بوف کور

ظهور

قاضی ربیحاوی

یا صاحب الزمان! شما را به شهادت مظلومانه جد بزرگوارتون قسم همین حالا مراد من را بدین، همین جا مقابل همین نقش مقدس شما که اینطور واضح و روشن ظاهر شده روی این دیوار سفید. چه قد و قامتی! یا باب الحوایج. با این صورت کشیده مردانه که در نور روحانی می درخشه توی این شب تاریک. آقا من غریبم و کسی غیر از شما ندارم. زبونم لال خدا می دونه که من هم سهمی داشتم در امر ظهور شما بر این دیوار، اما مردم محل خیال می کنن که من می خواستم مانع ظهور شما بشم، برای همینه که من توی این نیمه شب تاریک با سر و روی پوشیده خودم را رسوندم به شما. چقدر گریه زاری و التماس کردم برای نگهبان محوطه تا اینکه دلش برام سوخت و گذاشت بیام داخل. به او گفتم که تنها پسرم نابینا شده و دکترها از او قطع امید کردن و حالا تنها امیدم شما هستین، ای امید بی کسان! بله آقا به نگهبان دروغ گفتم اما چاره دیگه هم نداشتم. یادم هست که امام جمعه شهرک ما بالای منبرش گفت که بعضی از دروغها در نزد خداوند قابل بخشش هستنن. مثل دروغی که از دل یک مومن فقیر صاف و صادق بیرون بیاد و برای رسیدن به یک امر خیر باشه. شما آقا خودتون می دونین که بنده هم یک مومن فقیر هستم و هم قلبی دارم صاف و صادق با مردم. من امشب دروغ گفتم چون برای ورود به این محوطه راه دیگه ای نداشتم، نه، نداشتم، چون سه چهار روز پیش که نقش شما روی دیوار کامل شد و بعد مردم محل باخبر شدن و ریختن اینجا که دستی بکشن به عبای گچی شما، به عبایی که اینطور با صلابت افتاده روی شونه هاتون. از همون وقت امام جمعه دستور داد که دور این محوطه را حصارکشی بکنن و نذارن هرکی هرکی بشه. حالا مردم برای گرفتن مرادشون از شما فقط حق دارن که از ساعت پنج صبح تا پنج عصر بیان داخل این محوطه، اونهم با از پرداخت پولی به مامور امام جماعت. من هم به نگهبان چیزی دادم خدا شاهده. گفت بخاطر پسر نابینات می ذارم بری تو اما باید پول ورودی را بدی وگرنه آقا هردوی ما را غضب می کنه. من هم هرچه پول توی جیب داشتم به او دادم. گفت خب می تونی بری تو اما فقط سه چهار دقیقه فرصت داری که مرادت را از آقا بگیری. حالا من اینجا هستم و شما خودتون بهتر از هرکس می دونین که مراد من چه هست. شما عالم بر همه اسرار و دانای دل محرومانی. ماشالله نقش شما چه عظمتی داره روی دیوار این خونه محقر. پناه برخدا. من می دونستم که شما اهل ظهور در اماکن اعیونی نیستین. شما حامی مظلومان و پشتیبان مردم محروم توسری خورده هستین، مردمی که در سه روز گذشته هر روز به اینجا هجوم اورده ن تا بتونن دستی به قد و قامت شما بکشن. چه بادی پیچیده توی عبای شما به قدرت خدا. اینطور که شما دارین به بالا نگاه می کنین انگار که می خواین ناگهان پرواز بکنین و از روی این دیوار برین و برگردین به آسمون خدا. اما من نمی ذارم برین، نه، نمی ذارم برین تا وقتی که مراد این بنده حقیر را بدین آقا. من نمی گم که علت پیدا شدن شما روی این دیوار من بودم. دیگه هرگز این را نمی گم. زبونم لال اگه تکرار بکنم این حرف را. پس پریشب توی حسینه به چند نفر گفتم که من هم دخیل بودم در امر ظهور شما روی این دیوار سفید. اما ایکاش زبانم لال شده بود و هرگز نگفته بودم و اینجور خودم را آواره صحرا و دربه در نخلستونها نکرده بودم. همونموقع که من خواستم بگم، پیرمرد نظافتچی حسینیه داشت گوش می گرفت. من فقط می خواستم بطور مختصر حکایت چگونه ظهور شما را برای چند نفر تعریف کنم که یکهو پیرمرد با داد و فریاد پرید تو حرفم و گفت حسینیه جای کفر گفتن نیست، زود بزن به چاک از اینجا برو بیرون نامسلمون. گفتم من نامسلمون نیستم. گفت اگه مسلمون واقعی بودی خداوند عالم تو را با صورت سوخته نمی فرستاد به این دنیا. دوباره گفت برای همینه که هیچکس حاضر نیست به تو زن بده. من گفتم این سرخی روی پوست صورتم از سوختگی نیست. پرسید پس از چیه؟ گفتم از ماه گرفتگی و باز گفتم وقتی مادرم به من حامله بود هرشب به ماه نگاه می کرد. پیرمرد گفت برو، برو بیرون و ماه قشنگ خدا را هم بدنام نکن. بعد نگاه غضبناکی به داخل چشمهام انداخت. ترسیدم. گفت زود باش از اینجا برو بیرون چون نمی خوام خونت ریخته بشه توی حسینه. بعد درگوشی به چندتا از مردهای اوباش محله که کاری ندارن جز پلکیدن دور و بر حسینیه، گفت هرکی به من چاقو بزنه صواب می بره. من هم فوری پا گذاشتم به فرار. چکار می تونستم بکنم؟ خیال نکنین از ترس فرار کردم، نه، فرار من از عشق رسیدنم به شما بود، رسیدن به همین لحظه که صورتم لمیده روی نقش تن شما بر این دیوار نمناک. ماشاالله نقشتون اینقدر بزرگ شده که من با این قد دیلاقم نصف شما هم نیستم و صورتم جخ رسیده به شکمتون. بذار تا دستم را بمالم روی سینه تون. چه رعشه ای از داخل قلب شما میاد به داخل دست من و بعد می ره به تمام رگهام و همینجور می گرده در همه جای بدنم. حالا سرم را از روی دیوار برمی دارم و یکبار دیگه به همه نقش نگاه می کنم. قد و قواره شما بر دیوار به سه متر می رسه. از همین پایین، از سر انگشتهای پاهاتون که توی یک جفت نعلین هستن تا بالای عمامه تون، حتما سه متر هست اگه که بیشتر نباشه. همین بزرگی نقش شما از رطوبته که مردم این شهرک را اینجور حیرون کرده. بزرگ و واضح و واقعی، درست به همون شکل و شمایلی که امام جمعه ما توی خطبه هاش از شما میگه. اما امام جمعه ما هیچوقت فکرش را نکرده بود که روزی شما خودتون را در همین شهرک پرت و دور افتاده نشون می دین به خلق خدا، توی این محل که مردمش هیچ خوشنام نیستن، از بس که گناه ازشون سر می زنه و از بس که خدا نفرینشون کرده که خواسته و ناخواسته فساد بکنن. راستی که عجیب نیست ظهور شما در این محل؟ شنیده بودم که شما زمانی ظهور می کنین که ظلم و فساد همه جا را بدجور پر کرده، پس ظلم و فساد توی شهرک ما اینقدر بالا گرفته که شما مجبور به ظهور ناگهانی شدین؟ اما راستش همچین هم ناگهانی نبود آقا. من می دونم که ناگهانی نبود و حداقل یکهفته طول کشید تا نقش به قدرت خدا از داخل سینه دیوار خونه بی بی ذره به ذره منقوش بشه روی سطح بیرونی اون، بدون دخالت دست انسان، نقشی از عظمت شما نقاشی شده با خطوطی از نم و رطوبت روی دیوار گچ پوش خونه پیرزنی تنها و بی کس، مثل من که مردی هستم تنها بی کس. من از قبل می فهمیدم که نم و رطوبت از خونه صفدر به دیوار این خونه خواهد زد. زبانم لال نزدیک بود خطایی از من سر بزنه که مانع ظهور شما بشه. چه مزخرفاتی میگم من. اگه از قبل قرار بوده که نقش شما ظاهر بشه پس ظاهر می شد و هیچکس هم نمی تونست جلو این ظهور را بگیره، با این حال شما را به جد بزرگوارتون مرا ببخشین که اولش مخالفت کردم با فرستادن آب گندیده جمع شده پشت دیوار خونه صفدر به دیوار خونه بی بی. آب بارون بود آقا، آب رحمت الهی که از سوراخ ناودون کهنه فرو رفته توی دیوار، ناودونی که سالها پیش باید بیرون کشیده می شد چون سوراخ پشتی اون بسته بود و آب بارون دیگه نمی تونست از سر دیگه ش بیرون بره، و اینطور بود که آب جمع شده بود پشت دیوار خونه صفدر و او هم ده روز پیش فرستاد دنبال من که برم ببینم کاری میشه کرد یا خیر. من رفتم و نگاه کردم و بعد به او گفتم آقا صفدر چاره جلوگیری از نفوذ رطوبت توی دیوار خونه شما اینه که ناودون را از داخل دیوار بیرون بکشیم و اونجا را خشک بکنیم و بعد همه اون قسمت از دیوار را دوباره سیمانکاری کنیم. صفدر گفت اینکه خیلی خرج برمی داره. گفتم سه چهار روز هم کار داره. گفت پسرعمه من یک بنای درجه یکه و حالا توی تهران دست به کار یک ساختمون مهمه، او بزودی میاد اینجا و خودش میدونه چیکار بکنه چون اوستاست. پرسیدم پس شما از من می خواین که چکار بکنم؟ صفدر گفت تو فعلا یک کاری بکن که آب بیشتری نیاد توی دیوار خونه ما. گفتم من می تونم راه آب به دیوار خونه شما را ببندم اما اونوقت آب هدایت می شه میره توی دیوار خونه پشتی شما یعنی به خونه بی بی. صفدر گفت اینکار چقدر طول می کشه. گفتم فقط سه چهار ساعت. گفت پس همین کار را بکن. گفتم اما گناه داره که آب مونده گنداب شده را روانه کنیم به دیوار خونه همسایه. گفت تو دیگه کاری به گناه و صوابش نداشته باش، تو فقط تند و سریع سوراخ آب رو به دیوار ما را ببند و بذار همینجور بمونه تا پسرعمه از تهران برگرده. گفتم اگه فردا پس فردا رطوبت از داخل دیوار خونه بی بی زد بیرون و نمایان شد کی جواب اون پیرزن را میده؟ گفت تو دلواپس بی بی نباش، جوابش با من. بعد تا من اومدم دوباره چیزی بگم یکهو صفدر عصبانی شد و گفت اگه بلد نیستی کار را انجام بدی بگو بلد نیستم و اینقدر از خودت بهانه در نیار. گفتم چشم آقا صفدر من کار را بلدم و همین حالا هم انجامش می دم. اون کار را قبول کردم چون اونروز شدیدا به پول نیاز داشتم، مثل هر روز دیگه. اما بعد از تمام شدن کار صفدر فقط نیمی از دستمزدم را داد و گفت باقیش را بیا هفته دیگه بگیر. حالا هم بخاطر اینکه باقیمانده پولم را به من نده رفته هو انداخته که من می خواستم از ظهور شما جلوگیری بکنم و به همه میگه که اگه اصرار خود او نبود شما بر روی این دیوار ظاهر نمی شدین. اما خدا را شکر که شما با فهم و دانشی که دارین عالم بر همه چیز هستین و از ریز به ریز ماجرا باخبرین. ایکاش ذره ای از اونهمه فهم و علم شما به دلهای بی خبر این مردم هم نفوذ می کرد تا اونها هم می فهمیدن که من نه تنها مخالفت با ظهور شما نکردم بلکه باعث و بانی این ظهور شدم. آقا شما را به تقدستون قسم به این مردم بگین حقیقت را، به این مردم که دارن دنبالم می گردن تا دستگیرم بکنن و بیارنم همین جا و با ریختن خونم من را به پای شما قربانی کنن. هدفشون همینه، قربانی کردن من پای دیوار سفید که عظمت شما اینطور روی اون نقش بسته. اما ایکاش این نقش اینقدر صاف و صیقلی نبود و من می تونستم دستهام را حلقه بکنم به دور یکی از اندامهای شما. آه اگه می تونستم با دو دستم پای شما را محکم بچسبم، و یا پری از لبه عبای شما را بگیرم. اما نه، نقش شما هیچ دستگیره ای نداره که آدمی بتونه به اون آویزان بشه آقا. و حالا هم وقت زیارت من تمام شده باید برم. ببین که نگهبان داره اشاره می کنه هرچه زودتر از شما جدا بشم و بزنم به چاک از لای نرده برم بیرون. ولی به کدوم بیرون؟ من که دیگه جایی برای رفتن ندارم. هیچ کجا. تنها پناهگاه من شما هستین. پس پناهم بدین ای تنها امید مظلومان! ای صاحب الزمان!