نمایشگاه عکس حامد بهداد با عنوان “عکس بازیهای حامد بهداد”با جمع آوری 40 فریم عکس سیاه و سفید در گالری شیرین تهران برپاست. گزارش وگفت و گوی اختصاصی روز را درباره این نمایشگاه می خوانید.
گزارش افتتاحیه نمایشگاه عکس حامد بهداد
خنده ها و افسوس ها
بعد ازظهر یک روز زمستانی در ارتفاعات فرمانیه. مراسم افتتاح نمایشگاه عکس بازیگری که در چند سال اخیر به لطف بازی و هوش بی بدیل خود در جوانی شهرتی برای خود دست و پا کرده است: حامد بهداد. نامی که طراحی و اجرای کاراکترهای عجیب و حیرت انگیز را در اذهان یادآور می شود. این بار تجربه ای نو و شاید تاثیر گرفته از اساتید خود در بازیگری همچون رضا کیانیان.
با سرعت به سمت محل برپایی نمایشگاه حرکت می کنم تا به موقع آنجا باشم. ثبت و ضبط لحظات ابتدایی افتتاحه برای هر خبرنگار و خواننده ای جذاب است. سفیدی برفی خفیف دامان خیابان های اطراف گالری شیرین را فراگرفته و آفتابی ملایم حاکم بر ساعت رفت و آمد است. از دور تجمع عده ای را درمقابل درب نمایشگاه می شود دید. آماده می شوم. قلم،کاغذ و شاید ضبط صوت. نزدیک تر می شوم. دقیق که می شوم در میان مردمان چهره ای آشنا به چشم نمی آید. هنوز زود است و 15 دقیقه ای تا ورود میهمانان ویژه باقی مانده است. دختران و پسران مشتاق و علاقمند به هنر عکاسی و البته بیشتر به بازیگری حامد بهداد رامی بینم. نام “بهداد، بهداد” است که در زیر لب های سرد و خشکیده از سرما تکرار می شود و کاغذها و خود کارها با کتاب هایی که تصویر براندوی فقید و بزرگ روی آنها چاپ شده دیده می شود. کمی منتظر می مانیم. ساعت 15. 48 دقیقه است و درب نمایشگاه بازشده. هنردوستان داخل می شوند که بهداد هم می رسد. همه دور او را می گیرند ومشغول به سوال و جواب، وعکس و امضاء. از سریال اخیر او می پرسند و اینکه امسال سیمرغ فیلم فجر از آن اوست؟؟؟ صدای مدیر برگزاری جشنواره به گوش می رسد. دقیق تر شده و یادداشت برمی دارم:
از دو ماه پیش برنامه‌های برگزاری این نمایشگاه با ایده‌ای از سوی حامد بهداد شکل گرفت و در مدت کوتاهی موفق شدیم به نتیجه فعلی که نمایش بیش از 36 عکس است، برسیم.
پس ازعبور از پله و راهروها به سالن های کوچک و قهوه ای رنگ نمایشگاه می رسم. محل نمایش فریم ها. کسانی که حامد بهداد در سینما از آنها عکاسی کرده بود، عموما افرادی بودند که در رسانه‌ها کمتر دیده می‌شوند؛ مثلا صدا‌بردارها، تهیه‌کنندگان، فیلمبردار‌ها و غیره با شناخت حامد از شخصیت آنها در این عکس‌ها دیده می‌شدند و از سوی دیگر فضاسازی بصری این عکس‌ها اهمیت ویژه‌ای داشت که نشان از بازیگر‌بودن حامد بهداد و بازیگوشی‌های هنرمندانه او برای بیان دغدغه‌هایش از زاویه‌ای متفاوت می‌دهد.
مشخص بود که خاستگاه این حرکت کاملا بی‌هدف بود و از قبل برای آن نقشه نکشیده بود، بلکه هدف یادگیری بود. عکس هایی از آتیلا پسیانی،ناصر تقوایی،باران کوثری،فریدون گله و فریبرز عرب نیا. امین حیایی با نگاهی به افق و سیگاری در دستان،بهرام رادان با خنده ای که بیشتر قهقهه بود و مرحوم احمد آقالو تکیده به صندلی و با نگاهی غریب. آن طرف عکسی ویژه قرار داشت. بهداد با شکیبایی بزرگ. عکس هایی از پشت صحنه های فیلم هایی چون”چای تلخ”،”آدم”،”روز سوم” و”شبانه روز”. خنده ها و افسوس هایی که به شکار دوربین بهداد درآمده و برروی قاب هایی با اندازه های متفاوت نقش بسته بود.
صدای بلند بهداد فضای سالن را برگرفت: “لطفا از عکس ها تصویر نگیرید. نه فیلم و نه عکس. ممنون.”
به سراغش می روم تا به چند سوال پاسخگو باشد.
چه شد که تصمیم گرفتید که درکنار بازیگری عکاسی هم کنید؟
حقیقت این است که یکباره به ان فکر کردم . جالب است بدانید من حتی دوربین عکاسی از خودم نداشتم و اغلب عکس هایی که می بینید با دوربین هایی گرفته شده است که از دوستانم امانت گرفته ام و در لحظه شکار شده اند.
فکر می کنید عکاسی در روند بازیگری شما هم تاثیر گذار باشد؟
خودتان چه فکر می کنید؟ صددرصد. به نظر من بازیگربا آشنایی لنزهای متفاوت و با قرار گرفتن در پشت دوربین های متفاوت می تواند نوع و شیوه کار خود دربرابر دوربین های متفاوت را بهتر بشناسد.
این عکس ها با چه دوربین هایی گرفته شده است؟
همه اینها آنالوگ هستند و با دوربین های غیر حرفه ای و کاملا آماتور گرفته شده است.
شنیده ام که عکاس را خیلی زود یاد گرفتید؟
بله. درمدت یک ساعت. یکی از دوستانم عکاسی می کرد و من نگاه می کردم. همه رموز عکاسی این چنینی را در یک روز به من تحویل داد.
جمع آوری و تولید این عکس ها حاصل چه مدت کار است؟
حدود 6 سال واندی مشغول بودم.
تعداد عکس های شما به چند فریم رسیده است؟
برای این نمایشگاه قرار بود 100 فریم عکس را به نمایش بگذارم ولی فضای گالری شیرین برای این تعداد کوچک بود.
چه شد که به سراغ چنین موضوعی رفتید؟
به دلیل اینکه دسترسی به زندگی خصوصی عوامل سینما برای هرکسی مقدور نیست و مردم دوست دارند تا میزانسن ها و لحظاتی از بیوگرافی خانوادگی هنرپیشگان را ببینند. بنابراین بهترین سوژه را برای این نمایشگاه همین دیدم و با اجازه همه کسانی که عکس شان را دراینجا می بینید اقدام به برپایی این رویداد کردم.
فکر واگذاری عواید این نمایشگاه به هنرمندان کم امکان و خلاق از آن که بود؟ پیشنهادی بود که دوستانم در شرکت قرمز به من دادند و من هم با علاقه پذیرفتم.