بهمن ِ بیدادگر !
باز ، تو باز آمدی !
ظلمت ِ آن خاک وُ خِشت !
باز ، نمی خواهمت
بهمن ِ خونین سرشت !
با نفَس ِ سرد تو
شاخه ی شادم شکست.
غم ، به سرا پرده ام
خیمه زد وُ ریشه بست.
بامن وُ نیلوفرم
حرف تو از برف بود.
با دل ِ گُلرنگ ِ من
گفتگو از برف بود.
کینه ی دیرینه ای !
سنگ ِ هر آیینه ای !
زندگی ، از دست تو
اینهمه، فریاد گر.
باز، نمی خواهمت
بهمن ِ بیدادگر !