فریبا صراف
آقای محمود احمدی نژاد با صدایی که”رافت” از آن می بارید، خطاب به خبرنگار بی بی سی گفت:این نظامیان و سربازان[انگلیسی] مثل بقیه ملت ها، مثل بقیه مردم از منظر انسانی برای ما محترمند. ما دنبال برقراری صلح و امنیت پایدار در سایه خداپرستی و عدالت برای همه انسان ها هستیم. ما واقعا ناراحتیم که جوانان انگلیسی برای امرار معاش می پیوندند به ارتش و هزاران کیلومتر دورتر، در یک موضع غیرقانونی و خلاف گرفتار می شوند. ما از این ناراحتیم. “
و درست همان موقع که اقای رئیس جمهور بسیار “ناراحت” بود، دو زن جوان به اتهام جمع کردن امضا برای رفع تبعیض از زنان در خاک خودشان، راهی سلولی می شدند که روزگاری زهرا کاظمی درآن زیر دست و پای قاضی ای عادل و “برادرانی بازجو” جان سپرده بود.
و درست همان موقع شیرین عبادی، برنده جایزه صلح نوبل و یکی از وکیلان این زنان، می گفت: “راهمان ندادند. هیچ کس هم پاسخگو نبود. وقتی وکیل دادگستری را به دادگاه راه نمی دهند بنابراین باید انتظار هرنوع بی قانونی را هم داشت. “
خانم عبادی از وضعیت ناهید کشاورز و محبوبه حسین زاده می گفت که روز دوشنبه ۱۳ فروردین هنگام جمع آوری امضا در پارک لاله تهران بازداشت و سپس به بند 209 زندان اوین منتقل شدند. بازداشتی که “غیر قانونی” است و در حالی صورت می گیرد که “در جلسه دادگاه به بازداشت شدگان گفته شده بود که با قرارکفالت آزاد می شوند امابه جای درخواست کفیل از خانواده هایشان، آنها را به اوین منتقل کرده بودند و توضیحی هم در این باره نداده بودند”.
وقتی این زنان جوان که تنها جرم امثال آنها این است که به شیوه ای مسالمت آمیز برای مقابله با تبعیض های جنسیتی به پا خاسته اند، راهی سلول می شدند، مادر علی فرحبخش، روزنامه نگار اقتصادی هم به صفحه روزنامه ای نگاه می کرد که خبر از حکم سه سال زندان برای فرزندش داده بود. فرزندی که تنها به علت شرکت در یک سمینار اقتصادی، اتهام اقدام علیه امنیت ملی را بر دوش می کشد.
این جوانان ایرانی البته سهمی از “ایام تولد پیامبر و عید پاک” که منجر به آزادی ملوانان انگلیسی، هزاران کیلومتر دور از خاک کشورشان شده بود، نمی برند.
و آقای احمدی نژاد از این موضوع “ناراحت” نیست.