همزمان با آزادی هاله اسفندیاری پژوهشگر ایرانی-امریکایی، نظرها به سوی چند تن از جمله مهرنوش سلوکی، مستند ساز ایرانی-فرانسوی جلب شده که همچنان در ایران است و اجازه خروج از کشور به دست نمی آورد.
مهرنوش سلوکی که در شهر مونترال اقامت دارد، در دسامبر سال گذشته به ایران عزیمت کرد تا در خصوص قربانیان جنگ ایران و عراق، به ویژه قربانیان رویدادهای اوت 1988، فیلمی مستند تهیه کند.
وی پس از دریافت تمامی مجوزهای لازم برای تهیه فیلم، از جمله کارت مطبوعات، در فوریه 2007 دستگیر و به زندان اوین منتقل شد. او در این رابطه می گوید: “ما مونتاژ فیلم را شروع کرده بودیم، ولی در تاریخ 17 فوریه پس از اینکه از دفتر خارج شدم، 5 نفر مسلح راه مرا بستند. آن ها نگفتند از کجا آمده اند فقط حکم بازداشت مرا نشان دادند.”
این زن جوان یک ماه را در بخش 209 زندان اوین گذرانده است. او در این رابطه می گوید: “شرایط زندان در این بخش که به وزارت اطلاعات ایران مربوط می شود بسیار سخت و طاقت فرساست. من از همه چیز محروم بودم. صدای فریاد زنانی را که به مناسبت روز زن در تاریخ 8 مارس دستگیر شده بودند می شنیدم.”
تنها اشخاصی که مهرنوش سلوکی با آنها روبرو می شد، زندانبان ها و مأمورینی بودند که هر روز و در ساعتی مشخص از او بازجویی می کردند.
او در کانادا چه می کند؟ روی چه موضوعی کار می کند؟ او می گوید: “از من خواستند که فیلمی در زمینه تعرض به حقوق بشر در کانادا بسازم.”
این روزنامه نگار در 19 مارس به قید وثیقه از زندان آزاد شد و علیرغم نبود هیچ اتهامی، هنوز اجازه خروج از ایران برای او صادر نشده است. مهرنوش سلوکی تحت فشارهای سفارت فرانسه توانست گذرنامه فرانسوی خود را که در زمان تفتیش منزل والیدن او ضبط شده بود بازپس گیرد.
کامپیوتر و نوارهای او هنوز مسترد نشده اند. او می گوید: “من از امنیت خود می ترسم. نمی دانم چرا هنوز مرا اینجا نگهداشته اند. در حال حاضر فشار بر اشخاصی که دوملیتی هستند افزایش یافته است. معتقدم که دلیل دستگیری من ملیت فرانسوی ام است و ازطرف دیگر امیدوارم از ما به عنوان یک کالای مبادلاتی استفاده نکنند.”
وزارت امور خارجه فرانسه اطمینان داده است که “سفارت فرانسه در این خصوص بسیار تلاش می کند”. مهرنوش سلوکی از این واقعیت مطلع است، ولی به دلیل نگرانی از مسأله امنیت خود، از مقامات فرانسوی انتظار بیشتری دارد.
او در این رابطه می افزاید: “اکنون 7 ماه است که من اینجا هستم و در سکوت زندگی می کنم. من نامه ای به نیکولا سارکوزی رییس جمهور فرانسه نوشتم و او در پاسخ نوشت مسایل مربوط به حقوق بشر در اولویت کارهای او قرار دارند و اینکه او به هیچ وجه فشار بر روزنامه نگاران را نمی پذیرد. برای رهایی یافتن من به یک همت سیاسی واقعی نیاز است.”
منبع: لاپرس، 3 سپتامبر
مترجم: علی جواهری