بهائی بودن در جمهوری اسلامی جرم است

شهروندان بهایی که هفته گذشته منازل متعلق به آنها در روستای ایول مازندران توسط لودر و کامیون تخریب شد،در مصاحبه با روز اعلام کردند شکایت آنها در خصوص تخریب منازلشان تاکنون مسکوت مانده و مراجع قضایی هیچ پاسخی به آنها نداده اند.دیان علایی، نماینده جامعه بین المللی بهاییان در سازمان ملل متحد در ژنو، هم وزارت اطلاعات و دستگاه امنیتی و برخی روحانیون را در پشت قضیه تخریب منازل و اموال شهروندان بهائی می داند و به روزمی گوید: بهایی بودن از نظر جمهوری اسلامی جرم است.رضا ثابتان، سخنگوی جامعه جهانی بهایی نیز تخریب اموال و اماکن متعلق به شهروندان بهائی را برنامه ای منظم می خواند که با دستور حکومت و یا پشتیبانی آن انجام می گیرد.

 

وزارت اطلاعات و روحانیون پشت جریان تخریب

هفته گذشته 50 منزل متعلق به بهائیان در روستای ایول در مازندران با بولدوزر و 4 کامیون تخریب شد. به گفته اهالی این روستا، خانه هارا چنان با خاک یکسان کرده اند که گویی اصلا از قبل هیچ خانه ای در این منطقه نبوده است.این مساله واکنش های بسیاری را به دنبال داشت، اما اولین تخریب منازل متعلق به بهائیان نبود؛ طی 31 سال گذشته بارها اخباری مبنی بر آتش زدن منازل بهائیان و تخریب قبرستان های متعلق به آنان منتشر شده است.

رضا ثابتان، سخنگوی جامعه جهانی بهایی در این مورد به روزمی گوید:” در ایران به طور کلی، تخریب اموال و اماکن بهایی، یک برنامه منظم و از پیش طراحی شده است. چندین قبرستان بهایی را در اصفهان، قائم شهر، شیراز و برخی شهرهای دیگر تخریب کرده اند. اماکن مقدس بهائیان و همچنین برخی منازل آنها را تخریب کرده و به آتش کشیده اند.کاملا معلوم است که دولت یا خود دستور چنین کاری را میدهد و یا از کسانی که اینکارها را انجام میدهند پشتیبانی میکند. چون وقتی به مراجه قضایی مراجعه می شود حاشا میکنند و هیچ امنیتی را برای شهروندان بهایی، به عنوان شهروندان ایرانی تامین نمی کنند.”

دیان علائی، نماینده جامعه بین المللی بهائیان در سازمان ملل متحد هم می گوید:” این مساله ، یک مساله گسترده است که در واقع با پشتیبانی وزارت اطلاعات و برخی از روحانیون انجام می گیرد. در واقع کسانی که اقدام به تخریب می کنند، از قبل برای چنین کاری تشویق می شوند و از سویی می دانند که به هیچ عنوان در این زمینه پاسخگو نخواهند بود. “

اما این تخریب ها توسط چه کسانی صورت می گیرد؟ به گفته صاحبان منازلی که هفته گذشته در روستای ایول تخریب شد، کسانی که اقدام به تخریب کردند هیچ لباس رسمی و حکومتی به تن نداشتند و از افراد محلی بودند. فریده روحانی، صاحب یکی از 50 منزلی که در روستای ایول تخریب شد می گوید:” نمی دانیم دستور از کجا آمده اما همان ساکنان غیر بهائی روستای خودمان، یعنی همان افراد محلی خانه های ما را تخریب کردند.”

در اصل این افراد محلی چرا اقدام به تخریب اموال و اماکن بهائیان می کنند؟ رضا ثابتان به این سئوال پاسخ می دهد:” به نظر می رسد در نقاطی که مردم تعصب مذهبی بیشتری دارند این مسائل بیشتر اتفاق می افتد و حکومت از تعصب مذهبی آنها سوءاستفاده می کند و از همین عرق مذهبی بهره می گیرد. “

او می افزاید:” اوایل انقلاب حکومت به صورت مستقیم عمل و بهائیان را اعدام می کرد اما در چند ساله اخیر، بخصوص یک ساله اخیر، سرکوب شدت گرفته و نوع آن فرق کرده است. الان حمله به بهائیان بیشتر به حالت حملات رسانه ای و تبلغی است و روزی نیست که در رسانه های حکومتی، مطلبی علیه بهائیان منتشر نشود. تمرکز هم بیشتر روی مردم عادی است، یعنی شهروندان عادی بهائی را از کار بیکار می کنندیا از کسب و کار وا می دارند. در شیراز لیستی 400 نفره از کسبه بهایی تهیه و منتشر کرده و نوشته اند که اینها بهایی هستند و از اینها خرید نکنید. از طرفی جمهوری اسلامی با اعزام طلاب قم به روستاهای مختلف، بر ضد بهائیت و شهروندان بهایی، تبلیغات می کند؛ به مردم می گویند افراد بهائی، جاسوس اسرائیل هستند و ضد امنیت ملی اقدام می کنند و ….. “

 

140 بازداشت در یکسال

اما آیا برخورد با شهروندان بهایی در ایران در تخریب منازل و اماکن آنها خلاصه می شود؟ فریده روحانی،دیگر شهروند بهائی می گوید:” خانه هایمان را خراب می کنند. بچه هایمان را نمی گذارند به دانشگاه بروند و بعد از یکی دو ترم آنها را بیرون می کنند. تاکنون ندیده ایم از بچه های بهائی، کسی از دانشگاهها فارغ التحصیل شود.”

ناتولی درخشان نیز می گوید:” به ما می گویند با شهروندان مسلمان صحبت نکنید چون شما قصد دارید آنها را جذب بکنید در حالی که واقعا چنین چیزی نیست. ما هم ایرانی هستیم نمی توانیم با همشهریان و هموطنان خود حرف نزنیم.”

اما قضیه از سخنان این دو شهروند هم فراتر رفته است. 7 تن از سران بهایی مدتهاست در زندان به سر می برند و به گفته رضا ثابتان، بعد از انتخابات مخدوش 22 خرداد 88، بیش از 140 شهروند بهایی بازداشت شده اند. هر چند 100 نفر از آنها با قرار وثیقه آزاد هستند اما 40 شهروند بهائی همچنان در بازداشت به سر می برند.

آقای ثابتان می افزاید:” خوشبختانه کسی در این سالها جانش را از دست نداده است البته اوایل انقلاب که به منازل برخی از بهائی ها حمله کردند برخی از شهروندان بهائی را نیز به آتش کشیدند اما دراین سالهای اخیر چنین موضوعی نبوده است. هر چند که در شیراز یک شهروند بهائی را بعد از چند بار تهدید، گرفتند و با زنجیر به درخت بستند تا او را آتش بزنند اما باز نتوانستند چون چند نفر رسیده و مانع شده بودند.”

دیان علائی نیز با اشاره به بازداشت و محاکمه 7 تن از سران بهائی می گوید:” دادگاه آنها به پایان رسیده و در انتظار صدور حکم هستند و ما به شدت نگران وضعیت آنها و حکمی هستیم که صادر خواهد شد. تا پیش از این خانواده ها هفته ای یکبار می توانستند به صورت کابینی با آنها ملاقات کنند اما متاسفانه اخیرا و بعد از پایان دادگاه خبر داده اند که دو هفته یکبار حق ملاقات خواهند داشت.”

 

سرانجام شکایات بهائیان

به گفته شهروندان بهائی تاکنون هیچ یک از شکایات آنها در مراجع قضایی سرانجامی نداشته و هیچ پاسخی نگرفته اند.

رضا ثابتان می گوید:” مراجع قضایی در صورت مراجعه افراد بهائی برای تخریب اموال و اماکن و آزارهای دیگر، یا کلا قضیه را حاشا می کنند و یا هیچ رسیدگی نمی کنند. مثلا همان فرد شیرازی که به درخت بسته و قصد به آتش کشیدن او را داشتند، به مراجع قضایی شکایت کرد. گفتند پی گیری می کنیم اما در اصل هیچ نوع پی گیری صورت نگرفت و هیچ پاسخی ندادند.”

ناتولی درخشان هم درباره تخریب منازل بهائیان در روستای ایول می گوید:” ما رسما شکایت کردیم. افراد محلی به ما گفته بودند با مراکز دولتی هماهنگ کرده ایم و ما در شکایت همین را ذکر کردیم اما زود ایراد گرفتند که نوشته شما علیه نظام است.”

وی می افزاید:” ما اکنون به تمام مراکز شکایت کرده ایم؛ از قوه قضائیه گرفته تا بیت رهبری و امام جمعه ساری یعنی آیت الله واعظ طبسی و نماینده های ساری در مجلس شورای اسلامی و خواسته ایم که رسیدگی کنند اما تاکنون هیچ جوابی نگرفته ایم و همچنان منتظریم.”

دیان علائی اما می گوید بهائیان شکایات خود را از طریق نهادهای حقوق بشری سازمان ملل پی گیری می کنند.

به گفته او، تمام تخریب ها و حملات به بهائیان با پشتوانه وزارت اطلاعات است و قاضی ها هیچ کاری نمی توانند بکنند.

او توضیح می دهد:” ما از طریق سازمان ملل قضایا را پی گیری می کنیم؛ در واقع گزارشگران ویژه سازمان ملل از دولت ایران سئوال می کنند و پاسخ می خواهند و بعد جواب خود را منتشر می کنند که مثلا دولت ایران جواب داد یا نداد و یا چه جوابی داد.در کل این پروسه طولانی است اما متاسفانه ما به جز گزارش های گزارشگران ویژه و قطعنامه های مجمع عمومی سازمان ملل، هیچ کار دیگری نمی توانیم بکنیم.”

خانم علایی با اشاره به قضیه روستای ایول می گوید:” برای این روستا دیگر نمی توان کاری کرد چون اتفاق افتاده اما شاید تلاش ها و گزارشاتی که به نهادهای حقوق بشری سازمان ملل داده ایم و می دهیم باعث شود از تهدیدات و اقدامات مشابه در روستاها و شهرهای دیگر جلوگیری شود.”

 

بهایی بودن در کیفرخواست ها

چرا این نوع برخوردها با شهروندان بهائی در ایران صورت می گیرد؟به شکایات آنها رسیدگی نمی شودو دربرخی کیفرخواست های صادره علیه معترضان به انتخابات مخدوش 22 خرداد، بهایی بودن یا ارتباط با بهائیان به عنوان اتهام ذکر می شود؟

رضا ثابتان در پاسخ می گوید:“کاملا مشخص است که تنها دلیل سرکوب بهائیان، دین و آئین آنها است. هر چند جمهوری اسلامی می گوید ما کسی را به خاطر دین و مذهبش زندانی نمی کنیم اما مدارک زیادی در این زمینه وجود دارد. افراد بسیاری را به اتهام ساختگی جاسوسی و اقدام علیه امنیت ملی بازداشت کرده و از آنها خواسته اند در برگه ای بنویسند و امضا کند که بهائی نیستند تا آنها را آزاد کنند. خب اگر راست می گویند این چه جاسوسی است که با چنین برگه ای آزاد می شود؟”

وی می افزاید:” نه تنها بهایی بودن در جمهوری اسلامی جرم است بلکه کسان دیگری که به شهروندان بهائی کمک یا با آنها ابراز همدردی می کنند نیز در مظان اتهام قرار می گیرند. چنانچه درباره خانم عبادی دیدیم تنها به دلیل دفاع از حقوق بهائیان، گفتند او بهائی است و ….”

خانم علائی نیز با بیان اینکه سرکوب شدید طی سال گذشته و چند ساله اخیر علیه بهائیان در جریان بوده است، می گوید:” وقتی در کیفرخواست ها، بهائی بودن یا داشتن رابطه با بهائی ها را اتهام ذکر می کنند، همین نشانگرنوع دیدگاه جمهوری اسلامی به شهروندان بهائی است. اما مساله این است که اگر آزادی دین و مذهب در ایران وجود دارد نباید داشتن آئین بهائیت، جرم باشد.”

وی می افزاید:” 22 خرداد بهانه ای برای سرکوب بیشتر دگر اندیشان، روزنامه نگاران، فعالان مدنی و افلیت های دینی و مذهبی از جمله شهروندان بهائی شد. در روز عاشورا چند نفر بهائی را گرفتند و گفتند وقایع روز عاشورا زیر سر اینها بوده و اینها رقم زده اند.در حالیکه خودشان نیز می دانستند چنین چیزی نبوده است. “

به گفته خانم علائی« اتفاقی که در 22 خرداد افتاد، نقض حقوق بشر همه ایرانیان بود؛ اما شهروندان بهائی چون یکی از ضعیف ترین گروهها در ایران هستند، وقتی نقض حقوق بشر به صورت گسترده انجام می گیرد روی بآنها بیشتر فشار می آورند و این نقض گسترده تر می شود.”

 

داستان روستای ایول چه بود؟

چه کسانی و با چه پشتوانه ای این روستا را تخریب کردند و ساکنان این روستا هنگام تخریب کجا بودند؟

ناتولی درخشان، یکی از بهائیانی که منزل او به همراه 49 منزل دیگر تخریب شده در توضیح چگونگی این ماوقع به روز می گوید:” در هیچ کجای دنیا سراغ نداریم یکباره 50 خانه را این چنین تخریب کنند ؛ما واقعا از این قضیه بهت زده هستیم.”

فریده روحانی، شهروند بهائی که منزل او نیز در جزو این 50 منزل تخریب شده است نیز می گوید:” 27 سال پیش، خانه های ما را آتش زدند و ما را از خانه هایمان بیرون کردند اما خانه های ما نیمه سرپا بود و هر سال ما از پاسگاه کیاسر، نامه می گرفتیم و همراه با دو مامور به آنجا می رفتیم تا اندک زمین هایی راکه هنوز از دست ما نگرفته بودند کشت کنیم. گاهی نیز به خاطر کشت یا برداشت در منازل خودمان در روستای اویل می ماندیم که البته همیشه مامورها هم با ما می ماندند اما همین نیز دلیل نمی شد که آزار نبینیم. می آمدند سنگ میزدند و شعار می دادند و نیمه شب ها مزاحمت ایجاد می کردند تا اینکه هفته قبل کلا خانه هایمان را با خاک یکسان کردند.”

ناتولی درخشان نیز توضیح می دهد:“27 سال پیش دقیقا از 7 تیر سال 62، ما را تهدید کردند که یا باید مسلمان شوید یا از اینجا بروید. حمله کردند با بیل و کلنگ برخی را به شدت زدند و خانه ها را به آتش کشیدند . تعدادی را در تکیه ها زندانی کردند . هر روز واعظ برایشان حرف می زد که باید مسلمان شوید و بهشت بروید و بعد هم همه را از روستا بیرون کردند. هر چقدر به مراکز دولتی رفتیم و شکایت کردیم کسی جوابی نداد؛ حتی فتواهای مختلف برایشان آوردیم که ما هم شهروند هستیم اما کسی گوش نکرد و بیرونمان کردند و قسمت اعظمی از زمین هایمان را گرفتند و خانه های ویلایی برای خود ساختند. تا اینکه دو روز قبل از تخریب خانه هایمان، زمزمه هایی از افراد محلی مبنی بر تخریب شنیدیم اما باور نمی کردیم.”

او سپس به اقداماتی که برای جلوگیری از تخریب خانه هایشان صورت داده اند اشاره می کند:” به فرمانداری، بخشداری، استانداری و پاسگاه خبر دادیم اما به ما گفتند نه از طریق شرعی و نه از طریق قانونی چنین امکانی وجود ندارد و این قضیه کذب است. تا اینکه روز واقعه یکی از دوستان ما به سر خاک مادرش در قبرستان بهائیان می رود و همان جا به او حمله می کنند و او و خانواده اش را مورد ضرب و شتم قرار می دهند و او می بیند که دارند خانه ها را تخریب می کنند. او خبر داد و به بخشداری و پاسگاه رفتیم و خبر دادیم اما در حالیکه در همان زمان داشتند خانه ها را تخریب می کردند پاسگاه این مساله را تکذیب می کرد و هیچ اقدامی برای جلوگیری از تخریب صورت نداد.  این نشان می دهد که سخن افراد محلی که می گفتند با هماهنگی مراکز دولتی اینکار را می کنیم، صحت دارد. ما حتی به دادگاه کیاسر هم رفتیم و شکایت کردیم اما گفتند باید روال قانونی طی شود گفتیم هم اکنون در حال تخریب هستند تخریب را متوقف کنید اما متاسفانه هیچ توجهی نکردند.”

فریده روحانی اما از امید به بازگشت به خانه هایشان بعد از 27 سال سخن می گوید:” ما هنوز امید داشتیم بعد از 27 سال به خانه هایمان برگردیم و آبادشان کنیم اما تمام وسایل موجود در خانه ها را بردند و در خیابان ها ریختند و چوب های خوب و به درد بخور خانه ها را کندند و بردند و بقیه را با خاک یکسان کردند.”

او می افزاید:” 27 سال پیش همه را در تکیه نگهداشتند حتی آب و غذا نمی دادند تا مسلمان شوند و از دین و آئین خود دست بکشند اما نشد و بیرونمان کردند و الان هم اینطور کرده اند. در حالیکه ما هم ایرانی هستیم. من یک بهائی ایرانی هستم. ایول زادگاه من است و آنجا زاده و بزرگ شده ام اما الان اجازه نمی دهند حتی برای سرزدن به اموات به قبرستان مان برویم.”

ناتولی درخشان اما از شهروندان مسلمانی که به شهروندان بهائی کمک می کنند سخن می گوید:” این روزها خیلی از هموطنان مسلمان ما آمدند با ما اشک ریختند و از ما عذرخواهی کردند و دستان ما را گرفتند و ما از همه آنها تشکر می کنیم. “