رضا اخلاقی
سایت انجمن فارین پالیسی [سیاست خارجی] در آخرین شماره خود با چند روزنامه نگار زن ایرانی مصاحبه هائی انجام داده و به معرفی آن ها و فعالیت هایشان پرداخته است. در آخرین مصاحبه از این مجموعه که در روز چاپ می شود، سودی سمندری بنیانگذار و سردبیر مجله “زن” از خود و فعالیت هایش گفته است.
چه مدتی است در مجله “زن” کار می کنید؟
گرایش به سمت “زن” اوایل مارس ۲۰۱۱ در من به وجود آمد و با فداکاری تیم رویایی زن ما این امتیاز را یافتیم تا اولیه شماره را در تاریخ ۱۱ نوامبر ۲۰۱۱ منتشر کنیم.
انگیزه تان از انتشار زن چه بود؟ چه منطقی پشت آن قرار داشت؟
تولد زن از در هم آمیختن دو بنیان مختلف به وجود آمد. اولی به فرجام رساندن جستجوی شخصی برای یافتن هدفم در زندگی بود. توانایی برای ایجاد یک تغییر. دومین بنیان به رسمیت شناختن ضرورت چنین مسئولیتی برای پاسخ گویی به یک نیاز و یا خلا در جامعه ما بود. پدرم، عبدالله سمندری زاده، که بیست سال بنیانگذار و ناشر “گلچین” بود، اشتیاق و اجر خود را در مجله محبوبش یافته و با گذاشتن قلب و روحش در این هدف، رویای “ایجاد تغییر” خود را تحقق بخشیده بود. به طور یقین، دیدن آن همه وقت و تعهدی که هر ماه برای انتشار مجله صرف می شد کافی بود تا تصمیم بگیرم خودم هیچگاه چنین کاری را انجام ندهم. با این حال “هرگز نگویید هرگز”
اما آنچه بیش از همه به من انگیزه بخشید زمانی بود که درباره اش شروع به صحبت کردم. پاسخ ها میخکوب کننده بود، به ویژه از سوی نسل جوان که بالاترین درجه احترام را برایشان قائل هستم. این زنان جوانان ( و تعداد کمی از مردان جوان) فورا از این ایده استقبال و هواداری کامل خود را اعلام کردند.
در ایران به دنیا آمده اید؟ چند وقت آنجا زندگی کردید و چه زمانی به ایالات متحده آمدید؟
بله متولد و بزرگ شده تهران هستم و در هجده سالگی وطن را ترک کردم. برای سه سال به انگلستان رفتم و در سال ۱۹۸۲ به ایالات متحده مهاجرت کردم.
چطور شد به حرفه روزنامه نگاری پا گذاشتید؟
من در 25 سال اخیر یک کارآفرین بودم اما همیشه در قلبم یک روزنامه نگار و نویسنده. می توانید بگویید من یکی از آن افراد خوش شناسی هستم که سرانجام شوق و آوای زندگی شان را پیدا کردند.
آیا از جامعه ایرانی –ـ آمریکایی توقف پشتیبانی از مجله زن را دارید؟
بدون شک “زن” به زنان ایرانی آمریکایی مدرن اختصاص یافته است و با نگاه به واکنش چشمگیر، هم اکنون هم در جامعه مان سر و صدا کرده است. تحقیقات نشان می دهد مردم به حمایت و پروراندن چیزی که آن را لازم می پندارند تمایل دارند و زن یک مجله ملی است، نخستین نشریه در نوع خود که با تعریف پر کردن شکاف میان زنان تحصیل کرده ایرانی آمریکایی و مردان همخوانی دارد.به عنوان یک سکو و رسانه که می خواهد سبک زندگی و خواسته های آن را بازتاب دهد.
راجع به نسل جدید زنان ایرانی آمریکایی چه فکر می کنید؟
آن ها نفسم را بند می آورند. همیشه از نبوغ و ذهن لایه لایه آن ها بیم دارم. همیشه فکر کردم که نسل جوان تر زنان و مردان ایرانی آمریکایی به طور کلی “سوپر استار” هستند. آن ها تحصیل کرده، درخشان، با اعتماد به نفس و رک و راست هستند. متاسفانه، فکر می کنم خیلی از آن ها احساس می کنند در جامعه ایران صدایی ندارند، جدی گرفته نمی شوند. تعجبی ندارد که آن ها به طور اجتناب ناپذیری عقب می کشند و احساس می کنند نمی توانند در آمیخته شوند و یا به چیزی تعلق پیدا کنند. نگاه اصلی و بیشترین امیدم از تاسیس زن این است که صدایی و پناهگاهی امن به این نسل پویا بدهم تا آزادانه خود را بیان کنند.
به نظرتان بهار عربی چقدر بر وضع زنان در دنیای عربی/اسلامی تاثیر گذار است؟ آیا خوش بین هستید؟
من بالفطره خوش بین هستم اما باید خاطرنشان کنم پس از اتفاقاتی که در ایران افتاد حفظ این احساس کار دشواری است. متاسفانه یکی از اولین اثرات جانبی یک سیستم اسلامی تاثیر گذاری مستقیم و منفی بر وضعیت زنان و آزادی های اجتماعی است.
منبع : انجمن سیاست خارجی