محمود احمدی‌نژاد در هشتمین سال ریاست‌جمهوری خود، برای هشتمین بار آماده سفر به آمریکا و سخنرانی در مجمع عمومی سازمان ملل متحد می‌شود. هم‌زمان رسانه‌های نزدیک به رییس دولت، تلاش می‌کنند که موجی تبلیغاتی برای سخنرانی وی در نیویورک به راه اندازند.
در آستانه‌ی سفر احمدی‌نژاد، محمدرضا میرتاج‌الدینی، معاون احمدی‌نژاد در امور حقوقی گفته است که “ابتکارات رییس جمهوری همانند گذشته آنها را غافلگیر خواهد کرد” و فارس نیز سفر احمدی‌نژاد را “سفر انقلابی” نامیده که “فرصت بیشتری ایجاد خواهد کرد تا ماهیت سلطه گرانه مدعیان آزادی و حقوق بشر برملا شود”.
این خبرگزاری نزدیک به سپاه پاسداران همچنین نوشته است: “رییس‌جمهوری اسلامی ایران قرار است برای هشتمین بار در صحن علنی سازمان ملل حضور یافته تا همچنان با مواضع و سخنرانی های صریح، قاطع، شجاعانه و عدالت طلبانه خود ستون‌های نظام سلطه را به لرزه درآورده و با زبان فطرت‌ها با تمام ملت‌های جهان که موج بیداری آنها در مسیر فراگیر شدن قرار دارد، سخن گوید”.
توصیف فارس از سخنرانی‌های احمدی‌نژاد در حالی است که سال گذشته رسانه‌های اصول‌گرا، سخنرانی احمدی‌نژاد را “تکراری” دانستند و حتی به انتشار نکات اصلی سخنرانی‌های احمدی‌نژاد در سال‌های گذشته و پیش‌بینی محورهای سخنرانی او پرداختند.
در همین حال نهاد ریاست‌جمهوری اقدام به تاسیس یک سایت مخصوص برای پوشش خبری سفر احمدی‌نژاد به نیویورک کرده و در گفت‌وگو با نیروهای سیاسی، پیشنهادهایی برای سخنرانی احمدی‌نژاد در نیویورک داده است.
پیروز مجتهدزاده، استاد دانشگاه، در گفت‌وگو با این سایت، سیستم سیاسی آمریکا را نه دموکراسی بلکه “لابی کراسی” خوانده و گفته است: “به نظر من مهمترین موضوعی که می‌تواند در جریان سخنرانی رییس‌جمهور در مجمع عمومی سازمان ملل متحد مورد توجه قرار بگیرد با توجه به اینکه در اجلاس تهران نیز مورد استقبال قرار گرفت اهمیت ایجاد اصلاح در ساختار سازمان ملل متحد بخصوص شورای امنیت است”.
الهام امین‌زاده، فعال سیاسی اصول‌گرا اما علاوه بر تاکید روی مطرح شدن کشورهای غیرمتعهد، گفته است: “از جمله دیگر مباحثی که مناسب است مورد توجه قرار بگیرد بحث اصلاح ساختار سازمان ملل متحد و به رسمیت شناختن حق کشورهای جهان سوم در شورای امنیت است به نحوی که کشورهای جهان سوم نیز در شورای امنیت با توجه به وضعیت کنونی‌اش دارای حق وتو باشند”.
اسماعیل کوثری، از نمایندگان مجلس نهم که پیش از این همراه احمدی‌نژاد به نیویورک سفر کرده بود، با اشاره به سفرهای متعدد احمدی‌نژاد به آمریکا، گفته است: “اینکه آقای احمدی‌نژاد به صورت مستمر در جلسات مجمع عمومی سازمان ملل شرکت کردند بر این اساس بوده است که نشان بدهند، نمی‌خواهند تابع سیاست‌های استکبار جهانی باشند. بلکه ایشان خواستند استکبار جهانی را با طرح سوال و مطرح کردن مصداق رفتارهای انجام شده به زیر سوال ببرند. ایشان در همان فرصتی که داشتند، از تریبون سازمان ملل و از جلسه‌ای که سران همه کشورها حضور داشتند، استفاده و این سوالات را مطرح کردند”.
افتتاح این سایت و اظهارنظرهای مختلف پیرامون سخنرانی احمدی‌نژاد در سازمان ملل در حالی صورت می‌گیرد که به نوشته‌ی سایت بولتن‌نیوز، هنوز ویزای هیچ یک از اعضای هیات ایرانی صادر نشده است. بولتن نیوز اضافه کرده: “به روال چنین سفرهایی، باید هیات پیش رو، حداقل یک هفته قبل از سفر اعضای اصلی هیات به محل عزیمت کرده و مقدمات سفر را فراهم کنند اما هنوز ویزای این افراد نیز به ایران نرسیده است”.
در همین حال حاشیه‌های سفر احمدی‌نژاد به نیویورک و هیات همراه وی نیز از هم اکنون آغاز شده است. برخی سایت‌های اصول‌گرا نوشته‌اند که خانواده‌ی بسیاری از اعضای هیات همراه احمدی‌نژاد در لیست مسافران هستند و “یکی از نزدیکان دولت، حتی مادر همسر خود را در این سفر همراه سایر اعضای خانواده خود که سال قبل نیز وی را در این سفر همراهی می کردند، به نیویورک خواهد برد”.
احمدی‌نژاد پیش از این در پاسخ به انتقادها پیرامون حضور اعضای خانواده‌ی خود در این سفر، گفته بود که اعضای خانواده وی از سفر، به ویژه به همراه خود رییس جمهور محروم هستند و لذا خیلی عجیب نیست اگر در سفر به نیویورک او را همراهی کنند.
سال گذشته هیاتی صد نفری احمدی‌نژاد را در سفر به نیویورک همراهی می‌کردند. برخی از نمایندگان مجلس به همراه افرادی چون رحیم مشایی، ثمره هاشمی، شیخ الاسلامی، حمید رسایی، میرتاج‌الدینی، نامجو، غضنفری، صالحی، مجتهدزاده و… از جمله این افراد بودند.
همچنین در آن سفر فراحی شاندیز (همسر احمدی‌نژاد)، مهدی احمدی‌نژاد (پسر احمدی‌نژاد)، طیبه رحیم‌مشایی (عروس احمدی‌نژاد)، فاطمه احمدی‌نژاد (دختر احمدی‌نژاد)، مهدی خورشیدی (داماد احمدی‌نژاد) و دختر مهدی خورشیدی و فاطمه احمدی نژاد (نوه احمدی‌نژاد) در این سفر حضور داشته‌اند.
علاوه بر اعضای نزدیک فامیل احمدی‌نژاد، ذبیحیان لنگرودی همسر رحیم‌مشایی، طیبه ترکستانی همسر حمید بقایی، امیررضا بقایی فرزند بقایی، قصری ضرغامی همسر مجتبی ثمره هاشمی و نیز همسر علی‌اکبر صالحی از دیگر حاضران در این سفر بوده‌اند.
نگاهی به سخنرانی‌های پیشین احمدی‌نژاد
احمدی‌نژاد در نخستین سال حضور خود در سازمان ملل، بر لزوم اصلاح ساختار سازمان ملل و فواید آن تاکید کرد، رویکردهای جدید هسته ای ایران را اعلام نمود و از مخالفت با آنچه آن را “آپارتاید هسته ای” مینامید، سخن گفت.وی همچنین برای نخستین بار از “طرح هسته ای برای ایجاد کنسرسیومی از شرکت های دولتی و خصوصی برای غنی سازی” سخن گفت و اظهار داشت ایران قصد استفاده صلح‌آمیز از انرژی هسته‌ای را دارد.
سال هشتاد و پنج نیز وی برای دومین بار از اصلاح ساختار سازمان ملل، البته این بار شورای امنیت سخن گفت. وی همچنین به طرح چند سئوال درباره هولوکاست پرداخت و با این بخش از سخنانش جنجال آفرید.
سال هشتاد و شش، شاید پرحاشیه‌ترین سال حضور احمدی‌نژاد در نیویورک بود. این جنجال‌ها نه تنها به خاطر سخنان وی، که به علت برنامه‌های وی در نیویورک بود. در حالی که سال پیش از آن، دانشگاه کلمبیا سخنرانی احمدی‌نژاد در این دانشگاه را لغو کرده بود، وی این بار فرصت حضور و سخنرانی در این دانشگاه را یافت. همچنان که درخواست حضور در محل انفجار برج‌های دوقلو را نیز ارائه داد. احمدی‌نژاد بار دیگر در سخنرانی خود از ناکارآمدی شورای امنیت سخن گفت. با چالش های مهم و متعدد بشریت امروز آغاز کرد و آخر سر به برنامه هسته ای ایران پرداخت و این موضوع را امری تمام شده و عادی در آژانس دانست.
در آخرین سال دور نخست ریاست‌جمهوری، رییس دولت نهم در سخنان خود، با تشریح برخی معارف دینی، بار دیگر به انتقاد از شورای امنیت پرداخت، از لزوم توجه به مردم فلسطین سخن گفت و از حضور نیروهای بین‌المللی در عراق و افعانستان انتقاد کرد.
در سال هشتاد و هشت و چند ماه پس از آغاز اعتراض مردم ایران به نتایج انتخابات، محمود احمدی‌نژاد در مجمع عمومی سازمان ملل در سخنان خود بار دیگر موضوع فلسطین، عراق و افغانستان را مورد توجه قرار داد، از لیبرالیسم به عنوان عامل اصلی فقر در جهان نام برد و شورای امنیت را تحت سلطه چند کشور خاص دانست و با اشاره به انتخاب اوباما به عنوان رییس جمهور آمریکا اعلام کرد: “مردم امریکا در انتظار تغییرات گسترده، عمیق و واقعی هستند”.
در سال‌های بعد نیز سخنرانی‌های وی تکرار همان مضمون سخنرانی‌های پیشین و اضافه کردن بحث مدیریت جهانی به آن بود.
