نرگس محمدی روز گذشته در حالی از بیمارستان به زندان بازگردانده شد که پزشکان معالج اش این کار را خطرناک توصیف کرده اند. تقی رحمانی، همسر خانم محمدی به روز می گوید او در خطر معلول شدن است و حکومت پروژه معلول سازی این فعال مدنی را دنبال می کند.
او که بعد از تشنج در زندان اوین به بیمارستان منتقل شده بود، بیش از ۳ ماه و نیم است که از تماس تلفنی با فرزندان خود نیز محروم است. تقی رحمانی، فعال سیاسی و همسر نرگس محمدی می گوید: “از روزی که بچه ها از ایران خارج شدند و نزد من آمدند نرگس اجازه تماس تلفنی و صحبت با بچه ها را نداشته. در بیمارستان هم که بود چنین امکانی فراهم نشد و اجازه ندادند. همین مساله بیماری او را تشدید می کند. اما علت بیمارستان رفتن نرگس این بود که دچار تشنج شده بود. علت تشنج هم برخورد بد زندانبان زن در هنگام تزریق آمپول برای آمبولی ریه اش بوده”.
او درباره شرایط نرگس محمدی در بیمارستان و بازگرداندن او به زندان چنین توضیح می دهد: “در بیمارستان یک مامور خانم در اتاق و دو مامور مرد بیرون اتاق بودند، با این حال او را با دستبند و پا بند به تخت بسته بودند. فضای بیمارستان با کوشش دکترها یک مقدار ملایم تر شده و قرار بود دستبند و پابند هم نزنند ولی معالجات نیمه تمام ماند و او را به زندان برگرداندند. متاسفانه خطر معلول شدن برای نرگس وجود دارد چون وقتی فلج عضلانی به شل شدن و افتادن و تبدیل به تشنج می شود علامت خطرناکی است. در بیمارستان هم چند بار این حالت به نرگس دست داده. برگرداندن او به زندان خطرناک است و دکترهای معالج نرگس هم گفته اند او باید دور از فضای زندان باشد”.
به گفته تقی رحمانی دخالت ماموران وزارت اطلاعات عامل بازگرداندن این فعال مدنی به زندان بوده: “او را ساعت ۱۲ ظهر امروز برگرداندند و تا زمان ملاقات هیچ خبری از او نخواهیم داشت. مشغول مداوا بوده و متاسفانه دخالت ماموران وزارت اطلاعات باعث شده او را برگردانند. در حالی که نرگس حکم دارد و پرونده اش مشخص است ولی متاسفانه درباره هرموضوعی که به نرگس مربوط می شود ماموران اطلاعات هستند که تصمیم می گیرند و این جای سوال دارد.در واقع سخت گیری ماموران وزارت اطلاعات باعث برگرداندن نرگس شده، مامورانی که از دوران احمدی نژاد بودند هنوز سر جای شان هستند. آقای علوی گفته بود پرونده های ۸۸ را بررسی می کنیم ولی معلوم است که مامورهایی که سر جای شان هستند اجازه نمی دهند این پرونده ها بررسی شود. مدام پرونده سازی و جو سازی می کنند.”
نرگس محمدی، فعال مدنی، نایب رئیس کانون مدافعان حقوق بشر و رئیس هیات اجرایی شورای صلح است که از سوی شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب به ۱۱ سال حبس تعزیری محکوم شده بود؛ حکمی که در دادگاه تجدید نظر به ۶ سال حبس تعزیری تبدیل شد. “اجتماع و تبانی علیه امنیت کشور، فعالیت تبلیغی علیه نظام و عضویت در گروه ها یا جمعیت هایی که با هدف بر هم زدن امنیت کشور فعالیت می کنند” اتهامات این فعال حقوق بشر است. او پس از گذراندن ۵ ماه از محکومیت ۶ ساله اش به دلیل وخامت وضعیت جسمی با قرار وثیقه از زندان آزاد، اما اردیبهشت امسال بار دیگر بازداشت و برای سپری کردن محکومیت خود در حالی به زندان اوین منتقل شد که پرونده دیگری هم برای او باز شده بود؛ پرونده ای که خود پیش از بازداشت در مصاحبه با روز گفته بود تکرار همان اتهامات و موارد مندرج در پرونده سابق اوست.
اما علت این برخوردها با نرگس محمدی در شرایطی که مسئولان قضایی و امنیتی از وضعیت جسمانی او آگاهی دارند چیست؟ تقی رحمانی می گوید: “خیلی ساده است. می خواهند زهر چشم بگیرند و فعالین مدنی و حقوق بشری را ساکت کنند. از طرفی می خواهند با سخت گیری بر نرگس بقیه حواس شان جمع باشد که این نوع کارها هزینه دارد. این رفتارها از نوع برخوردهای حساب شده با فعالین مدنی و حقوق بشری است. بازی موش و گربه است، به این شکل که وقتی فشار جهانی می آید یک جاهایی عقب می نشینند ولی چون آمادگی کامل عقب نشینی را ندارند یا حساسیت افکار عمومی داخل، یک مانوری می دهند منتها این مانور یک نوع نرمش تاکتیکی است تا تحول اصولی. چون واقعا جای همسر من بیرون از زندان است. او فعال مدنی است و یک فعال مدنی حق فعالیت دارد”.
هدی صابر از معروف ترین زندانی سیاسی است که طی سالهای اخیر در زندان اوین جان باخت. زندانیان سیاسی دیگری به دلیل عدم رسیدگی پزشکی در زندان های اوین و رجایی شهر جان باخته اند و تقی رحمانی می گوید: “در پروژه های امنیتی جان آدم ها در درجه چندم است. ساختار امنیتی ایران هم به این نوع بحران ها عادت کرده. بازجو به من می گفت ما می زنیم یکی را فلان می کنیم یا می گیریم چند روزی شلوغ می شود خلاصه ساکت می شوند، ما که هستیم. یعنی یک بازی دوی ماراتون است که حقوق بشری ها و دموکراسی خواهان در ایران دارند.پروژه امنیتی که برای یکسری سود دارد و قدرت می آورد اما برای جان آدم ها اهمیتی قائل نیست. بازجو بعد از مرگ هدی به من می گفت در هفته دو سه نفر در زندان سکته می کنند و می میرند حالا هدی محبوب بوده سر و صدا شده. این نگاهها اساسا نگاه به جان انسان نیست. در این نگاه جان انسان اهمیتی ندارد. اینها می گویند یک نفر برای نظام خطر دارد یا برای خودشان خطر دارد و باید کنترل شود و در کنترل هم صدماتی وارد می شود.”
او سپس به وظیفه فعالان مدنی در این زمینه اشاره می کند: “اینجا است که وظیفه فعالان حقوق بشر و فعالان مدنی است که افکار عمومی را حساس کنند؛هم در داخل و هم در خارج. یعنی حساسیت در خارج از کشور کافی نیست حساسیت داخل و افکار عمومی خیلی مهم است”.
نرگس محمدی اجازه تماس با فرزندان خود را ندارد. همسرش می گوید: “اینها می گویند چون من متهم فراری هستم تماس یک محکوم با متهم فراری غیرممکن است و بچه ها پیش متهم فراری هستند و.. یعنی ببینید هرچه ما بچه ها را می کشیم کنار، آقایان با قدرتی که دارند بچه ها را وارد این مساله می کنند. بچه ها حق دارند با مادرشان تلفنی صحبت کنند و این حق از آنها گرفته شده. اگر واقعا بخواهند و اجازه دهند من شرایط را فراهم میکنم، نرگس فقط با بچه ها حرف بزند من حرف نزنم. ما آدم هایی بوده ایم که در روش مبارزاتی همیشه اخلاق را رعایت کرده ایم. این آقایان هستند که به هیچ چیزی اعتقاد ندارند. من شخصا به یک حرکتی منتسب هستم که در مبارزه به اصولی که اعلام کرده همیشه پایبند بوده ولی این آقایان به هیچ چیزی اعتقاد ندارند جز قدرت.”
نرگس محمدی از مرخصی هم محروم است: “مرخصی که منتفی بوده همیشه، برای مداوا و بیمارستان بردن هم دو سه ماه برادرش مدام تلاش میکرد و نمی کردند. بعد از چندبار مداوای سرپایی نهایت بستری وهمزمان دچار تشنج شد. این بیماری باید در شرایط عادی پیشگیری و معالجه شود نه اینکه وقتی حاد شد بیایند یک مسکنی بزنند. این خطر معلول سازی است واقعا آگاهانه یا ناآگاهانه دارند پروژه معلول سازی یک فعال مدنی و یک فعال حقوق بشر را دنبال میکنند. خواسته ما هم جز این نیست که روند معالجه نرگس نمایشی نباشد. واقعی باشد و دکترهای معالج خودش بتوانند او را مداوا کنند. نرگس بعد از آزادی دوباره سلامت اش را بازیافته بود الان دوباره در زندان چنین وضعی پیدا کرده”.
