وکیل 400 تن از دانشجویان آسیب دیده در حادثه کوی دانشگاه 78 در مصاحبه با “روز” اعلام کرد به پرونده شکایات دانشجویان رسیدگی قضایی نشد و پرونده بیشتر وجهه سیاسی یافت و تنها به بعد سیاسی پرداخته و حکم صادر شد.
محسن رهامی، وکیل دانشجویان آسیب دیده کوی دانشگاه تهران 12 سال بعد از قضیه حمله به کوی دانشگاه تهران به “روز” گفت این پرونده پس از اعتراضات او و دانشجویان شاکی بایگانی شده و بی سرانجام مانده است.
اما علی افشاری، عضو شورای متحصنین دانشجویان که پی گیری مطالبات دانشجویان آسیب دیده را بر عهده داشت می گوید پرونده کوی دانشگاه تهران در افکار عمومی باز و این فاجعه، زخمی تازه است.
18 تیر ماه 1378 کوی دانشگاه تهران از سوی نیروهای انصار حزب الله و لباس شخصی مورد حمله قرار گرفت. در این حمله که همراهی نیروی انتظامی با لباس شخصی ها را با خود داشتسه دانشجو کشته و ناپدید شدند، صدها نفر زخمی و یا روانه زندان شدند و به خوابگاه و وسایل شخصی دانشجویان آسیب های زیادی وارد شد.
این حمله در پی اعتراض دانشجویان به توقیف روزنامه سلام صورت گرفته بود؛ حمله ای که افکار عمومی را در شوک فرو برد و بسیاری از چهره های سیاسی و نمایندگان مجلس به اعتراض به آن برخاستند اما در نهایت به محکومیتماموری به اتهام دزدیدن یک ریش تراش خلاصه شد.
رهامی: ضارب ناشناخته
محسن رهامی، وکیل دانشجویان آسیب دیده کوی دانشگاه به “روز” می گوید: من وکیل 400 نفر از دانشجویان آسیب دیده بودم. تعدادی از این دانشجویان آسیب جسمی دیده بودند و تعدادی دیگر نیز در اثر حمله، وسایل شخصی و کامپیوتر و اتاق خوابگاهشان منهدم شده بود.
او می افزاید: در نهایت بعد از 16 جلسه دادگاه تنها یک گروهبان را به جرم دزدی ریش تراش به 91 روز حبس و 100 هزار تومان جریمه محکوم کردند و یک پرسنل دیگر نیروی انتظامی هم به جرم سرپیچی از دستور به دوسال حبس و تمام شد.
آقای رهامی سپس به پرداخت دیه به دانشجویان آسیب دیده اشاره می کند و می گوید:به ما گفتند دیه صدمات وارده به دانشجویان و همچنین خسارات وارد شده به کوی دانشگاه را از بیت المال میدهند. یعنی گفتند ضارب شناخته نشده و دیه را از بیت المال پرداخت میکنند. برخی دانشجویان گرفتند اما برخی گفتند ما دنبال دیه نبودیم، دنبال ضاربین بودیم و دیه نمی گیریم.
به گفته وکیل دانشجویان آسیب دیده کوی دانشگاه، این دانشجویان قصد شکایت از نیروی انتظامی را نداشتند بلکه خواهان معرفی و محاکمه کسانی بودند که به نیروی انتظامی دستور حمله به کوی را داده بودند.
او می گوید: خود دانشجویان هم نمی خواستند علیه نیروی انتظامی شکایت کنند. بیشتر دنبال کسانی بودند که لباس شخصی ها رو نیروی انتظامی را آن موقع به کوی فرستاده و باعث چنین فجایعی شده بودند. اما متاسفانه پی گیری نشد و علیرغم اعتراض دانشجویان، پرونده بایگانی شدو بی سرانجام ماند وهمچنان در همین وضع است.
آقای رهامی که بعد از قضیه کوی دانشگاه خود بازداشت و به زندان و محرومیت از وکالت محکوم شد می گوید: بعد از قضیه کوی، امیرفرشاد ابراهیمی در دفتر خانم عبادی صحبت هایی مطرح کرد که به خاطر همان مساله من و خانم عبادی بازداشت شدیم. اما خوشبختانه در دادگاه تجدید نظر تبرئه شدم و حکم محکومیت و محرومیت ام هم شکست.
قربانیان کوی دانشگاه تهران
رهامی وکیل خانواده عزت ابراهیم نژاد هم بود؛ یکی از قربانیان حمله به کوی دانشگاه که ماهها بعد از کشته شدن، به اقدام علیه امنیت ملی متهم ولی به خاطر زنده نبودن قرار موقوفی تعقیب برای او صادر شد.
آقای رهامی می گوید: تا قبل از بازداشت خودم، پی گیر قضیه بودم اما بعد از بازداشت ارتباطم با خانواده آقای ابراهیم نژاد هم قطع شد آنها در یکی از روستاهای خرم آباد زندگی می کردند و برای پی گیری به تهران می آمدند متاسفانه پرونده شکایت آنها هم به جایی نرسید و بی سرانجام ماند.
عزت ابراهیم نژاد سرباز وظیفه ای بود که در شب حمله به کوی دانشگاه تهران برای دیدار دوستان خود در کوی حضور داشت.
او کشته شد و خانواده اش اعلام کردند مشخصات و نام قاتل او را میدانند و به دادگاه ارائه داده اند اما دادگاه بدون حضور خانواده و وکلای آنها، متهمان قتل آقای ابراهیم نژاد را تبرئه کرده و پرونده را بست.
خانواده آقای ابراهیم نژاد در نامه ای خطاب به مسعود ده نمکی اعلام کردند که “در 18 تیر 1378، عزت را شبانه و تک وتنها به گوشه‌ای کشاندی و با ضربات چاقو، زنجیر خودت و دوستانت، عزت را از پا درآوردی و در نهایت با تیر خلاص مهدی صفری تبار پسر امام جمعه اسلامشهر (فرمانده سپاه) که در شقیقه و چشم چپ عزت وارد کرد او را از پای در آوردید… هر چند که ما تک وتنها بودیم و هستیم و زورمان نرسید که شما را به پرونده دادگاه ۱۸ تیر بکشانیم ولی مطمئن باش خداوند، تو را به دادگاه خودش خواهد کشید و دیگر آنجا نه رهبری هست و نه سپاهی و نه دیگر کسی که تو را تبرئه کند”.
عزت ابراهیم نژاد تنها قربانی حمله به کوی دانشگاه و اعتراضات بعدی دانشجویان نبود. فرشته علیزاده، تامی حامی فر و سعید زینالی سه دانشجویی هستند که با گذشت 12 سال هیچ خبری از سرنوشت آنها نیست.
شورای متحصنین که برای پی گیری مطالبات دانشجویان و با ترکیبی از فعالان دانشجویی و اعضای دفتر تحکیم وحدت تشکیل شده بود در بیانیه ای از ناپدید شدن تامی حامی فر و فرشته علیزاده خبر داده بود.
گفته می شد تامی حامی فر از دانشجویان ساکن کوی دانشگاه تهران است اما فرشته علیزاده مسئول برد انجمن اسلامی دانشگاه الزهرا بود.علی اکبر موسوی خوئینی، نماینده مجلس ششم در یک سخنرانی در دانشگاه امیر کبیر اعلام کرد: فرشته علیزاده توسط ماموران امنیتی ربوده شده و هیچ نهادی مسئولیت آن‌را به عهده نمی‌گیرد.
اخبار حاکی از آن بود که مادر فرشته علیزاده نیز پس از این واقعه، بر اثر فشارهای روحی سکته قلبی کرد و درگذشت.
سعید زینالی، دیگر قربانی حمله به کوی دانشگاه تهران بود. او 5 روز بعد از 18 تیر یعنی در 23 تیر 78 در مقابل چشم های مادرش در منزل شخصی شان بازداشت شد و از آن تاریخ تاکنون هیچ خبری از این فارغ التحصیل کامپیوتر دانشگاه تهران در دست نیست.
خانواده آقای زینالی از دوازده سال پیش تاکنون برای گرفتن خبری از فرزندشان به همه مراکز امنیتی و قضایی مراجعه کرده اند اما تاکنون هیچ پاسخ درستی به آنها داده نشده است.
اکرم نقابی، مادر سعید زینالی پیش از این در گزارشی که در سایت مادران لاله عزادارمنتشر شد، جزئیات بازداشت و پی گیری های خود را توضیح داده بود. او اما 17 مهرماه گذشته به اتفاق فرزند دیگرش بازداشت و سپس با قرار وثیقه آزاد شد.
اکبر محمدی هم دیگر قربانی کوی دانشگاه واز بازداشت شدگان جریانات کوی دانشگاه بود که در زندان جان باخت.
زخمی زنده و پرونده ای باز
اکنون با گذشت 12 سال، اگر چه پرونده کوی دانشگاه تهران در دستگاه قضایی جمهووی اسلامی بسته شده اما در افکار عمومی باز است.علی افشاری که آن زمان عضو دفتر تحکیم وحدت و عضو شورای متحصنین دانشجویان بود به “روز” می گوید: این زخم همچنان زنده و پرونده در افکار عمومی گشوده است؛ کماکان حقیقت خواهی برای قضیه کوی دانشگاه فراموش نشده، ضمن اینکه فاجعه کوی، در 12 سال گذشته به نوعی تکرار و بازتولید شده است.
او می افزاید: آنچه که سالها بعد در حمله به خوابگاه دانشجویان و سپس دو سال قبل در حمله به به کوی دانشگاه مجددا شاهد بودیم همان خطی است که فاجعه 18 تیر را آفرید و در 12 سال گذشته تلاش کرده فضای تک صدایی و مناسبات اقتدارگرایانه را در دانشگاه حاکم کند.
آقای افشاری اتفاقات کوی دانشگاه تهران را فراموش نشدنی میداندو می گوید: موفقیت فرجام خواهی این پرونده همچون دیگر پرونده های ملی مثل قتل های زنجیره ای، اعدام های دهه 60 و… به نوعی به جنبش اعتراضی مردم پیوند خورده است.
او می افزاید: نتیجه نافرجامی قضایی حادثه کوی دانشگاه اول، حمله دوم به کوی دانشگاه در دو سال گذشته بود.اگر مسببان اول مجازات می شدند قطعا شاهد دومی نمی بودیم. توجه کنید که شباهت های زیادی در نحوه سرکوب، حمله برخوردها، اتفاقات و نیروهایی که حضور داشتند وجود دارد و می بینیم کسانی که از خشونت در کوی و با دانشجویان دفاع کردند به مرور به پست های حکومتی دست یافنتند و آن خشونت عریان در اصل با خشونت دولتی یکسان شد.
