پیام به استادان و دانشجویان
عزیزانم؛
خوشحالم که بار دیگر شما را در کنار هم و دست در دست هم برای دفاع از آزادی در سنگر آزادی میبینم. دگر بار شاهد بودیم که خون پاکِ دختران و پسران دانشجو بر در و دیوار دانشگاه پاشیده میشود. گرچه امید دارم این آخرین باری باشد که چنین صحنه هایی را می ببینم، اما تاریخ نشان داده است که تا ظلم و ظلم ستیزی هست، رخ دادن چنین حوادث تلخی که به دست جانیان آدم خوار و قدرت بدستان جنایتکار صورت میگیرد امری دور از ذهن نیست.
از آن روز که خون سه آذر اهورائی در دانشکده فنی دانشگاه تهران بر زمین ریخت، تا کنون بارها و بارها در قدرت مداری شاه و شیخ، چنین وقایع دردآوری را به نظاره نشسته ایم. اگر دانشگاه مفتخر است که مدال “ سنگر آزادی” بودن را به سینه دارد، مگر نه به این سبب است که سنگر جایگاه حمله و دفاع است؟ اگر دانشجویان فریاد میکنند که “ ما زن و مرد جنگیم، بجنگ تا بجنگیم”، از این رو نیست که دانشگاهیان همه وقت آماده ی دفاع از سنگر در برابر هجوم آدمکشان و دشمنان آزادی و برابری بوده و هستند؟
نگاهی به آنچه پیش و پس از انقلاب ضد سلطنتی بر دانشگاه ها گذشته نشانگر این واقعیت است که دشمنان آزادی هرگز نتوانسته اند یا نخواسته اند بفهمند که بسیاری از دانشگاهیان که دل در گروی آزادی مردم دارند ، هیچگاه اجازه نخواهند داد سنگر آزادی به دست استبدادیان تسخیر شود. تاریخ گواه است هر گاه دانشگاهها مورد هجوم دشمنان قرار گرفته اند، همبستگی میان استاد و دانشجو سد محکمی در برابر استبدادیان به وجود آورده است.
امروز مطلع شدم جمعی از استادان عزیز در مسجد دانشگاه تهران و سایر دانشگاه ها گرد هم آمده اند و دست به تحصن زده اند. این صحنه ناخودآگاه مرا به 31 سال پیش برد، به تحصن 25 روزه ی استادان پیش از انقلاب که موجب پیروزی مردم در بازگشائی دانشگاهها شد. من به نام یک خدمتگزار قدیمی دانشگاه این همبستگی را تبریک و تهنیت میگویم و مطمئن هستم شما پیروزید.
در پایان لازم است به یک نکته اشاره کنم و آن اینکه بارها از زبان کسانی میشنوم که به مردم و دانشجویان سفارش میکنند از خشونت بپرهیزند. بهتر نیست به کسانی که انواع سلاح سرد و گرم در اختیار دارند و بی رحمانه به مردمی که با دست خالی و متمدنانه اعتراض میکنند، در کوی و برزن و خانه و خیابان حمله میکنند و خون بیگناهان را بر زمین میریزند این توصیه را بنمایند؟
عزیزانم؛
این همبستگی بر شما و ملت ایران مبارک باد و اگر بدلیل کسالت موفق نشدم در کنار شما باشم شرمنده ام. امید که پیروزباشید و از سنگر آزادی با تمام توان پاسداری کنید.
همکار کوچکتان
استاد بازنشسته دانشگاه تهران