تعریف تازه از محور شرارت

نویسنده

mckeen.jpg

‏ مکس بوت ‏


بعضی از محافظه کاران آمریکا از انتخاب جان مک کین به عنوان نامزد جمهوری خواهان درانتخابات ‏ریاست جمهوری ناخشنود هستند. برای من دیدگاه محمود احمدی نژاد، بشار اسد و کیم یونگ ایل، شخصاً ‏خیلی حائز تامل تراز تفکرات راش لیمبورگ، تام دیلی یا ان کولتر است. ‏

این سه نفر که ما آنها را در “محور شرارت” جدید قرار داده ایم، منافع آمریکا را با جسارت فزاینده ای مورد ‏چالش قرار داده اند. کیم یونگ ایل در کره شمالی بدون اعتنا به تحریم های بین المللی، دست به توسعه ‏تسلیحات هسته ای زد و توافقات مربوط به توقف برنامه های کره شمالی را زیر پا گذاشت. احمدی نژاد با ‏تکیه بر حمایت های علی خامنه ای – رهبر عالی ایران- همچنان با اسب توسعه تسلیحات هسته ای و پشتیبانی ‏از تندروهای شیعه وسنی عراق را که به کشتار سربازان آمریکایی مشغول هستند، به جلو می تازد. سپاه ‏پاسداران انقلاب هم که ارتباط نزدیکی با احمدی نژاد دارد، به طرز فزاینده ای نیروهای دریایی بریتانیا و ‏ایالات متحده را در خلیج فارس به چالش کشیده است. اسد نیز در سوریه به خاطر ترور رهبران لبنانی ‏مخالف حضور و برتری این کشور در لبنان، شدیداً مورد سوء ظن قرار گرفته است. این رهبران با اقدامات ‏سوریه در حمایت از حماس و حزب الله لبنان و نیز استفاده اعضای عملیات انتحاری القاعده از خاک آن کشور ‏برای ورود به عراق مخالف اند. ‏

شواهدی وجود دارد که از کم شدن فعالیت های ایران و سوریه در عراق ظرف چند ماه گذشته حکایت می ‏کند. اما قبول اینکه این موضوع نتیجه نوعی تغییر در قلب این دو کشور باشد بسیار مشکل است. بیشتر می ‏توان پذیرفت که این وضع حاصل افزایش تلاش های ائتلاف عراق و آمریکا است. ‏

یکی از منابع نظامی ایالات متحده هنگام دیدار اخیرمن از عراق گفت، تخمین زده می شود ماهانه 50 تا 80 ‏نفر از افراد جهادی خارجی از طریق مرز سوریه وارد عراق می شوند. آنها به خاطر مقاومت استان انبار ‏دربرابر القاعده، مسیر خود را به سادگی به استان های صلاح الدین و نینوا تغییر داده اند. ضمناً سوریه تبدیل ‏به سرفرماندهی حزب بعث جدید عراق شده که برای تسهیل و تامین مالی حملات در عراق، مشغول همکاری ‏با القاعده است. حتی شواهدی هم در دست است که ابو ایوب مصری، رهبر مصری الاصل القاعده در عراق، ‏اینک در سوریه مخفی شده است. ایران هم به نوبه خود به آموزش و پشتیبانی “گارد ویژه” شیعه عراق ‏مشغول است که در نوع خود، مخوف ترین گروه تروریستی مخفی در سراسر کشور محسوب می شود. آنها ‏مشغول قاچاق مهمات خطرناک برای استفاده علیه نیروهای ائتلاف در عراق و افغانستان هستند. ‏

با این حال ایران و سوریه به خوبی می دانند که آمریکا از اقدامات آنها خبر دارد. مقامات دولت آمریکا، از ‏رییس جمهور گرفته تا افراد رده های پایینتر، چندین بار به آنها اخطار داده اند که اقداماتشان غیر قابل قبول ‏است و باید متوقف شود. اما آنها همچنان به رفتارشان ادامه می دهند. ‏

روشن است که این دو رژیم سرکش از عواقب جنگی که ما و شرکایمان به آن مشغول هستیم، هراسی ندارند. ‏آنها فکر می کنند می توانند سربازان آمریکایی را کشته و مجروح کنند و آخر سر هم کسی کاری به کار آنها ‏نداشته باشد. البته تا اینجای کار درست فکر کرده اند. ‏

جرج بوش برای مقابله با تهدیدات ایران و سوریه، به جز فشار برای تحریم های اقتصادی، آن هم در حالی که ‏بهای نفت به سقف 100 دلار برای هر بشکه رسیده است، اقدامات کافی را انجام نداده است. رییس جمهور ‏حتی از دادن اجازه انجام برخی عملیات محدود علیه شبکه های جهادی در داخل خاک ایران و سوریه هم ‏خودداری کرده است. ‏

این بخشی از ویژگی بوش است که سخنان تند را با اقدامات ضعیف ترکیب می کند. رییس جمهور از ارتقای ‏دموکراسی و پشتیبانی از مخالفان حرف می زند، اما وقتی نوبت به دیدار او از مصر می رسد، حسنی مبارک ‏را به خاطر زندانی کردن رهبران مخالف سرزنش نمی کند. این تناقضات باعث وارد آمدن خسارت های جدی ‏به وجهه و اعتبار آمریکا شده است. ‏

دیدن اینکه بوش چگونه می تواند این “عامل ترس” را در باقیمانده دوران ریاست جمهوری خود جبران کند، ‏بسیار مشکل به نظر می رسد. این وظیفه رییس جمهور بعدی است. چه کسی بهترین گزینه برای این کار ‏خواهد بود؟

برای پاسخ به این سوال، از خود بپرسید احمدی نژاد، اسد و کیم از کدام نامزد انتخاباتی آمریکا بیش از بقیه ‏می ترسند؟ من اعلام می کنم او نمی تواند هیلاری کلینتون، باراک اوباما و یا مایک هاکبی باشد. از نظر من ‏‏(که قبول دارم یکسو نگرانه است)، نامزد پیشرو در ارعاب دشمنان خارجی کسی است که پشتیبانی خود را از ‏تلاش های جنگی آمریکا در عراق اعلام کرده است. حال و هوای نظامی جان مک کین به ما اجازه می دهد ‏به طرز صلح آمیزی به اهدافمان برسیم. زیرا بقیه کشورها جرات سر به سر گذاشتن با او را بسیار کمتر از ‏رییس جمهوری فعلی کاخ سفید، دارند. ‏

منبع: لوس آنجلس تایمز- 12 فوریه 2008 ‏