رای عدم اعتماد به سه وزیر پیشنهادی حسن روحانی با استقبال رسانه های محافظه کار مواجه شده، اما موضع این رسانه ها در ابراز خشنودی در عدم موفقیت حسن روحانی، متفاوت است. گرچه نشانه های متعدد وجود دارد که نشان می دهد تشکیل دولت روحانی نشانه دقیق فروپاشی جناح راست است.
در میان شادمانان از رای عدم اعتماد مجلس به سه وزیر، روزنامه های افراطی جوان و کیهان، از بقیه خشنود ترند. گرچه جامعه سیاسی سرمقاله روز شنبه حسین شریعتمداری را با لبخند تحویل گرفته و نشان شکست او دیده. شریعتمداری که در یک ماه گذشته به هر ترفندی متوسل شد که روی نمایندگان مجلس تاثیر بگذارد و مانع از حضور افرادی از دولت های هاشمی و خاتمی در دولت آینده شود و در این میدان حتی از اسناد اطلاعاتی هم بهره گرفت، در نهایت تنها پیروزی که به دست آورد یک رای کم آوردن دکتر نجفی بود ورنه سایر کسانی که مورد حمله شریعتمداری واقع شدند از علوی وزیر اطلاعات و بیژن زنگنه وزیر نفت و ربیعی وزیر کار و چیت چیان و ظریف همه انتخاب شدند. در حالی که انتظار می رفت روز شنبه شریعتمداری نارضایتی خود را از رای اعتماد مجلس ابراز دارد وی ماشین ادعا را به جاده دیگر انداخت و مدعی شد با این رای اعتماد ها جنازه «فتنه ۸۸» به خاک سپرده شد.
در کنار کیهان، روزنامه رسالت هم از تکمیل نشدن کابینه ابراز رضایت کرده و از اینکه مجلس بر سر آنچه که “فتنه 88” می نامد پافشاری کرده است، نتوانسته خوشحالی اش را پنهان کند این در حالی است که پدر خوانده جناح راست حبیب الله عسگراولادی اعلام داشته بود که دلش می خواهد معاون زنگنه باشد. و حمید حسینی عضو باسابقه جناح راست و فعال اتاق بازرگانی در چند مقاله وزیران با تجربه را بهترین ها خوانده بود. وی که برادرش محمد حسینی (وزیر ارشاد احمدی نژاد) از جمله طرد شدگان هوادار محمود احمدی نژاد و سعید جلیلی بود، از اولین روز از دولت حسن روحانی هواداری کرد.
این مواضع در حالیست که رسانه هایی همچون “صراط نیوز” با وجود ابراز رضایت از نتیجه رای اعتماد، خواستار آن شده اند که مواضع راستگرایان با کینه توزی های شخصی و برخی رفتارهای ناهنجار و اقداماتی چون تفتیش عقاید و بازجویی خلط نشود و مردم گمان نکنند که محافظه کاران تلاش کرده اند تا چوب لای چرخ دولت بگذارند. خشنودی محافظه کاران در حالیست که پیش از این سعید حجاریان در گفت و گو با خبرگزاری تسنیم از “از هم پاشیدگی” تشکیلاتی این جریان سخن گفت. ادعایی که در جریان جلسات رای اعتماد کاملا اثبات شد و در یک نمونه با وجود حمله شدید افراطیون به بیژن نامدار زنگنه، اسد الله عسگر اولادی از بیرون مجلس او را ستایش کرد و از وی به عنوان ناجی نفت یاد می کرد و معتقد بود که حاضر است اگر زنگنه قبول کند، معاون وی شود. در داخل مجلس نیز، محافظه کاران نتوانستند برای عدم اعتماد وی به اجماع برسند و آنطور که علی مطهری می گوید فراکسیون پیروان که ریاست آن با علی لاریجانی بود، دچار تشتت آراء شد و در نهایت زنگنه که طی هفته های اخیر در کانون حملات کیهان و افراطیون قرار داشت به کرسی وزارت نفت رسید.
از هم پاشیدگی تشکیلاتی و نیز عدم توفیق افراطیون برای ضربه زدن به تیم اقتصادی کابینه اما موجب نشد تا کیهان در شماره دیروز خود از عدم رای اعتماد به سه وزیر پیشنهادی، ابراز خوشحالی نکند. به طوریکه حسین شریعتمداری در یادداشت روز این روزنامه چنین نوشت:” برائت از فتنه 88 که می‌توان از آن با عنوان پوزش صریح و یا تلویحی متهمان به حضور در فتنه یاد کرد، یکی از برجسته‌ترین موضوعاتی بود که در طول 4 روز بحث و بررسی صلاحیت وزرای پیشنهادی سایه پررنگ آن بر تمامی اظهارات نمایندگان موافق و مخالف و گزینه‌های معرفی شده به وضوح احساس می‌شد. این سایه به اندازه‌ای پررنگ بود که اعتراض گسترده و توأم با عصبانیت اپوزیسیون خارج کشور و مدعیان فراری اصلاحات را در پی داشت.
جریانات و گروههای یاد شده، از اعلام برائت گزینه‌های پیشنهادی آقای روحانی نسبت به فتنه 88 با عنوان «پشت پا زدن همزمان» آنها به جنبش سبز و موسوی و خاتمی و کروبی یاد کرده و با ادبیات شناخته‌شده و بی‌ادبانه خود آنان را نواخته بودند!
فضای ضد فتنه حاکم بر جلسات 4 روزه رسیدگی به صلاحیت وزرای پیشنهادی در مجلس شورای اسلامی به همان اندازه که دشمنان بیرونی و دنباله‌های داخلی آنها را به خشم آورده است برای مردمی که در اعتراض به فتنه آمریکایی- اسرائیلی 88، حماسه پرشور و بی‌نظیر 9 دی را آفریده و از آن پس نیز بر خیانت فتنه‌گران و اعلام نفرت از آنان تأکید ورزیده بودند، امیدآفرین بود و به وضوح حکایت از آن داشت که آثار و ثمرات جهاد مقدس آنان با سران و اصحاب داخلی و خارجی فتنه 88 نه فقط کمرنگ نشده بلکه دامنه و ضریب تأثیر آن نیز گسترده‌تر شده و فزونی یافته است”.
کیهان افزود:” نفی صریح ادعای تقلب از سوی برخی وزرای پیشنهادی که به همراهی با فتنه متهم بودند و اظهارات آقای دکتر روحانی در دفاع از وزیرمسکن، راه و شهرسازی میخ دیگری بود که در یک جلسه رسمی و با حضور نمایندگان مردم بر تابوت فتنه آمریکایی-اسرائیلی 88 کوبیده می‌شد و از بی‌اعتباری و سقوط سران و عوامل فتنه 88 حکایت می‌کرد. این نکته نیز با اعتراض شدید و گسترده جریانات ضدانقلاب بیرونی و رسانه‌های بیگانه که «تقلب در انتخابات»! کلید واژه کودتای مخملی مورد حمایت آنها بود، روبرو شد و برخی وزرای پیشنهادی را به باد اعتراض و انتقاد گرفتند که چرا تقلب در انتخابات ریاست‌جمهوری 88 را نفی کرده‌اند!“.
روزنامه رسالت نیز در همراهی با کیهان ضمن ابراز رضایت از رای نیاوردن یه وزیری که “شبهه فتنه 88” درباره آنها وجود داشت، در یادداشتی به قلم کاظم انبار لویی می نویسد:” نمایندگان مجلس نجابت به خرج دادند و تنها به برخی از کسانی که این شبهه را داشتند رأی منفی دادند و از روی تسامح به‌جز دو سه نفر با بقیه با نگاه عفو و بخشش برخورد کردند. البته وزرای پیشنهادی که شبهه ورود در فتنه را داشتند در دفاعیات خود از ولایت فقیه و نظام به‌تصریح دفاع کردند، باید از آنها تشکر کرد که بر سبیل فتنه پای نمی‌فشارند. اما باید این گله را هم کرد که چرا این دفاع را در روز قدس 88، روز 16 آذر 88، روز 13 آبان 88 و از همه مهمتر روز عاشورای تلخ 88 که در آنجا ارکان نظام مورد اهانت و هجمه فتنه‌گران بود، انجام ندادند. آیا آنها سندی، نوشته‌ای یا بیانیه‌ای در 4 سال گذشته دارند که نشان دهند پاک و پاکیزه سیاسی هستند و از کیان نظام در برابر فتنه‌گران دفاع کردند.
به نظر این عضو با سابقه هیات موتلفه اسلامی »اگر نشان می‌دادند مجلس حرفی نداشت. آنها می‌گویند: ما ازآن‌پس در هیچ اعتراضی شرکت نکردیم. این را باید از یک مؤمن پذیرفت اما سؤال این است آیا این کفایت می‌کند. اعتراض این است که چرا دفاع نکردند. آیا این اعتراض وارد نیست؟ عزیزان وزرای پیشنهادی می‌خواهند بروند در عالی‌ترین پست اجرایی کشور بنشینند، آیا وقت حادثه از نظام و ولایت دفاع می‌کنند؟ پاسخ این است: بلی! اما سؤال این است که خود شما کارنامه‌ای در 4 سال گذشته نشان ندادید که این گزاره را تأیید کند. بنابراین رئیس جمهور باید به مجلس حق دهد که به این امر حساس باشد و در پیشنهاد وزرای جدید این دقت را لحاظ کند”.
سایت صراط هم در مطلبی با عنوان” آیا مجلس مقابل خواست مردم ایستاد؟”، کوشیده تا برای خوانندگان اش برای دست انداز درست کردن راستگرایان دربرابر دولت روحانی اینچنین توجیه بیاورد:” سوالی که اخیرا در برخی محافل سیاسی مطرح شده این است که آیا نمایندگان مردم با رای عدم اعتماد به 3 وزیر سد راه دولت یازدهم شده اند؟ در هفته گذشته برخی رسانه ها و شخصیت های سیاسی در تلاشی هدفمند برای ترغیب مجلس به رای اعتماد به تمامی گزینه های منتخب رییس جمهور در کابینه، عدم اعتماد نمایندگان مردم به هر یک از وزرای پیشنهادی را ایستادن در مقابل خواست مردم عنوان کردند!استدلال مطرح شده از سوی این افراد این بود که چون مردم در انتخابات اخیر به تفکر پیروز در انتخابات رای داده اند بنابراین وزرای پیشنهادی رییس جمهوری که از رای ملت برخوردار بوده، دقیقا همان پیشنهاد مردم است!گویا استدلال کنندگان به روش فوق، کاملا فراموش کرده بودند که نمایندگان مجلس نیز با رای مستقیم مردم انتخاب شده اند!با پذیرش این دلایل عجیب، کلیت فرآیند بحث و بررسی نمایندگان مردم در خصوص صلاحیت وزرای پیشنهادی امری عبث و بیهوده است چراکه در هر صورت (صلاحیت یا عدم صلاحیت هر یک از وزرای پیشنهادی) رای عدم اعتماد به معنای ایستادگی در مقابل خولاست مردم فرض می شود!با این منطق هر دولتی که روی کار می آید، باید تمامی وزرایش نیز بدون استثنا مورد تایید قرار گیرند و همه نمایندگانی که در دولت های قبلی نیز به برخی وزرا رای عدم اعتماد داده اند در مقابل خواست مردم ایستاده اند!البته ظاهرا برخی از این رسانه ها و شخصیت های سیاسی، رای عدم اعتماد به وزرای پیشنهادی را صرفا زمانی “مقابله با رای مردم” می دانند که دولت و رییس جمهور مدنظر آنان بر سر کار باشد! وگرنه رای عدم اعتماد به “حق نمایندگان مردم” تبدیل می شود!“.
در مقابل این موضع گیری ها، سایت الف که به محافظه کاران وابسته است، در یادداشتی نوشته است:” دفاع از کلیت کابینه پیام دارد. پیامش این است که اصولگراها مقابل دولت صف نکشیدند. مقابل رای مردم جبهه گیری نکردند. با امید و فضای مثبت ایجاد شده همراه هستند. مشکلات کشور را درک می کنند.رویاروئی اصولگراها با منتخب مردم جز بی اعتباری اصولگراها و مهمتر از آن ممانعت از ایجاد ثبات و امید و اعتماد به جامعه نتیجه دیگری ندارد. نیت اصولگرا ها مهم نیست؛ سخنان حمایت آمیز ظاهری شان نیز. باید عملا رفتاری نجیبانه نشان دهند. اصولگراها نباید متهم به این شوند که خلاف جریان اکثریت جامعه حرکت می کنند. این همیشه مشی جریان اصولگرائی واقعی بوده است که مصالح نظام و انقلاب را بر منافع جریانی و حزبی خود ترجیح می دادند. نیاز به گفتن نیست که این همه با تاکید بر مواضع اصولی است”.
اکنون باید دید که در گام های بعدی، کدام جریان اصولگرا می تواند دست بالا را در این اردوگاه داشته باشد و اینکه بین دولت و راستگرایان تعاملی در خواهد گرفت یا خبر؟
