آنا کارباخوسا
“صدای اسراییل” این روزها با موانع زیادی روبروست. علاقه میلیون ها ایرانی برای شنیدن اظهارات سیاستمداران و نظامیان اسراییلی علیه تهدیدهای دولت خود دایر بر حمله به ایران، شدت یافته. آنها می خواهند به این رادیو وصل شوند تا اخبار دست اول را در مورد کشور دشمن خود بدانند. آنها به لطف امواج می توانند به زبان فارسی از آنچه در اسراییل می گذرد مطلع شوند: طرح و نقشه های دولت اسراییل و آنچه اسراییلی های کوچه و خیابان فکر می کنند. آنهایی که پرجرأت ترند تماس می گیرند و اظهارنظر می کنند، گاهی در حمایت از حکومت تهران و گاهی در انتقاد از آن.
آرنون گروس، مدیر بخش عربی رادیو اسراییل، می گوید: “زمانی که تنش های سیاسی تشدید می شود، تعداد مخاطبان افزایش می یابد.” او می گوید که دو هدف اصلی تعریف شده این مرکز عبارتست از: گزارش دهی در مورد اسراییل “برای مقابله با انتشار اخبار غیرموثق ازسوی حکومت تهران” و “انتشار اخبار ایران که در خود این کشور منتشر نمی شود”. سیاستمدارانی مانند آویگدور لیبرمان، وزیر خارجه به شدت ملی گرای فعلی، یا رییس جمهور شیمون پرز، اخیراً برای رساندن پیام خود از میکروفون صدای اسراییل استفاده کرده اند. گروس می افزاید: “درکل، مردم ایران به رادیوی ما گوش می دهند تا ببیند چه سرنوشتی در انتظارشان است.” او می گوید که در حدود شش میلیون شنونده از ایران دارند.
ساعت شش است و شنوندگان به تدریج اضافه می شوند. یک خانم ایرانی تماس می گیرد و در مورد جنگ ایران و عراق اظهارنظر می کند. پس از آن، یک آقا تماس می گیرد و مجری از وی درخصوص وضعیت سیاسی ایران سؤال می کند. اینها صحبت های روتینی است که بعدازظهرها از یک موج رادیویی ویژه پخش می شود.
اگر این برنامه رادیویی برای مردم ایران دریچه ای به سوی دشمن است، ولی برای اسراییلی ها یک منبع اطلاعاتی مهم بشمار می رود. کارمندان این رادیو، به زبان فارسی صحبت می کنند و ازنزدیک هرآنچه را در ایران می گذرد پیگیری می کنند. گروس مایل نیست در مورد روابط صدای اسراییل و دولت اسراییل و دستگاه های اطلاعاتی اظهارنظر کند. همچنین از ذکر نام مناشم امیر، ۷۲ ساله، که همچنان مجری و شخصیت کلیدی این رادیو بشمار می رود خودداری می ورزد. او که در تهران متولد شده، ۵۲ سال است پشت میکروفن می نشیند.
امیر هم به مانند بسیاری از شنوندگانش که مسن اند تأسف می خورد از اینکه روابط میان ایران و اسراییل خوب نیست و دیگر ممکن نیست به وضعیت قبل از انقلاب ۱۹۷۹ بازگردد. از آن پس، او دیگر به ایران پا نگذاشته. او می گوید: “می توانستم بروم، ولی آنچه مشخص نبود این بود که آیا می توانم مجدداً از کشور خارج شوم.” شنوندگان ایرانی او به هیچ وجه گزینه نظامی دولت اسراییل علیه ایران را تأیید نمی کنند. با این حال، به گفته امیر، برخی موافق حمله نظامی اند، ولی به شرطی که از دامنه تأسیسات هسته ای خارج نشود و به مناطق غیرنظامی بسط پیدا نکند. او می گوید برخی تماس می گیرند و می پرسند چرا اسراییل باید سلاح اتمی داشته باشد، ولی ایران نه. او یک پاسخ آماده دارد که آن را اظهار می دارد و از این حیث بیشتر به مانند یک سخنگوی رسمی عمل می کند تا یک روزنامه نگار مستقل.
در صدای اسراییل همه چیز طوری سازماندهی شده تا شنوندگان در دام نظارتی مسؤولان ایرانی گرفتار نشوند. شنوندگان می توانند موج رادیو را به لطف فرستنده های امواج کوتاه که از خلیج فارس تا دریای خزر را پوشش می دهد بگیرند. همچنین می توانند ازطریق اینترنت به سایتی متصل شوند که در دامنه آن کلمه “.il” به مانند دیگر سایت های اسراییلی وجود ندارد. همچنین می توانند ازطریق اسکایپ با کارت های ازپیش پرداخت شده و یا ازطریق شماره تلفنی در آلمان تماس بگیرند. او می گوید تمامی این احتیاط ها کم است، چرا که دولت تهران آنها را از نزدیک دنبال می کند و از زمان جنبش های مردمی در سال ۲۰۰۹ که به شدت سرکوب شد، تعداد شنوندگانی که تماس می گیرند به مانند گذشته نیست.
منبع: ال پائیس، ۵ می
