سارا ون گلدر
دو هفته پیش من در جریان اخبار پشتیبانی دموکرات های کنگره آمریکا از قطعنامه 362 قرار گرفتم که تا حدودی به معنای صحه گذاشتن بر یک اقدام جنگی علیه ایران بود.
امروز علیرغم حمایت 230 عضو مجلس نمایندگان آمریکا از این قانون، تحرکات فزاینده ای برای جلوگیری از تصویب قطعنامه 362 برپا شده است. چیزی که به طور خاص باعث برانگیخته شدن این مخالفت ها شده است، بخش هایی از این قانون است که شامل درخواست های زیر است:
“ممنوعیت صدور تمامی فرآورده های حاصل از تصفیه نفت به ایران، اعمال نظارت های سفت و سخت بر تمامی افراد، وسایل نقلیه، کشتی ها، قطارها و محموله هایی که از ایران خارج یا به آن وارد می شوند؛ و نیز جلوگیری از حرکات بین المللی تمامی مسؤولان ایرانی که مخالف تعلیق غنی سازی در برنامه هسته ای ایران هستند.”
بر اساس نامه سه تن از مقامات بازنشسته پنتاگون، اجرای چنین قانونی مستلزم محاصره ایران است. درصورتیکه این محاصره از طرف شورای امنیت سازمان ملل اعمال نشود، خود مصداق یک اقدام جنگی است. خبر خوب این است که با بلند شدن صدای نارضایتی مردم آمریکا، برخی از پشتیبانان این قانون به بازنگری در افکار خود پرداخته اند، و این احتمالاً به تضعیف و تردید در تصویب قطعنامه منجر شده است. یکی از این افراد، رابرت وکسلر نماینده دموکرات از فلوریدا است که 9 ژوئیه در وبلاگی گفت:
“با درنظر گرفتن نگرانی هایی که درباره این قطعنامه دارم، اعم از ناتوانی آن در حمایت از ارتباط مستقیم آمریکا با تهران و اتخاذ زبانی که می تواند به محاصره ایران از سوی آمریکا منجر شود، تلاش خواهم کرد پیش از ارائه این قانون به کمیسیون روابط خارجی برای رأی گیری، تغییراتی در آن ایجاد کنم.”
بارنی فرانک نماینده ماساچوست در مجلس هم یک قدم پیشتر گذاشته است: “من کاملاً طرفدار تحریم های سخت تر علیه ایران هستم، اما بحث محاصره خیلی زیاده روی است.” او به نشریه ولی ادووکیت گفت: “قصد دارم با حامیان (این قانون) تماس بگیرم و بگویم می خواهم رأی خود را تغییر بدهم.” ویلیام لیسی کلی، نماینده دموکرات از ایالت میسوری هم 9 ژوئیه از حمایت خودازاین قانون صرفنظر کرد. نویسنده روزنامه سیاتل پست 24 ژوئیه در مقاله ای ضمن مخالفت با این مصوبه نوشت:
”… ما به طور اتفاقی به دولت خود، حق کنترل مرزهای ایران به کمک محاصره دریایی را می دهیم. آیا این یک اقدام خصمانه تلقی می شود؟ بر اساس مصوبات سازمان ملل این اقدام یعنی محاصره یک جانبه اقدام جنگی است. آیا حمایت کنندگان از قطعنامه 362 خواب شان برده است، یا اینکه می خواهند ما را وارد یک جنگ غیرقانونی دیگر بکنند؟”
برای کسانی که شکل گرفتن جنگ عراق را شاهد بودند، این یک صحنه آشناست. اما این بار، وزیران خارجه دولت های دموکرات و جمهوری خواه، همگی در یک سو قرار گرفته اند. به نوشته لوس آنجلس تایمز، پنج تن از آنها- شامل کالین پاول، هنری کیسینجر، جیمز بیکر، وارن کریستوفر و مادلین آلبرایت- اخیراً در میزگردی هم نظر شدند که اکنون زمان بازکردن باب گفتگو با ایران است. نارضایتی ها علیه حمله به ایران، همین حالا هم اثرات خود را گذاشته است و البته اقدامت بیشتری پیش رو خواهد بود. برای مثال، اتحاد برای صلح و عدالت، (ائتلافی از صدها گروه مخالف جنگ در آمریکا) دست اندرکار سازمان دهی “روزهای تظاهرات” از 19 تا 21 ژوئیه در سراسر آمریکا (برای نشان دادن مخالفت خود با جنگ با ایران) شده است.
تهدیدها علیه ایران، واقعاً به چه منظوری است؟
علیرغم نوشته هایی که خوانده اید، این مسأله ربطی به اشاعه سلاح هسته ای ندارد، در واقع به گفته محمد البرادعی مدیر کل آژانس بین المللی انرژی هسته ای، ترتیب دادن یک حمله به افزایش احتمال دستیابی ایران به تسلیحات هسته ای منجر خواهد شد. او که برنده جایزه صلح نوبل است، ماه گذشته به تلویزیون العربیه گفت در صورت وقوع حمله نظامی علیه ایران، استعفاء خواهد داد:
“من اعتقاد ندارم چیزی که در ایران امروز می بینم، یک خطرحاضر، وخیم و فوری است. اگر در شرایط فعلی یک حمله نظامی علیه ایران ترتیب داده شود،… من را از ادامه وظایفم باز می دارد… از نظر من حمله نظامی بدتر از هرچیز محتمل دیگر است. حمله نظامی، منطقه را به گوی آتش تبدیل می کند… اگر شما به حمله دست بزنید، به این معنا خواهد بود که ایران اگر اکنون مشغول تولید سلاح هسته ای نباشد، با پشتیبانی همه ایرانی ها، حتی آنها که اکنون در غرب هستند، وارد دوره ساخت این تسلیحات هسته ای خواهد شد.”
مسأله این نیست که اکنون به خاطر تهدیدات علیه ایران، ما چه مقدار بیشتر برای نفت و بنزین هزینه می کنیم، بلکه با عملی شدن این تهدیدات، بهای نفت سر به آسمان خواهد گذاشت. شبکه امنیت ملی آمریکا تخمین می زند، نمایش قدرت نظامی آمریکا همین حالا هم بهای نفت را بین 30 تا 40 دلاردر هربشکه بالا برده است.
سؤال فعلی این است که آیا ما به یک جنگ غیرقانونی دیگر دست خواهیم زد، درحالیکه مردم آمریکا- شامل آمریکایی های یهودی- هم طالب آن نیستند؟ آیا ما زندگی تعداد بیشتری از آمریکایی ها و نیز ایرانی ها را نابود خواهیم کرد؟
ما گزینه های حیاتی پیش روی خود داریم: آیا ما خط مشی برتری جویی جهانی را ادامه خواهیم داد؟ یا اینکه به استراتژی “ماورای ابرقدرتی” روی می آوریم که واقعا می تواند از عهده حل مسائل اشاعه جنگ افزار هسته ای، فقر مفرط و مشکلات آب و هوایی برآید؟
آیا ما به صرف میلیاردها دلار در بخش نظامی برای کنترل منابع رو به زوال سوخت های فسیلی دنیا و کانال های انتقال آنها ادامه خواهیم داد؟ یا اینکه این پول ها را صرف سرمایه گذاری بر روی منابع انرژی تمیز و امن داخلی خواهیم کرد که به اشتغالزایی در داخل و تأمین قدرت بدون به مخاطره انداختن موضع اخلاقی، ثبات آب و هوایی و زندگی انسان ها منجر خواهد شد؟
این یک گزینه حیاتی برای همه ماست. این بار نمی توانیم بگوئیم که پیامدهای رفتارمان را ندیدیم.
منبع: میدل ایست آنلاین- 18 ژوئیه 2008