ما ایرانی ها تمثیل های بی نظیر فراوانی داریم؛حالا کاری به اینکه چقدر به آنها عمل می کنیم یا نمی کنیم، ندارم. یا به اینکه تا چه اندازه سعی می کنیم مصداق این تمثیل ها و ضرب المثل ها قرار بگیریم یا نه… اما بالاخره در اصل موضوع تفاوتی ایجاد نمی کند. ما ایرانی ها تمثیل های بی نظیر فراوانی داریم.
یکی از این تمثیل های بی بدیل ایرانیان عبارت “تا مرد سخن نگفته باشد، عیب و هنرش نهفته باشد” است. البته این مثل در اصل یکی از اشعار نغز حضرت سعدی در حکایت سومِ باب اولِ اثرِ جاودانه او گلستان است:
تا مرد سخن نگفته باشد
عیب و هنرش نهفته باشد
هر پیسه گمان مبر نهالی
شاید که پلنگ خفته باشد
نتیجه مستقیم این تمثیل آن می شود که محتوای سخنی که مردان (فارغ از نگاه جنسیتی به واژه) بر زبان می آورند، نشاندهنده سطح دانش، فهم، دانایی و کمال آنها است و طبیعی است در چنین شرایطی، مزیت هر فردی در کلامی است که بر زبان او جاری می شود.
اما آنگاه که نوبت به سیاستمداران و مردان عرصه دشوار سیاست می رسد، این مزیت به “ضرورت” بدل می شود. ضرورتی که ناشی از حساسیت فوق العاده محیط سیاست زده پیرامون ماست.
رسانه های گروهی هرچقدر در ایفای وظایف خود با تنگنا و مصیبت روبرو باشند، برای انتقال آن دسته از سخنان سیاستمداران که خود آنها مایل به بیانشان هستند، به افکار عمومی آزادند و تا آنجا که بتوانند این وظیفه را به درستی انجام می دهند.
و دقیقا در همینجاست که “عیب و هنر” مردان وادی سیاست و طالبان سپهر قدرت عیان می شود. معایب و هنرهایی که تنها با یک سخن یا با یک مقاله یا با مصاحبه ای برملا می شوند.
اکنون با این مقدمه و برای آگاهی از میزان “عیب و هنر” یکی از مردان سیاست در کشورمان به این گفت و گوی کوتاه وزیر بازرگانی کابینه محمود احمدی نژاد توجه کنید:
وزیر بازرگانی از “تشکیل دادگاهی در کشور” برای “شکایت علیه تحریم کنندگان ایران” خبر داد.
به گزارش خبرگزاری های رسمی ایران، مهدی غضنفری در چهاردهمین همایش ملی تجلیل از صادر کنندگان نمونه گفت: “در این دادگاه همه تولید کنندگان و صادر کنندگانی که از تحریم ها خسارت دیده اند می توانند طرح شکایت کنند و از تحریم کنندگان خسارت بگیرند.”
وی در عین حال “هجوم بنگاه های کشورهای تحریم کننده” برای حضور در نمایشگاه های بین المللی ایران را نشان از “بی اثر بودن تحریم ها” دانست.
غضنفری افزود: “در شش ماه نخست امسال، 1875 شرکت خارجی در نمایشگاه های ایران حضور داشتند که در مقایسه با مدت مشابه سال گذشته 50 درصد افزایش داشت و بیشترین تعداد مربوط به کشورهای اروپایی تحریم کننده بود.”
وزیر بازرگانی اضافه کرد: “یکی از اهداف تحریم ها، انزوای ما بود اما در رویدادهای اخیر عکس آن را مشاهده می کنیم.”
وی گفت: “به دلیل ابتکاری که در ستاد ویژه در دست داریم اجازه نمی دهیم که تجار و صادر کنندگان دچار خسارت شوند”
غضنفری در پایان گفت: “در مصوبه ا ی که آماده کرده ا یم خسارت های احتمالی و هزینه های صادر کنندگان را جبران می کنیم.”
توجه کردید؟ اینها سخنان وزیر بازرگانی دولت جمهوری اسلامی ایران است که روز 29 مهرماه 1389 در خبرگزاری های رسمی و سایت های داخلی کشور منتشر شد.
حالا برای آگاهی از کیفیت سخنان آقای غضنفری با هدف اطلاع از “عیب و هنر”های ایشان، یکبار دیگر این سخنان و تناقضات درون آنها را با هم مرور می کنیم.
وزیر بازرگانی دولت محمود احمدی نژاد، وعده داده که قرار است دادگاهی در کشور تشکیل شود تا به “شکایت تولیدکنندگان و صادرکنندگانی” که از تحریم ها “خسارت دیده اند”، رسیدگی کند.
اما وی تنها در یک جمله بعد، تحریم ها علیه ایران را “بی اثر” توصیف می کند و توضیح نمی دهد اگر این تحریم ها آنگونه که وی ادعا دارد بی اثر است، پس چه احتیاجی به تشکیل “دادگاه” برای مجازات کشورهایی است که آنها را وضع کرده اند؟!
موضوع تنها به همین جمله ختم نمی شود. آقای غضنفری بلافاصله با اشاره به “ابتکار” خود در تشکیل یک “ستاد ویژه” می گوید که این ستاد اجازه نمی دهد که تجار و صادرکنندگان ایرانی “دچار خسارت شوند” اما در پایان همین جمله اضافه می کند که: “در مصوبه ا ی که آماده کرده ا یم خسارت های احتمالی و هزینه های صادر کنندگان را جبران می کنیم.”
همانگونه که روشن است وزیر محترم بازرگانی در یک جمله مدعی می شود که با درایت او قرار نیست تجار و صادرکنندگان ایران از تحریم ها خسارت ببینند، اما در همان زمان و در همان جمله، آمادگی خود را برای جبران خسارت های وارد شده به صادرکنندگان و تولیدکنندگان، اعلام می کند.
وی در عین حال باز هم توضیح نمی دهد که اگر ابتکارات او و دولت دهم آنقدر اثرگذار و کاری هستند که مانع از ضرر و زیان تجار ایرانی خواهد بود، پس تشکیل دادگاه وعده داده شده برای رسیدگی به شکایت از چه کسی است؟
تولیدکنندگان و صادرکنندگانی که قرار نیست ضرر بکنند، از کدام کشور و کدام دولت و بابت چه چیزی باید شکایت بکنند؟
بزرگی می گفت گاهی باید دهانت را ببندی و ابله به نظر برسی تا اینکه دهانت را باز کنی و همه تردیدها درباره خودت را از بین ببری. اما به قول ابراهیم نبوی ما بعضی اوقات “همینجوری می گیم، از کلمه استفاده می کنیم…”
فرهنگ “استفاده همینجوری” از کلمات در بین دولتمردان احمدی نژادی و مسئولان جمهوری اسلامی که مسبوق به سابقه بود و حالا هر روز هم بیشتر باب می شود و در پرتو حاکم شدن چنین فرهنگی است که رئیس جمهور یک کشور در یک برنامه زنده تلویزیونی حاصل ضرب سه عدد 15، 12 و 20000 در یکدیگر را، به جای 3 میلیون و ششصد هزار، حداقل 50 میلیون و حداکثر 100 میلیون بیان می کند و تازه پس از آن هم مدعی “محاسبات دقیق” خود و اعضای دولتش می شود.
و شاید به خاطر همین فرهنگ هم باشد که آیت الله خامنه ای، رهبر جمهوری اسلامی چشم خود را بر روی همه چیز می بندد و در جمع مسئولان استان قم، می گوید که “در دولت های نهم و دهم، چندین برابر دوره های قبل کار انجام شده است.”
بالاخره حاصل ضرب آن وزیر و رئیس و رهبر همین می شود دیگر…