بار دیگر فیلمبرداری در اوین

نویسنده

‏‏ شروین امیدوار

با گذشت چهار روز از انتشار اخباری در مورد تهیه فیلم از اعترافات اجباری دانشجویان زندانی دانشگاه امیر ‏کبیر،مجید توکلی یکی از سه دانشجوی در بازداشت پلی تکنیک طی نامه ای از زندان اوین ابعاد جدیدی از پشت ‏پرده اخذ اعترافات اجباری از دانشجویان و تهیه این فیلم را فاش کرد.‏

مجید شیخ پور، پویان محمدیان و مقداد خلیل پور سه دانشجوی دیگر این دانشگاه نیز دیروز در نامه ای به ساعدی ‏قاضی پرونده دانشجویان دانشگاه امیر کبیر فیلم اعترافات را ناشی از”رفتار نامتعارف بازجویان” و نشانی از ‏‏”شکنجه طولانی” خود و احمد قصابان، مجید توکلی، و احسان منصوری در طی مدت بازداشت در بند امنیتی ‏زندان اوین اعلام کردند.‏

فیلم تهیه شده که نام “خط سیاه” بر آن گذاشته شده حاوی فیلم هایی پراکنده ای از تجمعات سازماندهی شده پس از ‏انتشار 4 نشریه جعلی از روی نشریات دانشجوئی در مقابل دانشگاه امیرکبیر، گزارش های منتشر شده توسط ‏رسانه های خبری و مصاحبه های دانشجویان با این رسانه هاست که تحت عنوان “مصاحبه دانشجویان با رسانه ‏های بیگانه” ضبط شده.علاوه براین گوشه هایی از فیلم اعترافات اجباری سه دانشجوی زندانی دانشگاه امیر ‏کبیر؛احسان منصوری، مجید توکلی و احمد قصابان، که در بند 209 وزارت اطلاعات در زندان اوین و به گفته ‏دانشجویان “تحت فشار و شکنجه” تیهیه شده نیز به صورت پراکنده در فیلم «خط سیاه» آمده است.‏

‎ ‎مجید توکلی؛ فیلم تحت شکنجه ضبط شد‎ ‎

مجید توکلی که از اردیبهشت 86 تاکنون در بازداشت به سر می برد، در نامه ای با عنوان “پاسخی به خط سیاه” ‏که در داخل زندان اوین نوشته “خبرنامه امیر کبیر” دیروز آن را منتشر کرد، تاریخ ضبط این اعترافات را “16 ‏خرداد 86” و “31 تیر ماه 86” و محل آن را “بند امنیتی 209 زندان اوین” اعلام کرد.‏

بنابر نامه مجید توکلی روز 16 خرداد و درحالی که بازداشت گسترده دانشجویان امیرکبیر ادامه داشته شش تن از ‏دانشجویان بازداشت شده؛مجید شیخ پور، پویان محمودیان، مقداد خلیل پور، احسان منصوری احمد قصابان و خود ‏مجید توکلی که بیش از یک ماه در این بند تحت شکنجه و بازجوئی قرار داشتند پس از انجام تمهیدات “اصلاح ‏صورت و حمام برای پنهان کردن چهره های آشفته و نامرتب” حاصل از بازداشت و فشار در سلول انفرادی با ‏‏”لباس های مخصوص بند 209 اوین” در داخل همین بند در مقابل دوربین قرار گرفتند.‏

به گفته مجید توکلی این فیلم “با صحبت های مفصل قبل از ضبط فیلم و هماهنگی های لازم بین بازجو و اینجانب ‏پیرامون فضای منتهی به انتشار نشریات و سناریوی کذب انتشار نشریات توسط دانشجویان بوده است که اگر چه ‏اظهارات مربوط به فضای مهرماه تا اردیبهشت ماه بر اساس نگاه و تحلیل شخصی اینجانب بوده و درست است، ‏لیکن تائید انتشار نشریات توسط ما پس از تحمل شکنجه های فراوان و اخذ تائید اعترافات کذب و کتبی مورد نظر ‏بازجویان و با قول آزادی سریع شیخ پور، محمودیان و خلیل پور و عدم ادامه روند بازداشت های غیر عقلانی و ‏غیرانسانی بوده است”.‏

توکلی همچنین گفته که بار دیگر دانشجویان زندانی را تک به تک به دفتر رئیس بند برده و از آنان فیلم هایی ‏گرفته اند، فیلم هایی که “اگر چه در دفتر ریاست بند امنیتی 209 و بر روی مبلمان دفتر ایشان و با پس زمینه ‏یخچال و تلویزیون صورت گرفته که تداعی فضایی از زندگی معمول و عادی را دارد، ولی با توجه به عدم خروج ‏ما(دانشجویان) از زندان در طول این مدت 10 ماهه و در لباس های مخصوص بند امنیتی 209 و چهره های ‏آشفته و رو به تحلیل رفته باز هم مهر تائید بر فشار ها و شکنجه ها بازجویان و ضابطان دستگاه امنیتی و ‏اطلاعاتی است و نه مجال استفاده از آن سخنان در جهت نیت ایشان”.‏

‎ ‎سه دانشجو فاش کردند‎ ‎

مجید شیخ پور، پویان محمودیان و مقداد خلیل پور هر سه از سردبیران نشریات دانشجوئی پلی تکنیک که در ‏اردیبهشت گذشته همراه با احسان منصوری، احمد قصابان و مجید توکلی چندین ماه در بازداشت به سر برده و با ‏قرار وثیقه فعلا آزاد هستند، نیز دیروز در واکنش به تهدید نهادهای امنیتی نسبت به پخش فیلم اعترافات اجباری ‏دانشجویان، نامه ای به قاضی پرونده نوشتند.‏

این سه تن با تاکید براین که اخذ اعترافات کتبی و تصویری از دانشجویان حاصل “رفتارهای نامتعارف ‏دانشجویان” و “شکنجه های طولانی” آنان بوده، خطاب به قاضی ساعدی نوشته اند “با توجه به عدم وجاهت ‏قانونی اعترافات اخذ شده تحت فشار و شکنجه و همچنین با توجه به رجاء واثقی که به استقلال رای و قضاوت ‏عادلانه حضرتعالی داریم، انتظار این است که با صدور حکم برائت این سه دانشجوی بیگناه موجبات احقاق حقوق ‏حقه ایشان را فراهم آورید”.‏

در این نامه همچنین این سه دانشجو تاکید کرده اند “وضعیت آقای احمد قصابان در حین اعترافات تلویزیونی بسیار ‏غیرطبیعی بود و نشان از شکنجه های طولانی مدت داشت. به طوری که از فرط کم رمقی، در حین اعتراف مقابل ‏دوربین، چشم بند از دست وی رها می شد و به زمین می افتاد”.‏

آن ها نوشته اند “آن چه در جریان فیلمبرداری از ما خواسته شد، این بود که بیشتر به بیان آن چه در ۴ نشریه ‏جعلی نوشته شده بود بپردازیم.و از آن جا که افراد بازداشت شده اساسا دخالتی در انتشار این نشریات نداشتند در ‏بیان جزئیات به صورت آشکار به مطالبی خلاف واقع اشاره می کردند”. این دانشجویان برای اثبات اجباری بودن ‏این اعترافات برخی از تناقض های موجود در اعترافات اخذ شده را در نامه خود ذکر کرده اند.‏

‎ ‎روش نخ نما‎ ‎

اعترافات تلویزیونی یکی از مواردی است که از اولین سال های پس از انقلاب از سوی ماموران امنیتی رواج ‏یافت.عدم استقلال نهادهای قضائی از نهادهای امنیتی و مصونیت آهنین ماموران امنیتی سبب شد که این روش با ‏وجود افشای چندین باره آن از سوی زندانیان و بازداشت شدگان همچنان به روش ثابت نهادهای امنیتی جمهوری ‏اسلامی تبدیل شود.‏

حتی در پرونده هایی چون “نظر سنجی”، “عزت اله سحابی”، “علی افشاری”، “سیامک پور زند”، رامین ‏جهانبگلو، هاله اسفندیاری، و کیان تاجبخش که بی اعتباری اعترافات اجباری فاش شده و در یا در موردی چون ‏‏”پرونده وبلاگ نویسان” که جزئیان پشت پرده اخذ اعترافات تلویزیونی توسط بازداشت شدگان مستقیما به اطلاع ‏رئیس قوه قضائیه نیز رسید، از آن جا که عاملان اعتراف گیری تلویزیونی از مصونیت برخوردار بوده و به ‏مجازات نرسیدند عملا این روند تکرار می شود.‏

رسواترین نشانه این نوع اعتراف گیری ها، همان است که توسط نیروهای داخلی و برای نجات متهمان قتل های ‏زنجیره ای در جهان منتشر شد. این فیلم مربوط به اعتراف گیری از همسر سعید امامی – معاون سابق وزارت ‏اطلاعات و عامل قتل های زنجیره ای – بود.‏