لئاندرو اوریا
هوگو چاوز، رییس جمهور ونزوئلا، با تقلید از حرکات و طرز بیان فیدل کاسترو، و با پیروی از شیوه حاکمیت وی در سرکوب مخالفان و رقبا و حتی رنگ یونیفرم او، اکنون یک گام دیگر نیز برداشته: او درحال تأسیس یک پایگاه موشکی خارجی در داخل کشورش است. الگوی کوبایی او نیز در سال ۱۹۶۲ اقدامی مشابه انجام داد و جهان را تا مرز وقوع جنگ اتمی پیش برد.
به گفته منابع اطلاعاتی و به نقل از رسانه های آلمانی، آمریکایی و ونزوئلایی، برخلاف آنچه در کوبا روی داد [پایگاه موشکی در کوبا متعلق به اتحاد جماهیر شوروی بود]، سازنده تأسیسات نظامی در شبه جزیره پاراگوانا [در شمال غربی ونزوئلا] ایران است. این شبه جزیره نزدیک ترین نقطه این کشور به ایالات متحده می باشد.
به نوشته روزنامه آلمانی دی ولت، این تأسیسات توسط شرکت مهندسی ایرانی خاتم الانبیا، متعلق به سپاه پاسداران، ساخته خواهد شد. مهندسان این شرکت برای آغاز کار از این شبه جزیره دیدن کرده اند. با اینکه این مسأله ازسوی الیاس خاوا، معاون رییس جمهور ونزوئلا، تکذیب شده بود، ولی چند روز بعد منابع اطلاعاتی در ونزوئلا آن را تأیید کردند. به نوشته خبرنگار لا ناسیون در میامی، یکی از فرماندهان سابق ارتش ونزوئلا نیز این موضوع را تأیید کرده است.
روزنامه آلمانی دی ولت چند روز پیش نوشت: “چاوز در ۱۹ اکتبر ۲۰۱۰ توافق نامه ای را با محمود احمدی نژاد در زمینه تأسیس یک پایگاه موشکی در خاک ونزوئلا امضاء کرده.” این طرح اکنون با ورود مهندسان ایرانی و بازدید از شبه جزیره پاراگوانا “شکل جدی تر”ی به خود گرفته است.
ازطرف دیگر، روزنامه اسپانیایی زبان “ال نوئو هرالد” براساس شواهد به دست آمده از منابع اطلاعاتی ونزوئلا می نویسد: “ایران چندین موشک را به خاک ونزوئلا وارد کرده و این موشک ها در انبارهای زیرزمینی که برای همین منظور ساخته شده نگهداری می شوند.”
ایران اکنون موشک های بالستیکی دوربردی مانند شهاب-۳ دراختیار دارد که برد آنها به ۱۲۸۰ کیلومتر می رسد. این درحالی است که برد نوع دیگری از این موشک به ۱۹۳۰ کیلومتر می رسد. ایران همچنین درحال تولید موشکی به نام قدر-۱۱۰ با بردی معادل ۲۵۰۰ کیلومتر می باشد. چنین موشک هایی قادر به حمل کلاهک های اتمی تا کشورهای کلمبیا، پاناما، برزیل و سواحل جنوب شرقی ایالات متحده خواهند بود.
خاوا در تکذیب این مسأله به روزنامه دی ولت گفته بود: “این سری جدید حملات امپریالیسم به ونزوئلاست.” او اظهارات برخی از مسؤولان بازنشسته ونزوئلایی در تأیید این موضوع را به شدت رد کرد.
به گفته منابع طرفدار چاوز، هدف از بیان این اظهارات پیچیده کردن روابط ونزوئلا با کلمبیاست، به ویژه اینکه دولت بوگوتا اخیراً پذیرفت ولید مکلد، قاچاقچی ونزوئلایی را به این کشور بفرستد [و نه آمریکا] و اینکه دیوان عالی کلمبیا رد و بدل ایمیل های رائول ریس، شخصیت شماره دو نیروهای مسلح انقلابی کلمبیا [فارک] را که اعدام شد، به عنوان مدرکی برای وجود ارتباط میان کاراکاس و شورشیان کلمبیایی تأیید نکرده است.
دردسرسازی رسمی
هکتور هررا، سرهنگ بازنشسته، می گوید: “هیچگونه قراردادی درخصوص ساخت مرکز تولید یا پرتاب موشک با ایران منعقد نشده. تمامی این مسایل در چارچوب جنگ نسل چهارم بیان می شود تا بدین ترتیب بتوان چاوز را ازنظر دیپلماتیک منزوی کرد.”
او در ادامه گفت: “این اولین باری نیست که اظهارات بی پایه و اساس بیان می شود. چند سال پیش نیز زمانی که ایران و ونزوئلا در استان بولیوار در نزدیکی مرز برزیل یک کارخانه دوچرخه سازی تأسیس کردند، مجدداً ادعاهایی مطرح شد مبنی براینکه زیر این کارخانه ذخایر اورانیوم یافت شده و این کارخانه صوری صرفاً برای استخراج اورانیوم و غنی سازی تأسیس گردیده.”
هررا همچنین خاطرنشان کرد که ونزوئلا هیچ قرارداد نظامی با ایران ندارد و قراردادهای این دو کشور صرفاً در زمینه مسکن و انرژی منعقد شده است.
با این حال، ژنرال کارلوس پنیالوسا، یکی از فرماندهان ارتش ونزوئلا، افشا نمود که میان کاراکاس و تهران یک “قرارداد مرگ” امضاء شده. او در مصاحبه ای با این روزنامه در میامی گفت: “تمامی این مسایل در حدود ۳ سال پیش شروع شد، یعنی زمانی که چاوز و محمود احمدی نژاد چندین سفر دوجانبه را به ایران و ونزوئلا انجام دادند.”
جدا از اظهارات متناقض در این زمینه، نکته مسلم این است که سیستم تدافعی ضدهوایی که ونزوئلا از دولت روسیه خریده، اکنون در شبه جزیره پاراگوانا نصب شده است. ازطرف دیگر، به گفته روسیو سان میگل، کارشناس امنیتی و تدافعی، ۹۲ تانک جنگی T-7 به همراه خمپاره انداز، راکت، انواع مهمات، و سیستم های موشک انداز متحرک که در سال ۲۰۰۹ از روسیه خریداری شده بود اکنون درحال ورود به کشور است.
ظاهراً چاوز قصد دارد از این تسلیحات در رژه ای که ۵ ژوئیه به مناسبت دویست امین سالگرد استقلال ونزوئلا برگزار می شود استفاده کند.
منبع: لا ناسیون، ۲۴ می
