ونسان براون
جمهوری اسلامی از چند هفته پیش تاکنون مدام تکرار می کند که به صورت شفاهی به کنفرانس ژنو با موضوع سوریه دعوت شده است. واقعیت یا عدم واقعیت این اظهارات که نشان از جاه طلبی عیان حکومت تهران دارد مهم نیست،اصل این است که جمهوری اسلامی حاضر است در یافتن راه حل همکاری کند. باید در این زمینه رو راست باشیم: ایران باید در مذاکرات صلح شرکت کند؛ حتی اگر حکومت این کشور به عنوان یک حکومت دیکتاتوری شناخته شود و جامعه مدنی را به شدت تحت کنترل خود داشته باشد؛ یا با نهادهای بین المللی در زمینه برنامه هسته ای اش همکاری نکند.
البته می توان برای یک مدت طولانی این قدرت منطقه ای ۷۵ میلیون نفری را نادیده گرفت، ولی نباید فراموش کرد که کلید صلح برای رویارویی سوریه که منجر به کشته شدن بیش از ۱۰۰ هزار نفر و نقل مکان ۵ میلیون نفر شده در دست ایران است. جمهوری آیت الله های شیعه، به لحاظ ایدئولوژیکی به جمهوری بعثی بشاراسد که ازسوی علویون هدایت می شود نزدیک است. حکومت تهران از نظر مالی و نظامی از دمشق حمایت می کند. و دقیقاً به دلیل همین نفوذ ایران در منطقه است که امکان انجام هیچ گونه مداخله نظامی در سوریه وجود ندارد و هیچ گونه تلاش دیپلماتیک تاکنون به نتیجه نرسیده. دو سال مذاکره و تعلل شاید نشان از آن دارد که دستیابی به راه حل، بدون ایران، امکان پذیر نیست.
باید ایران نیز به روند حل این رویارویی وارد شود. ممنوعیت ورود ایران که رییس جمهور جدید خود را نیز انتخاب نموده، یک اشتباه محرز خواهد بود و بی شک به اشتباهات انباشته شده غرب در منطقه خاورمیانه افزون خواهد گشت. ممنوعیت ورود ایران به مباحثات صلح سوریه باعث انزوا و اصولگرایی هرچه بیشتر حکومت تهران خواهد شد.
بی شک دعوت شفاهی به کنفرانس ژنو ارزش آن را دارد که کتباً به شکل یک دعوتنامه رسمی برای ایران ارسال شود.
منبع: لا لیبرhttp://www.slate.fr/story/47317/toxicomanie-came-drogue-iran-teheran
