با گذشت بیش از ده روز از انفجار در پادگان سپاه هنوز تعداد قربانیان این انفجار به صورت رسمی مشخص نیست؛ قربانیانی که ابتدا از سوی سرتیپ رمضان شریف، سخنگوی سپاه پاسداران 27 نفر اعلام شدند و روز بعد با عنوان ناخوانا بودن فاکس به 17 نفر تقلیل یافتند. یک روز بعدتر و در جریان تشییع جنازه قربانیان، خبرگزاری های فارس و ایرنا اما از تشییع 19 نفر خبر دادند و روزهای بعدتر خبرگزاری مهر اسامی 21 نفر را به عنوان قربانیان این انفجار ذکر کرد.
هنوز هم مشخص نیست تعداد قربانیان این انفجارهمان 36 نفری است که بی بی سی به نقل از خبرگزاری فرانسه، با مقایسه فهرست های منتشر شده، گزارش کرد یا 27 یا 17 و یا 19 نفر.
فضای امنیتی و نظامی حاکم بر کشور نیز امکان بررسی و یافتن تعداد دقیق قربانیان این انفجار را گرفته است و خانواده های قربانیان هم که امکان سخن گفتن از عزیزان از دست رفته خودرا ندارند تا بتوان از طریق آنان به واقعیت دست یافت.
فارغ از اینکه علت این انفجار خرابکاری یا اهمال بوده یا جابجایی مهمات و هر دلیل دیگری که در جای خود مهم و قابل اعتنا است، اما اگر چنین انفجاری درکشوری چون امریکا رخ میداد چه برخوردی با قربانیان یا خانواده های آنها می شد؟ خانواده های سربازان وظیفه ای که در پادگانی مشغول سپری کردن دوران خدمت سربازی بوده اند و یا سردار سپاهی که به گفته و اعتراف خود مسئولین جمهوری اسلامی، خدمات شایانی به سیستم موشکی و دفاعی کشور کرده است.
یاد گورستان آرلینگتون می افتم که چند ماه پیش با حیرت از آن بازدید کردم و گزارش امیر پیام را چندباره می بینم و می اندیشم اگر این اتفاق در آمریکا روی می داد قطعا برای انها براساس رتبه و.. رژه و مراسم ویژه برگزار می شد و در پایان مراسم تدفین هم پرچم امریکا به نشان افتخار ملی به خانواده قربانیان اهدا می شد.
قربانیان در آرلینگتون به خاک سپرده می شدند؛ گورستانی که نظامیان و سربازان امریکایی در آن با افتخار و عزت به خاک سپرده می شوند؛ گورستانی که از سربازان گمنام گرفته تا سربازان و نظامیان جان باخته در عملیات ناموفق امریکا در صحرای طبس ایران در آن دفن شده اند؛ از سربازان جان باخته امریکایی در عراق، افغانستان تا نظامیان هر نوع حادثه دیگری که مربوط به ارتش و نظامیان امریکایی باشد.
و این سوتر در سرزمین ما نه تنها قربانیان انکار می شوند و خانواده های قربانیان ناچار از سکوت، که حکومت گویی سال هاست در صدد ایجاد آرلینگتونی است به وسعت ایران؛ که از سالها پیش پارک ها، دانشگاهها و میادین شهر، جنازه ها و استخوان های جان باختگان گمنام جنگ را در خود جای داده اند.حتی تا بدانجا پیش رفته اند که شیخ اصلاحات در قامت ریاست مجلس لب به اعتراض گشود که مگر تهران گورستان است که در میادین و دانشگاهها و پارک ها دفن میکنید؟
حال شاید هر کشور دیگری هم باشد درباره علل انفجار توضیح شفافی ندهد؛ نمیدانم، اما می دانم درباره تعداد قربانیان قطعا جز آن انجام خواهد داد که جمهوری اسلامی می کند.
به راستی چرا حتی تعداد قربانیان انفجار پادگان سپاه، امنیتی است؟