ترانه‌ها و موزیک‌هایی درباره‌ی پاریس
فرانسه و پاریس همیشه الهام‌بخش شاعران و نویسنده‌گان بوده‌اند. چیزی مرموز از جنس عشق و هنر ساکنان پاریس را به سمت شعر و واژه و تشبیه و تصویر برده؛ پیش از امروز که ساکنانی دیگر با بمب و گلوله به میدان بیایند و ارضا بشوند. ترانه‌های فرانسوی، از حیث موسیقی و اجرا و متن، جزو درخشان‌ترین ترانه‌های دنیا هستند. بخشی از تاریخ ترانه‌ی دنیا بدون تردید متعلق به فرانسه و ترانه‌نویسان و آوازخوان‌های فرانسوی است. در این‌جا اما تنها بخشی از ترانه‌ها، تصاویر و موزیک‌هایی را مرور می‌کنیم که مستقیم به پاریس و فرانسه اشاره دارند. از رقص وودی آلن در حاشیه‌ی رود سن تا صدای فرانک سیناترا و توصیف شهیار قنبری، شاعر ایرانی، از شهر شعر و شور؛ پاریس.
ترانه‌ی معروف آی لاو پاریس اجراهای متعدد دارد؛ یکی از معروف‌ترین و محبوب‌ترین اجراها متعلق به فرانک سیناترا است.
یکی از به یاد ماندنی‌ترین تصاویر و موزیک‌هایی که یادآور پاریس است، مربوط می‌شود به یکی از سکانس‌های فیلم “همه می‌گویند دوستت دارم” اثر وودی آلن. رقص آلن و گلدی هاون کنار رود سن یکی از جذاب‌ترین سکانس‌های سینمایی تاریخ است.
تصویر پاریس در فیلم دیگری از وودی آلن. “نیمه‌شب در پاریس” که در بخشی‌اش بازنمایی تصویری و رویاگون فرانسه‌ی قرن بیستم است، در ستایش پاریس و هنرمندان و نویسنده‌گان‌اش ساخته شده. کلیپی ابتدایی فیلم، سفری کوتاه است به صرف دیدنی‌های پاریس.
ترانه‌های فارسی خیلی اهل دنیاگردی نیستند. یکی از معدود ترانه‌های فارسی که سفری‌ست به گوشه و کنار دنیا، سفرنامه است که شهیار قنبری آن را نوشته و اجرا کرده. روایت شاعری تبعیدی که سفرِ دور از زادگاه‌اش را تصویر به تصویر قاب می‌گیرد. بخش زیادی از تصاویر شهیار قنبری در “سفرنامه” مربوط می‌شود به اولین تبعیدگاه‌اش؛ پاریس. اشاره به محله‌های این شهر مثل “پیگل” و مکان‌هایی چون “مترو سن ژقمن” و “رود سن” حضور پاریس و فرانسه است در ترانه‌های فارسی.
“مرا در پاریس سر کن” روایت فرانسوی حضور شاعر ایرانی در پاریس است. پاریس با تمام نویسنده‌گان، شاعران و هنرمندان‌اش در ترانه‌ی فرانسه زبان “شهیار قنبری” حضور دارند.
ترانه‌ی مشهور جان لنون ربطی به پاریس ندارد اما اجرای موزیسینی ناشناس از این ترانه، پس از حمله‌‌ی تروریستی پاریس، “تصور کنِ” جان لنون را به این شهر پیوند ابدی زد. ترانه‌ای که از دنیایی حرف می‌زند بدون مذهب، مرز و قدرت. دقیقا همان‌چیزهایی که پاریس را به خون کشید.
