از تحریم های جدی خبری نیست

نویسنده

condalizarice402.jpg

هفته گذشته، کاندولیزا رایس، پیشنهاد دیگری به ایران کرد که ممکن است رد شود. رایس که در داووس سخن می ‏گفت، اظهار داشت که آمریکا نمی خواهد که ایران “دشمن دائمی” اش باشد و اگر ایران برنامه سوخت اتمی اش ‏را کنار بگذارد، روابط بهتر با تهران، ممکن می شود.‏

ایران این پیشنهاد مبهم و با شرایط سخت آمریکا را رد کرده است و به نظر می رسد که این بار تحت تاثیر ‏پیشنهادهای آمریکا قرار نگرفته است. ‏

تهران باز هم نسبت به قطعنامه های سازمان ملل و تحریم هایی که شورای امنیت در نظر خواهد گرفت، بی ‏اعتنایی کند. پیش نویس قطعنامه شامل تنبیه های جدیدی است که از کشورها می خواهد که اگر مشکوک شدند که ‏اشیایی مربوط به برنامه های هسته ای در بار ایرانیان است، وسایل آنان را در کشتی ها و هواپیما ها بازرسی ‏کنند. در این پیش نویس از تحریم های جدی اقتصادی خبری نیست.‏

همه ما از اینکه آمریکا و اروپایی ها موفق شوند چین و روسیه را به امضای قطعنامه تشویق کنند، شگفت زده ‏شده و قوت قلب گرفته ایم. همه بازیکنان اصلی این ماجرا به غیر از آمریکا، دلایل اقتصادی زیادی برای ‏خودداری از اعمال فشار به ایران دارند و جورج بوش هم کارها را مشکل تر کرده است؛ او با وجود آن که منابع ‏اطلاعاتی خودش گزارش داده اند که ایران دست از برنامه پنهانی اش برای تولید سلاح اتمی کشیده، هنوز ‏صحبت از جنگ جهانی سوم را کنار نگذاشته است.‏

این موضوع که بعضی از کشورهای اروپایی هنوز درباره تحریم های محدود تر صحبت می کنند، باعث تعجب ‏بعضی ها در ایران شده است. اما مسلما چین و روسیه هم از خطر ایران اتمی در هراسند. هر چه ایران بیشتر با ‏شورای امنیت مخالفت کند و به غنی سازی اورانیوم ادامه بدهد، دانشمندانش به تبحر بیشتری در ساخت سلاح ‏اتمی دست پیدا می کنند. به نظر نمی رسد که ایران بدون تنبیه شدیدتر و تشویق های قوی تر، دست از تلاش هایش ‏بردارد.‏

حتی اگر قطعنامه پذیرفته شود، اروپا، آمریکا و کشورهای حاشیه خلیج فارس که گفته اند مانع دسترسی ایران به ‏سلاح اتمی خواهند شد، باید برای پر کردن چاله های اقتصادی شان بعد از تحریم ایران، تلاش کنند. آنها می ‏توانند با دستور دادن به بانک هایشان که دیگر با بانک های ایرانی ملی و صادرات، کار نکنند، قدم اول را ‏بردارند. سال گذشته، سختگیری آمریکا در مورد بانک ها مشکلات زیادی برای تجارت با ایران ایجاد کرد.‏

اما کیست که نداند که باید روسیه و کشورهای عرب، دست از ریاکاری بردارند. روسیه با وجود اینکه پشت تحریم ‏ایران ایستاده ، برای رآکتور اتمی بوشهر، سوخت هسته ای می فرستد. عربستان سعودی، که به اندازه آمریکا از ‏ایران اتمی وحشت دارد، میزبان رئیس جمهور ایران، محمود احمدی نژاد، در مراسم حج امسال بود. هفته گذشته، ‏حسنی مبارک، رئیس جمهور مصر، که یکی دیگر از متحدان آمریکاست، اولین گفتگوی تلفنی را با رئیس جمهور ‏ایران در خصوص مسائل منطقه، انجام داد.‏

‏ تشویق ایران به آمریکا مربوط می شود. اینکه فقط از بهبود روابط صحبت شود، مسلما برای جلب توجه ایران ‏کافی نیست. اگر ایران آمادگی داشته باشد، اقدامی بزرگ تر مثل فرستادن هیئتی بلندپایه به ایران که فهرستی از ‏هدایای اقتصادی و دیپلماتیک را به این کشور بدهند و برنامه زمانی برای از سر گرفتن روابط کامل سیاسی ارائه ‏کنند، می تواند اقدامی باورپذیر تلقی شود.‏

ما نمی توانیم تضمین کنیم که سران ایران آمادگی چنین کاری را داشته باشند.‏

شاید بهتر باشد که پیامی برای مردم ایران درباره بلاهت رهبرانشان فرستاده شود. این اقدام به بوش این اعتبار را ‏می دهد تا از روسیه و چین و مصر و عربستان و بقیه کشورهایی که در این فهرست هستند، بخواهد که برای ‏متوقف کردن ایران، تلاش بشتری کنند.‏

منبع: اینترنشنال هرالد تریبون، 28 ژانویه ‏

‏ ‏

‏ ‏

‏ ‏

 

‏ ‏

 

‏ ‏

‏ ‏