ببینید مادر سعید زینالی که تاکنون دو بار زندان رفته و مرتب احضار و بازجویی می‌شود ۱۳ سال است دنبال فرزندش میگردد که جلوی چشم او گرفتند و بردند و نگفتند که چه بلایی سر او آورده اند. وقتی تهدید میکنند که بازداشت ات میکنیم شجاعانه می ایستد و میگوید بکنید، بیایید مرا هم ببرید، مثل پسرم که بردید.
او می افزاید: حکومت اینقدر ضعیف شده که از مادران می ترسد؛ از یک همدردی ساده می ترسد، برای همین فشارها را زیاد میکند. اما امیدوارم یک روز مادران پارک لاله و مادران خاوران هم در دادگاههایی بنشینند مثل مادران مایو میدان آرژانتین و شاهد محکوم شدن جنایتکاران باشند. مادران دادخواهی می خواهند و این حق آنهاست، نه کینه ای دارند نه چیزی بلکه فقط میخواهند دیگر شاهد تکرار جنایات نباشیم و برای فرزندان دیگران چنین اتفاقاتی نیفتد. مادران ایستاده اند و ما باید صدای آنها را بلندتر کنیم.
