حبس خودسرانه و محکومیت

نویسنده

‏برنامه نظارت بر حمایت مدافعان حقوق بشر، به عنوان برنامه ای مشترک از “سازمان جهانی مبارزه با شکنجه” و ‏‏”فدراسیون بین المللی جامعه های حقوق بشر” اطلاعات جدیدی را دریافت کرده و از رهبران جمهوری اسلامی خواسته به ‏سرعت درخصوص برای جلوگیری از حبس های خودسرانه و محکومیت ها اقدام کند.‏

متن اعلامیه این برنامه از اطلاعات جدید خبر می دهد با این مقدمه که : برنامه نظارت از سوی منابع قابل اطمینان مطلع شده ‏که حکم اعدام آقای عدنان حسن پور، یکی از اعضای انجمن روزنامه نگاران کردستان ایران و گزارشگر هفته نامه “ئاسو” که ‏از سوی دولتمردان جمهوری اسلامی توقیف شده، ملغی گردیده است. او همچنین یکی از مدافعان فعال حقوق فرهنگی کردستان ‏محسوب می شود. ‏

با توجه به اطلاعات رسیده، دیوان عالی کشور روز 3 سپتامبر 2008 حکم اعدام آقای حسن پور را که در تاریخ 9 ژوئیه ‏‏2007 صادر شده بود، به دلیل اشتباه در روند محاکمه ملغی کرده است. درحقیقت، به گفته دیوان عالی، دادگاه نمی توانسته آقای ‏حسن پور را به عنوان یک “محارب” در نظر بگیرد. به همین دلیل، پرونده او به دادگاه سنندج بازگردانده شد تا مجدداً دراین ‏رابطه حکم صادر شود. ‏

برنامه نظارت از این تصمیم قدردانی کرده و از مسؤولان قضایی می خواهد که امکان برگزاری یک دادگاه بی طرف برای ‏آقای حسن پور را ضمانت کنند.‏

به علاوه، برنامه نظارت خاطرنشان می سازد که آقای عبدالواحد [معروف به هیوا] بوتیمار، یکی از اعضای فعال سازمان ‏غیردولتی و زیست محیطی “سبزچیا” که به همراه آقای حسن پور به اعدام محکوم شده بود، پس از اینکه در تاریخ 22 اکتبر ‏‏2007 حکم اعدامش از سوی دیوان عالی کشور ملغی گردید، برای بار دوم در 17 مارس 2008 از سوی دادگاه به اعدام ‏محکوم شد. ‏

آقایان حسن پور و بوتیمار که در زندان سنندج محبوس بودند، براساس گزارشات به دست آمده، به زندان اوین منتقل شده اند. ‏

به علاوه، برنامه نظارت خاطرنشان می سازد که چندین نهاد سازمان ملل، از جمله کمیته حقوق بشر سازمان ملل، کمیته مبارزه ‏با شکنجه سازمان ملل و گزارشگر ویژه در امور شکنجه خواستار لغو مجازات اعدام شده اند و اینکه در قوانین بین المللی [به ‏ویژه ماده 6 میثاق بین المللی حقوق سیاسی و مدنی] آمده است که مجازات مرگ تنها برای جرم های شدید قابل اجراست. ‏

برنامه نظارت همچنین تصریح می کند که ایران به عنوان یکی از اعضای شورای حقوق بشر متعهد شده تا “بالاترین سطح ‏استانداردها را در ارتقاء و حمایت از مقوله حقوق بشر رعایت و حفظ کند”.‏

اطلاعات اولیه:‏

روز 16 ژوئیه 2007، دادگاه انقلاب مریوان آقایان عدنان حسن پور و عبدالواحد [هیوا] بوتیمار را به جرم “جاسوسی”، ‏‏”اختلال در امنیت ملی”، “اشاعه شعارهای جدایی طلبانه”، “خیانت” و “همکاری با احزاب مخالف کرد” به اعدام محکوم کرد. ‏این در حالی است که این دو در طول محاکمه خود از داشتن وکیل محروم بوده اند و از زمان بازداشت در ماه های دسامبر ‏‏2006 و ژانویه 2007، امکان ملاقات نیز برای آنان در زندان مریوان، که تا ژوئیه 2007 به طول انجامید، محیا نبوده است. ‏

این دو روزنامه نگار در زندان اطلاعات سنندج زندانی بوده اند و برای اولین بار در تاریخ 9 اوت 2007 امکان ملاقات ‏خانواده خود را یافتند. آنها در وضعیت روحی و جسمانی کاملا وخیم و نگران کننده ای قرار دشتند و به خانواده خود اطلاع ‏دادند که به دلیل خودداری مقامات جمهوری اسلامی از امکان درمان مناسب محروم بوده اند. ‏

در تاریخ 22 اکتبر 2007، دیوان عالی کشور محکومیت اعدام آقای حسن پور را که در 9 ژوئیه 2007 توسط دادگاه انقلاب ‏مریوان صادر شده بود تأیید کرد. اتهامات وارده بر او “جاسوسی”، “اختلال در امنیت ملی”، “اشاعه شعارهای جدایی طلبانه”، ‏‏”خیانت” و “همکاری با احزاب مخالف کرد” عنوان شده بود. این درحالی است که دیوان عالی کشور حکم عبدالواحد بوتیمار ‏صادره از دادگاه انقلاب را به دلیل نقص رسیدگی نقض کرده بود. ‏

اقدامات فوری مورد درخواست:‏

از شما خواهشمندیم که هر چه سریعتر دولتمردان جمهوری اسلامی را از درخواست های زیر باخبر سازید:‏

‏1. تحت هر شرایطی، سلامت روحی و جسمانی آقای عدنان حسن پور و آقای عبدالواحد [هیوا] بوتیمار را تضمین کنند.‏

‏2. اطمینان دهند که آقایان حسن پور و بوتیمار هرچه سریعتر و بدون هیچ گونه قید و شرطی آزاد خواهند شد، زیرا حبس آنان ‏صرفاً به دلیل فعالیت هایشان در زمینه حقوق بشر بوده و کاملاً خودسرانه است. ‏

‏3. اطمینان دهند که دادگاه آقای حسن پور کاملاً عادلانه و بی طرف برگزار خواهد شد و امکان استفاده بلامانع از نماینده قانونی ‏را خواهد داشت. ‏

‏4. اطمینان دهند که آنها امکان برخورداری از معاینه و درمان پزشکی را خواهند داشت.‏

‏5. سریعا به هرگونه اقدام تهدیدآمیز و آزاردهنده در قبال تمامی مدافعان حقوق بشر در ایران پایان دهند. ‏

‏6. به مواد اعلامیه مدافعان حقوق بشر، تصویب شده توسط مجمع کل سازمان ملل در تاریخ 9 دسامبر 1998، احترام گذاشته و ‏آن را رعایت کنند. به ویژه ماده اول آن که می گوید: “هر شخصی به صورت فردی یا گروهی این حق را دارد که در سطوح ‏ملی و یا بین المللی اقدام به حمایت از حقوق بشر کند و آزادی های اصلی را تحقق بخشد” و همچنین ماده 6 قسمت دوم که می ‏گوید: “هر شخصی این حق را دارد […] تا به شکلی آزادانه به افشا، اشاعه یا نشر نظریات دیگران و اطلاعات مربوط به ‏حقوق بشر و آزادی های اصلی اقدام کند”. و به علاوه، ماده 12.2 که می گوید: “دولت باید کلیه تدابیر لازم را انجام دهد تا ‏حمایت فردی و گروهی همه کس در برابر خشونت، تهدید، تعقیب، اقدامات تلافی جویانه، فشار، تبعیض های منفی شخصی و ‏یا قانونی و هرگونه اقدام مستبدانه دیگری که به دنبال اقدامات مشروع و قانونی این اشخاص براساس این اعلامیه انجام شده، ‏توسط مراجع ذیصلاح تضمین گردد”.‏

‏6. به طور کلی، تحت هر شرایطی اطمینان دهند که مفاد حقوق بشر و آزادی های اصلی در ایران مطابق با اعلامیه جهانی ‏حقوق بشر و دیگر عهدنامه های بین المللی و منطقه ای که در زمینه حقوق بشر فعالیت می کنند و ایران نیز آنها را به رسمیت ‏می شناسد رعایت خواهند شد.‏

منبع: فدراسیون بین المللی جامعه های حقوق بشر، 4 سپتامبر ‏

مترجم: علی جواهری