بعد از مجلس ترحیم از میدان صنعت شهرک غرب راننده پیکان مسافرکش گفت “کجا؟ ” گفتم “امیر آباد!” گفت “شلوغه ها!… کجای امیر آباد می خواین برین؟” گفتم “همونجا که شلوغه! “
رفتیم و ما را سر جلال آل احمد پیاده کرد. راه افتادیم سمت جنوب. سر تقاطع ها در دسته های بیست تایی نیرو های گارد ویژه ایستاده بود. ما درست از وسطشان رد شدیم و با چهره هایی پر از سوال های بی جواب نگاهشان کردیم. یک دسته - دو دسته - سه دسته… همینطور سر تمام چهار راه ها تا پایین امیر آباد. خبری نبود بجز حضور آزار دهنده ی نیرو های چماق به دست که انگار وظیفه شان را خوب انجام داده بودند و حضور احتمالی مردم را هم به تمامی پراکنده بودند.
رسیدیم به کوچه خسروی. سر کوچه هم پلیس بود. ماشین نگه داشته بودند که عبور وسیله ی نقلیه غیر ممکن باشد.
داخل کوچه اما بوی غربت می آمد. آنطور که راننده ی پیکان مسافر کش گفته بود نه تنها شلوغ نبود، که خلوت هم بود. خیلی خلوت تر از همه ی کوچه های دنیا…
ما پیاده بودیم و کسی دیگر نبود. کمی پیش تر، سر اولین تقاطع ِ کوچه خسروی عده ی کمی جمع بودند. شاید پانزده نفر و عابران ِ گاه و بیگاهی که حرکتشان هنگام عبور از این تقاطع اندکی کند تر می شد و با کمی تعجب به گل هایی که همانطور عین سکوت کوچه غریبانه کنج دیوار بود نگاه می کردند و بعد به ما که مات به گلها ایستاده بودیم نگاه می کردند و آرام و با احتیاط می پرسیدند “ چی شده؟ ” و ما برایشان به سختی تعریف می کردیم که در اینجا اتفاقی افتاده که گوش جهان را کر کرده اما توی همین شهر، توی همین محل همگان بی خبرند…
شمع سبزش را هم باد خاموش کرد. تنها کاری که می توانستم بکنم این بود که دوباره روشنش کنم
