بری روزن، گروگان سابق آمریکا در ایران، 30 سال پس از 444 روز اسارت به خاک آمریکا و آغوش همسر و دو فرزند کوچکش بازگشت. سپس سوار بر اتوبوسی شد که در سر راه خود به سوی وست پوینت، از خیابان های مزین به روبان زرد و مملو از هزاران نفر جمعیت بود عبور کرد؛ جمعیتی که برای او دست تکان می دادند و شعار می دادند: “آمریکا! آمریکا!”.
روزن سه دهه پس از آن روز به یاد ماندنی در 20 ژانویه 1981 و بازگشت به کشوری که از آغاز بحران گروگان گیری در اضطراب به سر می برد، قرار است به همراه سایر گروگان های سابق در مراسمی به ابتکار آکادمی نظامی آمریکا، در همان محل خاطره انگیزگردهم آیند.
روزن به خبرگزاری آسوشیتدپرس گفت: “من نمی خواهم خیلی احساساتی حرف بزنم، اما 30 سال زمان زیادی است و گروه ما در حال پیرشدن است.”
بحران گروگان گیری هنگامی شروع شد که دانشجویان ایرانی در سال 1979 و در پی خودداری ایالات متحده از تحویل شاه مخلوع، که در آن زمان به مداوای بیماری سرطان در آمریکا مشغول بود، دست به گروگانگیری ده ها آمریکایی زدند. پنجاه و دو گروگان به مدت 444 روز در اسارت بودند. آنها را با چشم بند در اسارت نگاه داشته بودند، کتک زده و مورد ارعاب قرار می دادند و در انزوا زندانی بودند. گروگان ها را با صحنه سازی اعدام می ترساندند.
دستور غیرمترقبه آزادی گروگان ها همزمان با ادای سوگند رونالد ریگان به عنوان رئیس جمهور جدید آمریکا در سال 1981 صورت گرفت و به این ترتیب، جیمی کارتر در تلاش چندین ماهه خود برای آزادی گروگان ها عقیم ماند.
گروگان های سابق در یک پایگاه نظامی در آلمان غربی سابق توقفی داشتند و سپس به سوی نیویورک پرواز کردند و در صحنه هایی اشکبار، دوباره به عزیزان خود پیوستند. از دیوید روئدر یکی از گروگان ها، هنگام خروج از هواپیما و در حالیکه دستانش را باز کرده بود و برق شادی در چهره اش نمایان بود، عکسی گرفته شده است. در کنار او پلاکاردی به چشم می خورد که بر رویش نوشته شده بود: “به آزادی خوش آمدی.”
دست کم 10 نفر از گروگان های سابق و از جمله روئدر، دعوت هتل تایلر متعلق به آکادمی وست پوینت را پذیرفته اند ودر مراسم چند روزه ای که از 20 ژانویه آغاز می شود، حاضر خواهند شد. این مراسم با تفریحات متنوع، مراسم عمومی و نیز چندین مراسم خصوصی با حضور بازماندگان عملیات ناموفق چرخبال های آمریکا در ایران، همراه خواهد بود.
اکنون پس از گذشت 30 سال، 10 نفر از آن گروگان ها درگذشته اند و بقیه از سلامت چندانی برخوردار نیستند. اغلب آنها دوران بازنشستگی خود را سپری می کنند.
آن دسته از گروگان های سابق که برای حضور در آکادمی به رودخانه هادسون می آیند، با هم ملاقات می کنند و از تجربه خود برای نظامیان جوانتر سخن خواهند گفت. برای آنها تور سیاحتی درنظر گرفته شده، در تالار مس پذیرایی می شوند و بازی های بسکتبال نظامی و نیروی دریای را تماشا خواهند کرد.
هنگام یورش دانشجویان به سفارتخانه آمریکا، روزن 66 ساله مأمور مطبوعاتی در تهران بود. روزن گفت گاهی تمام روز را به دنبال کردن یک لکه نور خورشید در فضایی تاریک می گذرانده است و می گوید این امر گاهی “جنبه درمانی” پیدا می کرد.
وی گفت: “من فکر می کنم هرچند یاد آوری آن دوران می تواند دردآور باشد، اما سخن گفتن درباره دوران اسارت و تلاش برای تشریح آنچه گذشته برای مردم، و البته کمک به خودم برای درک علت این پدیده و نحوه وقوع آن، بسیار مهم است.”
گروگان ها پس از ورود به کشور به وست پوینت برده شدند، همان هتلی که اکنون پیشنهاد دیدار مجدد آنها در آن صورت می گیرد. آنها 15 مایل را سوار بر اتوبوس های مزین به روبان زرد، نماد امید به بازگشت آنها در طول دوره اسارت، گذراندند. هزاران نفر در مسیر حرکت اتوبوس گرده آمدند و ابراز شادمانی کردند. برخی از آنها پلاکاردهایی در دست داشتند که روی آن نوشته شده بود: “از اینکه به خانه برگشته اید، خدا را شکر می کنیم.”
این واقعیت که آنها 14 ماه را در انزوای کامل به سر برده بودند، تکان دهنده بود.
هرمنینگ، یکی از گروگان های سابق، گفت: “ما تا زمانیکه به وایزبادن آلمان رسیدیم و راهی خانه شدیم، اصلاً نمی دانستیم که مردم آمریکا وضعیت ما را دبنال می کردند.”
روزن که از ازدواج او 39 سال می گذرد و اکنون پدربزرگ است، مدیر اجرایی روابط عمومی کالج بارو در منهتن است.
روزن می گوید هنوز یک چیز تغییری نکرده است.
او گفت: “ایران همیشه با من خواهد بود. همیشه!”
منبع: یو اس تودی- 14 ژانویه 2011
