انجمن اسلامی دانشجویان دموکراسی‌خواه دانشگاه تهران و علوم پزشکی تهران به مناسبت آغاز سال تحصیلی و بازگشایی دانشگاه‌ها با صدور بیانیه ای تاکید کرد که دانشجویان کشورتا بازگشت جمهوریت و آزادی،به اعتراضات مدنی خود ادامه خواهند داد.
متن این بیانیه به شرح زیرست:
ققنوسی که از خاکستر خویش سر برمی‌افرازد، بی‌گمان داغ آتشی جگرسوز را بر جان خریده است
کودتای انتخاباتی 22 خرداد فصل جدیدی را برای کشور رقم زده است که در این میان طفل نحیف جمهوریت، قربانی زیاده‌خواهی خودمهروزخوانان نامهربانی شد که کوس رسواییشان گوش فلک را کر کرده است. قریب به 5 ماه از مرگ جمهوریت می گذرد؛ ریخته شدن خون چندین ندا، کیانوش، مصطفی، سهراب، بازداشت و حبس و انفرادی و آزار بهترین فرزندان این مملکت و در آخر، گرفتن اعترافات مضحک تحت شدیدترین فشارهای روحی و روانی به انسان‌های بی‌گناه، فقط بخشی از نتایج شوم آن است که این همه رذالت فقط از عهده‌ی کسانی برمی‌آید که برخواسته از رای و خواست مردم نباشند.
سال تحصیلی جدید را در فضایی آغاز می‌کنیم که تابستانی پر مخاطره را گذرانده‌ایم و این بار دانشگاه، این سنگر آزادی‌خواهان هدف بعدی متولیان اموری قرار گرفته که پس از کودتای انتخاباتی 22 خرداد با نقل مکان از وزارت کشور به وزارت علوم درصدد کودتایی علمی (انقلاب فرهنگی نرم) در دانشگاه‌ها هستند.
دانشگاه تهران اما با فراز و نشیب‌ها و تهاجماتی بیش از پیش مواجه گشت و دستخوش حوادثی بس ناگوار شد. پس از برگزاری انتخابات دهمین دوره ریاست‌جمهوری، دانشجویان معترض که همراه تمام مردم ایران به نتایج اعلام‌شده در انتخابات و تبدیل آن به انتصابات معترض بودند نیز به صف مردم پیوستند و اینبار فریادشان را از دانشگاه به گوش جهانیان می رساندند و اعتراض خود را از خانه‌شان بیان می‌کردند. اما سرکوبگران پیش از آنکه به طور گسترده سرکوب‌های خیابانی خود را آغاز کنند از ترسی که از 10 سال پیش تا به حال بر جانشان چیره گشته بود نقطه آغازین سرکوب و تهاجم را کوی دانشگاه قرار دادند. در شامگاه 24 خرداد در دومین روز اعتراض دانشجویان کوی دانشگاه تهران مورد تهاجم مغول‌وار مزدوران قرار گرفت و به دستگیری‌های گسترده در میان دانشجویان منجر شد و این بر هولناکی این واقعه ناگوار بسی بیشتر از 18 تیر افزود.
اما این تنها دانشگاه تهران نبود که دستخوش این تهاجم وحشیانه گشت و دانشگاه شیراز و صنعتی اصفهان و تبریز و … نیز دردی مشترک را به جان خریدند. اما با این اتفاقات، دانشجویان همچون گذشته از پای ننشستند و به مبارزات آزادی‌خواهانه خود در صفوف مردم پرداختند.
اکنون دوباره پا به ابن عرصه مقدس نهاده‌ایم، اما در شرایطی خطیرتر، در شرایطی که نیروهای سرکوبگر چشم به ما دوخته‌اند. در شرایطی که موج دستگیری‌ها و تعلیق‌ها در تمامی دانشگاه‌ها به خصوص دانشگاه تهران به راه افتاده است. همانطور که شاهد بودیم پس از برخورد با دانشجویان در جریان حمله به کوی دانشگاه و دستگیری بیش از 200نفر از دانشجویان، متولیان امور از پای ننشستند و به گمان خود درصدد خاموش کردن این صدای حق‌طلبی برآمدند و با تمدید بازداشت چندی از دانشجویان به مدت دوماه و بازداشت چندین تن از دانشجویان چند روز پیش از بازگشایی دانشگاه، و همچنین با احضار ده‌ها تن از فعالان دانشجویی به کمیته‌ی انضباطی به عنوان نهاد سرکوب در دانشگاه و دفتر پیگیری وزارت اطلاعات خواستند تا فضای رعب و وحشت را در دانشگاه حاکم کنند و در مقام بازدارنده‌ی آنان در آیند، اما تمام این موارد هیچ از اراده دانشجویان نکاسته است. اما بحثی که به میان می‌آید نحوه برخورد مسؤولین دانشگاهی و در راس آنان ریاست دانشگاه است، دردناک است که گفته می‌شود رییسی که مسؤول تامین امنیت جانی دانشجویان است خود اجازه ورود نیروهای ضدشورش و نیروهای وابسته به بسیج و سپاه پاسداران به کوی دانشگاه جهت سرکوب دانشجویان را داده است و وای بر ما اگر حقیقت داشته باشد و هرچند که چندی بعد ریاست دانشگاه داعیه‌دار دفاع از حقوق دانشجویان می‌شود و دست به تکذیب‌های پیاپی این شایعات می‌زند و کمیته‌ی به اصطلاح “پیگیری حوادث پیش آمده” را تشکیل می‌دهد که تاکنون هیچ نتیجه‌ای حاصل نکرده است و گزارشی به دانشجویان داده نشده است ولی نتیجه ی آن گریبان دانشجویان را با محروم شدن بیش از 400 نفر از ساکنین کوی دانشگاه ، دستگیری دانشجویان ساکن کوی و تعطیلی تدریجی کوی دانشگاه گرفته است . اگر حادثه‌ای چون هجده تیر دامان‌گیر دانشجویان شد، سربازی به جرم دزدیدن ریش‌تراشی! پای میز محاکمه کشانده می‌شد اما اکنون هنوز هویت مهاجمان مشخص نشده است و در کیفرخواست‌هایی که جعلی و دروغ بودن آن بر تمامی مردم معترض و دانشجویان مبرهن است با فرافکنی و بی شرمی تمام، اتحادیه‌ای همچون دفتر تحکیم وحدت (اتحادیه انجمن های اسلامی دانشجویان سراسر کشور) را مسبب این فاجعه می نامند تا قربانی را جای متهم بنشانند. اما اقتدارطلبان در هجوم به دانشگاه تنها توان سرکوب خود را به دانشجویان محدود نکردند و در ادامه بازداشت‌ها به بازداشت تنی چند از اساتید دانشگاه تهران و همچنین علوم پزشکی تهران پس از انتخابات پرداختند و ریاست دانشگاه در برابر آنها نیز سکوت کرد و خود نیز با اخراج اساتید تحت عنوان بازنشته شدن آنان که به صورت سنتی نونهاد در دولت نهم و مدیریت ایشان درآمده است، به راهی نسنجیده ادامه داد.
امروز سرکوب دانشگاه صرفا مختص استاد و دانشجو نمانده است و پروژه انقلاب فرهنگی نرم به علوم انسانی بعنوان سرچشمه‌ی انتقاد و رهایی انسان رسیده است. سناریوهای نوشته شده محفل‌های کیهانی که از زبان به ظاهر متخصصان تا حتی اعتراف‌گران خوانده می‌شود؛ نشانه‌ی دردناکی از عزم شوم متولیان امور که تاب کوچکترین انتقادی را ندارند برای برچیدن بساط علوم انسانی است. دشمنی با علوم انسانی و کسانی که این علوم را می‌جویند و تحقیق می‌کنند و بسط می‌دهند که لاجرم به رسوایی فرهنگ استبدادی می‌انجامد؛ عمری طولانی به اندازه‌ی انقلاب فرهنگی دارد که این بار به شیوه‌ای دیگر در حال پیگیری است. در این میان اظهارنظرهای نابجای فرماندهان نظامی با نگاه پادگانی به محیط آکادمیک و مقوله علوم انسانی بر نگرانی‌های جامعه دانشگاهی افزوده است.
همچنین فشار به انجمن‌ها و تشکل‌های دانشجویی مستقل و منتقد به خصوص انجمن اسلامی دانشجویان دموکراسی‌خواه را نمی‌توان در این میان نادیده انگاشت. حمله به جمعی از فعالین دانشجویی دفتر تحکیم وحدت و بازداشت 17 نفر و سپس آزادی 15 نفر از آنها بعد از یک روز حکایت از سردرگمی نهادهای امنیتی و تصمیمات عجولانه و غیرعقلانی دارد. اما تداوم بازداشت عزت تربتی و احمد احمدیان دو تن از اعضای انجمن اسلامی دانشجویان دموکراسی‌خواه نگران‌کننده است و در حالی که خواست دلسوزان کشور و منافع ملی حل بحران از طرق مدنی و با روش‌های مسالمت‌آمیز است حاکی از آن است که متولیان امور ادامه حیات خود را جز در ادامه‌ی بحران جست و جو نمی کنند و با اینکه خود معترفند در شرایط فعلی این گونه اقدامات به تشدید فضای التهاب دامن می‌زند و نه تنها باعث آرامش نخواهد شد بلکه بدنه دانشجویی و اعتراضات دانشجویی را به سمت واکنش‌های رادیکال سوق می‌دهد ، باز از چنین اقداماتی رویگردان نیستند.
شرایط خاص سیاسی و اجتماعی جدید کشور جنبش دانشجویی را وارد مرحله بسیار حساس‌تری در تاریخ مبارزات سیاسی کرده است که این فصل جدید از فعالیت‌ها ملزومات خاص خود را می‌طلبد.
تداوم نگرش منتقدانه و پیگیرانه با ایجاد همدلی میان فعالان دانشجویی و تشکل‌های منتقد می تواند بهترین پشتوانه برای پیشبرد اهداف آزادی‌خواهانه و دموکراتیک در شرایط کنونی باشد. با توجه به روحیه انتقادی حاکم بر فضای دانشگاهی این انتظار که با توسعه فضای سرکوب، دانشجو و دانشگاهیان باید نسبت به نارسایی‌های اجتماعی و سیاسی سکوت کنند امر نابجاییست. اعتراض برای احیای حقوق از دست رفته ملت و ایستادگی در مقابل نقض گسترده و عریان حقوق بنیادین بشر و مبارزه با فضای خفقان از بدیهیات ذات جنبش دانشجویی می‌باشد. چیزی که در این میان حائز اهمیت است نحوه انجام این رفتارها است. برای پیگیری حقوق مدنی جامعه طبیعتاً به کارگیری یک رفتار مدنی، مسالمت‌آمیز و پرهیز از فضای متشنج و خشونت، بیشتر از حرکات آنارشیستی می‌تواند اثربخش باشد. توجه به این نکته نیز ضروریست که مزدوران دولتی و حکومتی در قالب نظامیان و شبه نظامیان سازمان‌یافته در ماه‌های اخیر قبح ورود به فضای دانشگاه را شکسته‌اند و باعث هتک حرمت دانشگاه گشته‌اند. درصورتی که رفتار اعتراضی دانشجویان با بصیرت و درایت و به دور از ایجاد آشوب و وارد نمودن خسارت به دانشگاه انجام گیرد بهانه‌ی دخالت این مزدوران در تجمعات دانشگاهی از آنها سلب می‌شود. از طرفی دیگر با مشی‌ای مدنی و مسالمت‌آمیز برای ادامه انتقادات و اعتراضات، رسانه‌ی بظاهر ملی صدا و سیما که بی‌شرمانه به تخطئه‌ی معترضین می‌پردازد و تمام و کمال در اختیار سرکوبگران قرار گرفته و قصد انحراف افکار عمومی از واقعیت‌های فعلی جامعه را دارد نیز نمی‌تواند دانشجویان معترض را اراذل و اوباش یا تهدیدکننده‌ی منافع ملی و یا خس و خاشاک ، اعتراضات آنان را اغتشاش و بحران را فتنه بنامد. هرگونه حرکت دانشجویی که بدون تدبیر سیاسی لازم انجام گیرد بدون شک موجب تخلیه انرژی اعتراضی و باز شدن دست کمیته انضباطی و نهادهای امنیتی و سرکوبگر برای محدود کردن مانور سیاسی دانشگاه را به همراه خواهد داشت.
تمام مسؤولین اعم از ریاست دانشگاه و معاونت دانشجویی و حراست کل دانشگاه و مسؤولین کوی باید خود را ملزم به پیگیری فجایع اخیر در دانشگاه بدانند و در مقام پاسخگویی درآیند، نه اینکه با ایجاد کمیته های فرمایشی و فرافکنی مشکلات اصلی و تهدیدهای درجه اول محیط دانشگاهی، سعی در کتمان جنایات دولت و حامیان آن داشته باشند، آنان باید فضا را برای اعتراضات مسالمت آمیز باز کنند و تأمین‌کننده‌ی آزادی‌های آکادمیک باشند. از هیات‌های علمی و اساتید محترم دانشگاه که با تجمع خود در روزهای آخر خرداد ماه 88 در مسجد دانشگاه تهران ثابت کردند که همواره نسبت به آنچه در فضای دانشگاه می‌گذرد حساس می‌باشند نیز انتظار می‌رود که همواره در کنار فعالان دانشجویی به حمایت از آنان پرداخته و ضمن محکوم کردن اتفاقات رخ‌داده به گوشزد کردن وظایف اصلی نهاد ریاست دانشگاه جهت گشایش فضای دانشگاهی و ارتقای سطح فعالیت مدنی بپردازند.
انجمن اسلامی دانشجویان دموکراسی‌خواه دانشگاه تهران و علوم پزشکی تهران ضمن تبریک سال تحصیلی جدید به تمامی دانشجویان بخصوص دانشجویان جدیدالورود اعلام می‌دارد که ضمن اعلام موافقت و همراهی با کلیات و مفاد بیانیه تبریک آغاز سال تحصیلی دفتر تحکیم وحدت برای استیفای حقوق ملت ایران، همواره در کنار مردم خواهد ماند و با تمامی فشارها برای محدود کردن فضای انتقادی مقابله نموده و در کنار دیگر فعالان عرصه جنبش دانشجویی برای حفاظت از جمهوری و آزادی در آکادمی تلاش خواهد کرد و هرگونه محدودیت و دگم‌اندیشی در حوزه‌های درسی بالاخص علوم انسانی را بر نخواهد تافت و همچنان برای پیگیری مطالبات مدنی فعالان سیاسی چه در زندان، چه در بیرون زندان نهایت تلاش خود را خواهد کرد.
