هربارکه جورج بوش به عراق می رود (آخرینش درسپتامبر 2007 بود) خبر آن تا زمان خروجش مخفی نگاهداشته می شود و اقامت وی در بغداد هیچگاه بیشتر از یک شب طول نمی کشد. درست برعکس محمود احمدی نژاد که روز یکشنبه با دبدبه و کبکبه تمام برای دیداری که خبر آن از مدت ها قبل به عنوان یک واقعه ”تاریخی” اعلام شده است، وارد پایتخت عراق خواهد شد.
این دیدار دوروزه که انتظار می رود بسیار تماشائی باشد، همه نگاه ها را متوجه خود خواهد کرد، به خصوص در واشنگتن که ضمناً ناچارخواهد بود امنیت کسی را که دشمن آمریکا تلقی می شود، حفظ کند.
به عکس تصور همگان، رئیس جمهور ایران صرفا برای ملاقات با رهبران عراق به بغداد نمی آید، رهبرانی که راه تهران را خوب بلدند زیرا بسیاری از آنان ـــ از جمله جلال طالبانی، رئیس جمهور عراق که احمدی نژاد اورا” برادر دوران جنگ” می خواند و نوری المالکی، نخست وزیر فعلی عراق و بسیاری از رهبران حزب شیعه ــــ سال های طولانی تبعید خود را در زمان حکومت صدام حسین دراین شهر گذراندند و پس از سقوط صدام نیز بارها، به ویژه برای امضای قراردادهای تجاری، به تهران بازگشته اند.
سفر احمدی نژاد به عراق بار معنایی بسیار نمادینی دارد. این دیدار در درجه اول ادامه ضد حمله تهران برای سست کردن حلقه محاصره آمریکا در منطقه است. ایالات متحده برای آنکه ایران را به خاطر برنامه هسته ای و مداخلاتش در کشورهای عربی منزوی کند، به مبارزه علنی علیه ایران برخاسته است.
احمدی نژاد با این سفر می خواهد به کشورهای منطقه بگوید که چاره ای جز مشارکت با ایران ندارند و علّت این همه جنجال پیرامون این سفر هم در همین راستاست. هدف دوّم از این سفر، نزدیکی انتخابات مجلس( 14 مارس) است که اگر در آن تقلب نشود، هواداران احمدی نژاد بازنده آن خواهند بود.
سفر رئیس جمهور ایران به امارات متحده عربی در سال گذشته [میلادی] نیز، علی رغم اختلافات مرزی دو کشور، و شرکت وی برای نخستین بار در شورای همکاری خلیج فارس - که فلسفه تشکیل آن در اصل ممانعت از “سلطه ایران” بوده است - به منظور جلوگیری از بسط نفوذ آمریکا بود. در ماه دسامبر نیز
احمدی نژاد بنا به دعوت شخصی ملک عبدالله برای شرکت در مراسم حج به عربستان سعودی سفر کرد.
رهبران عرب در واقع با ایران گفتمانی دوجانبه دارند: هم می خواهند ایران را از دوستی خود مطمئن سازند و هم می خواهند به ایران در مورد اهدافش در خلیج فارس، فلسطین، لبنان و عراق هشدار دهند. به همین جهت نظر کشورهای عرب نسبت به دیدار احمدی نژاد از بین النهرین سابق، برخلاف نظر آنان به هنگام سفر
وی به کشورشان، نظری چندان مثبت نخواهد بود. زیرا این کشورها که پیشرفت های عراق را بادقت زیر نظر دارند، تهران را عامل بی ثباتی در این کشور می دانند. از طرف دیگر نزدیکی ایران و عراق به هر صورتی به نگرانی این کشورها دامن می زند.
براساس گزارشی که انستیتوی تحقیقات شاتهم هاوس لندن درسال2006 منتشر کرده است، در این مقطع تهران در عراق نه تنها درمحافل قدرت که در میان مردم عادی بیش از آمریکا نفوذ دارد.
حسن الشیماری، یکی از رهبران شیعه در این مورد می گوید: “ایران با دامن زدن به خشونت ها و با حمایت و مسلح کردن شبه نظامیان و به دلیل نفوذی که در درون حاکمیت دارد، می تواند درعراق بی ثباتی سیاسی ایجاد کند. نظام سیاسی عراق هنوز به مرحله پختگی نرسیده است و ایران از همین مسئله برای مداخله در امور عراق استفاده می کند”. مداخله ای که گاه به نفع آمریکا تمام می شود، مثل اعلام آتش بس موقت ازسوی مقتدا صدر، فرمانده ارتش مهدی که با محافل ایران در ارتباط است. شکی نیست که این آتش بس، در فاصله کمی پیش از سفراحمدی نژاد، با تائید ایران اعلام شده است.
منبع: لیبراسیون، 1 مارس