چرایی درخشش یک فیلم فرهنگی در گیشه
فیلم سینمایی «اینجا بدون من» به کارگردانی بهرام توکلی در آستانه فروش 600 میلیون تومانی قرار گرفته است و طی روزهای آتی این رکورد را خواهد شکست.
به نظر می رسد تا اینجای کار نیز این فیلم توانسته است به موفقیتی بزرگ و مهم دست پیدا کند.این فیلم تبلیغات و اطلاع رسانی خود را در سطح فرهیختگان و نیز نشریات فاخری مثل تجربه، نافه و شهروند امروز و نیز مجله فیلم شروع کرد و تلاش کرد با آگهی دادن در این نشریات و روزنامه هایی مثل شرق و اعتماد توجه قشر تحصیل کرده سینما را به خود جلب کند.
در اقدامی دیگر تهیه کننده این فیلم با اجاره تعدادی از بیلبوردهای ارزان قیمت محیطی در اتوبان ها تلاش کرد با کمترین هزینه به معرفی فیلم خود بپردازد. تهیه کننده در این بیلبوردها عکس هایی از فاطمه معتمد آریا و نیز عکس چهارنفره ای از صابر ابر، نگار جواهریان، پارساپیروزفر و فاطمه معتمد آریا را درج کرده بود که در نوع خود جالب توجه بود.
در سال‌های اخیر سینمای هنری و فرهنگی مظلومیت خاص و مضاعف داشته است، با قدرت گرفتن سینماداران و تعیین نوع اکران فیلم‌ها در سال‌های اخیر سینمای متفاوت کاملا زیر سایه نمایش آثار تجاری قرار گرفته و این آثار معمولا راه به پرده سینما‌ها نداشته‌اند.
با تجربه حضور فیلم های سخیف در سینمای ایران طی چند سال اخیر، شرایط برای اکران فیلم های هنری و ارزشمند بسیار سخت تر شده و به نحوی پیش رفت که بدنه اصلی سینمای ایران و بازار اکران با پیچیده کردن شرایط، بر سراکران اینگونه فیلم ها انواع مشکلات را ایجاد می کردند.
گردانندگان پشت پرده بازاراکران با اتخاذ سیاست های مختلف تلاش کردند به نوعی عمل کنند تا نوع نمایش فیلم‌های هنری در سینمای ایران به شکلی باشد که آ در گیشه با شکست مواجه شوند و در رقابتی که از پیش بازنده آن هستند شرکت کنند تا این فرضیه به قطعیت برسد که تولید این آثار به نفع سینمای ایران نیست، قرار است با نمایش بدون تبلیغات این فیلم‌ها آنهم در چند سینمای محدود تهران معلوم شود که مخاطب سینمای ایران فقط فیلم‌های کمدی را می‌پسندند و نمایش این فیلم‌ها برای هیچ گروه و قشری جذاب نیست.
به این ترتیب در سال‌های اخیر بسیاری از فیلم‌های شاخص و دوست‌داشتنی سینمای ایران کرانی مهجور داشته‌اند و با فروش‌هایی اندک در انتهای جدول اکران سالانه ایستاده‌اند تا سینماداران و تهیه‌کنندگانی که مقابل تولید چنین آثاری موضع شدید دارند با افتخار سر خود را بالا بگیرند و بگویند سهم این فیلم‌ها از مخاطب در سینمای ایران بسیار اندک و ناچیز است.
اما این روز‌ها فیلم سینمایی «اینجا بدون من» به کارگردانی بهرام توکلی یکی از بهترین کارگردان‌های نسل تازه سینمای ایران در سینماهای تهران با فروش خوب خود خلاف این ادعا را اثبات می کند.
توکلی که فیلم خوب قبلی او(پرسه در مه ) قربانی همین اکران نامناسب و غلط شده بود و آنچنان که باید و شاید تماشاگران امکان دیدن آن را پیدا نکردند، این بار توانسته مخاطب خود را به خوبی پیدا کند و با آن ارتباط برقرار کند.
تمامی سینماهای نمایش دهنده فیلم توکلی در ماه رمضان تا ساعت دو نیمه شب پذیرای تماشاگرانی هستند که بعضا چندین بار است که این فیلم را دیده اند و برای کنکاش و جستجو گری بیشتر دربراه این فیلم دوست داشتنی و عجیب دوباره به سالن های سینما مراجعه کرده اند.
این اولین بار است که یکی از سه فیلم توکلی اکران مطلوب دارد، البته مطلوبیت نسبت به شرایط اکران «پا برهنه در بهشت» و «پرسه در مه».
فیلم تحسین شده منتقدان توانسته در ۱۴ سینما و پس از 42 روز نمایش مرز 6۰۰ میلیون تومان را در هم بشکند و انتظار می رود در صورت تداوم اکران در شهرستان ها بتواند به رقم شگفت انگیز 800میلیون تا یک میلیارد تومان نیز برسد.
این استقبال از فیلمی تلخ و جدی که به تماشاگرش باج نمی‌دهد، لودگی نمی‌کند، نمایشی پرزرق و برق و پوشالی از زندگی طبقه مرفه جامعه نیست یک پیروزی بزرگ و موفقیتی شگفت انگیز است.
پیروزی بزرگ سینمای متفاوت ایران و نسلی که فارغ از هیاهوی رایج و تبلیغات رسمی برای حمایت از تعدادی از سینماگران در مسیر مطلوب حرکت می‌کند، نسلی که از مشکلات و موانع ترسی نداردو فیلم خوب را به خوبی تشخیص می دهد و تلاش می کند به صورت غیر مستقیم و سینه به سینه به دوستان و آشناسانش در معرفی یک فیلم خوب و موفقیت یک کارگردان خوب کمک کند.
فروش قابل قبول «اینجا بدون من» که در شرایط بهتر می‌توانست بالا‌تر از این هم باشد، ثابت می‌کند سینمای جدی ایران هم می‌تواند مخاطب داشته باشد، به شرطی که مخاطب از نمایش چنین آثاری مطلع شود.
به نظر می رسد در صورت اکران عادلانه این آثار هم می‌توانند از گیشه پاسخ مثبت بگیرند، نه به این معنی که فروش میلیاردی داشته و در صدر جدول بایستند، بلکه به این معنا که علاقمندان سینمای جدی، ادبیات و هنر را به سالن‌های سینما بیاورندوبرای بخشی از جامعه که از دیدن طنزهای مبتذل روی پرده سینما دلزده شده‌اند خوراک فرهنگی مهیا کنند.
و در انتها باید دوباره به این نکته مهم و اساسی تاکید کرد که نمایش موفقیت‌آمیز «اینجا بدون من» یکی از بهترین فیلم‌های امسال زنگ خطر را برای آنهایی که مخالف سینمای هنری هستند به صدا درمی‌آورد، آنهایی که رونق کسب و کارشان را در نابودی این نوع فیلم‌ها و ترویج نگاههای سبک و فاقد خلاقیت و ظرافت می‌دانند.
امید که جوانانی چون بهرام توکلی بتوانند با ساخت فیلم های خوب و محترمی چون فیلم “اینجا بدون من” اینگونه موفقیت ها را تداوم بخشند.