شروین امیدوار
با گذشت چهار روز از انتشار اخباری در مورد تهیه فیلم از اعترافات اجباری دانشجویان زندانی دانشگاه امیر کبیر،مجید توکلی یکی از سه دانشجوی در بازداشت پلی تکنیک طی نامه ای از زندان اوین ابعاد جدیدی از پشت پرده اخذ اعترافات اجباری از دانشجویان و تهیه این فیلم را فاش کرد.
مجید شیخ پور، پویان محمدیان و مقداد خلیل پور سه دانشجوی دیگر این دانشگاه نیز دیروز در نامه ای به ساعدی قاضی پرونده دانشجویان دانشگاه امیر کبیر فیلم اعترافات را ناشی از”رفتار نامتعارف بازجویان” و نشانی از ”شکنجه طولانی” خود و احمد قصابان، مجید توکلی، و احسان منصوری در طی مدت بازداشت در بند امنیتی زندان اوین اعلام کردند.
فیلم تهیه شده که نام “خط سیاه” بر آن گذاشته شده حاوی فیلم هایی پراکنده ای از تجمعات سازماندهی شده پس از انتشار 4 نشریه جعلی از روی نشریات دانشجوئی در مقابل دانشگاه امیرکبیر، گزارش های منتشر شده توسط رسانه های خبری و مصاحبه های دانشجویان با این رسانه هاست که تحت عنوان “مصاحبه دانشجویان با رسانه های بیگانه” ضبط شده.علاوه براین گوشه هایی از فیلم اعترافات اجباری سه دانشجوی زندانی دانشگاه امیر کبیر؛احسان منصوری، مجید توکلی و احمد قصابان، که در بند 209 وزارت اطلاعات در زندان اوین و به گفته دانشجویان “تحت فشار و شکنجه” تیهیه شده نیز به صورت پراکنده در فیلم «خط سیاه» آمده است.
مجید توکلی؛ فیلم تحت شکنجه ضبط شد
مجید توکلی که از اردیبهشت 86 تاکنون در بازداشت به سر می برد، در نامه ای با عنوان “پاسخی به خط سیاه” که در داخل زندان اوین نوشته “خبرنامه امیر کبیر” دیروز آن را منتشر کرد، تاریخ ضبط این اعترافات را “16 خرداد 86” و “31 تیر ماه 86” و محل آن را “بند امنیتی 209 زندان اوین” اعلام کرد.
بنابر نامه مجید توکلی روز 16 خرداد و درحالی که بازداشت گسترده دانشجویان امیرکبیر ادامه داشته شش تن از دانشجویان بازداشت شده؛مجید شیخ پور، پویان محمودیان، مقداد خلیل پور، احسان منصوری احمد قصابان و خود مجید توکلی که بیش از یک ماه در این بند تحت شکنجه و بازجوئی قرار داشتند پس از انجام تمهیدات “اصلاح صورت و حمام برای پنهان کردن چهره های آشفته و نامرتب” حاصل از بازداشت و فشار در سلول انفرادی با ”لباس های مخصوص بند 209 اوین” در داخل همین بند در مقابل دوربین قرار گرفتند.
به گفته مجید توکلی این فیلم “با صحبت های مفصل قبل از ضبط فیلم و هماهنگی های لازم بین بازجو و اینجانب پیرامون فضای منتهی به انتشار نشریات و سناریوی کذب انتشار نشریات توسط دانشجویان بوده است که اگر چه اظهارات مربوط به فضای مهرماه تا اردیبهشت ماه بر اساس نگاه و تحلیل شخصی اینجانب بوده و درست است، لیکن تائید انتشار نشریات توسط ما پس از تحمل شکنجه های فراوان و اخذ تائید اعترافات کذب و کتبی مورد نظر بازجویان و با قول آزادی سریع شیخ پور، محمودیان و خلیل پور و عدم ادامه روند بازداشت های غیر عقلانی و غیرانسانی بوده است”.
توکلی همچنین گفته که بار دیگر دانشجویان زندانی را تک به تک به دفتر رئیس بند برده و از آنان فیلم هایی گرفته اند، فیلم هایی که “اگر چه در دفتر ریاست بند امنیتی 209 و بر روی مبلمان دفتر ایشان و با پس زمینه یخچال و تلویزیون صورت گرفته که تداعی فضایی از زندگی معمول و عادی را دارد، ولی با توجه به عدم خروج ما(دانشجویان) از زندان در طول این مدت 10 ماهه و در لباس های مخصوص بند امنیتی 209 و چهره های آشفته و رو به تحلیل رفته باز هم مهر تائید بر فشار ها و شکنجه ها بازجویان و ضابطان دستگاه امنیتی و اطلاعاتی است و نه مجال استفاده از آن سخنان در جهت نیت ایشان”.
سه دانشجو فاش کردند
مجید شیخ پور، پویان محمودیان و مقداد خلیل پور هر سه از سردبیران نشریات دانشجوئی پلی تکنیک که در اردیبهشت گذشته همراه با احسان منصوری، احمد قصابان و مجید توکلی چندین ماه در بازداشت به سر برده و با قرار وثیقه فعلا آزاد هستند، نیز دیروز در واکنش به تهدید نهادهای امنیتی نسبت به پخش فیلم اعترافات اجباری دانشجویان، نامه ای به قاضی پرونده نوشتند.
این سه تن با تاکید براین که اخذ اعترافات کتبی و تصویری از دانشجویان حاصل “رفتارهای نامتعارف دانشجویان” و “شکنجه های طولانی” آنان بوده، خطاب به قاضی ساعدی نوشته اند “با توجه به عدم وجاهت قانونی اعترافات اخذ شده تحت فشار و شکنجه و همچنین با توجه به رجاء واثقی که به استقلال رای و قضاوت عادلانه حضرتعالی داریم، انتظار این است که با صدور حکم برائت این سه دانشجوی بیگناه موجبات احقاق حقوق حقه ایشان را فراهم آورید”.
در این نامه همچنین این سه دانشجو تاکید کرده اند “وضعیت آقای احمد قصابان در حین اعترافات تلویزیونی بسیار غیرطبیعی بود و نشان از شکنجه های طولانی مدت داشت. به طوری که از فرط کم رمقی، در حین اعتراف مقابل دوربین، چشم بند از دست وی رها می شد و به زمین می افتاد”.
آن ها نوشته اند “آن چه در جریان فیلمبرداری از ما خواسته شد، این بود که بیشتر به بیان آن چه در ۴ نشریه جعلی نوشته شده بود بپردازیم.و از آن جا که افراد بازداشت شده اساسا دخالتی در انتشار این نشریات نداشتند در بیان جزئیات به صورت آشکار به مطالبی خلاف واقع اشاره می کردند”. این دانشجویان برای اثبات اجباری بودن این اعترافات برخی از تناقض های موجود در اعترافات اخذ شده را در نامه خود ذکر کرده اند.
روش نخ نما
اعترافات تلویزیونی یکی از مواردی است که از اولین سال های پس از انقلاب از سوی ماموران امنیتی رواج یافت.عدم استقلال نهادهای قضائی از نهادهای امنیتی و مصونیت آهنین ماموران امنیتی سبب شد که این روش با وجود افشای چندین باره آن از سوی زندانیان و بازداشت شدگان همچنان به روش ثابت نهادهای امنیتی جمهوری اسلامی تبدیل شود.
حتی در پرونده هایی چون “نظر سنجی”، “عزت اله سحابی”، “علی افشاری”، “سیامک پور زند”، رامین جهانبگلو، هاله اسفندیاری، و کیان تاجبخش که بی اعتباری اعترافات اجباری فاش شده و در یا در موردی چون ”پرونده وبلاگ نویسان” که جزئیان پشت پرده اخذ اعترافات تلویزیونی توسط بازداشت شدگان مستقیما به اطلاع رئیس قوه قضائیه نیز رسید، از آن جا که عاملان اعتراف گیری تلویزیونی از مصونیت برخوردار بوده و به مجازات نرسیدند عملا این روند تکرار می شود.
رسواترین نشانه این نوع اعتراف گیری ها، همان است که توسط نیروهای داخلی و برای نجات متهمان قتل های زنجیره ای در جهان منتشر شد. این فیلم مربوط به اعتراف گیری از همسر سعید امامی – معاون سابق وزارت اطلاعات و عامل قتل های زنجیره ای – بود.